Είνας είπεν τον Θεόν, «ας ίνουμες ορτάχ’ και εγώ σπέρω κι εσύ ευτάς και ίνταν τα γεννήματα». Εθέρ’τσεν, ελών’τσεν, ιβόρ’τσεν κι επεκεί εσκάλωσεν το μοίρασμα, μίαν ’ς σην κεντήν ατ’ μίαν ’ς σον Θεόν. ’Σ σο τέλος τη Θεού εφάνθαν ατον πολλά. Ετάραξεν και ξαν’ μοιράζ’ δύο τ’ εμά, έναν τη Θεού. Ξάν’ ’ς σο τέλος τη Θεού εφάνθαν ατον πολλά και λέει γουζεμένος, «Εσύ Θεέ μετ’ εμέν’ εδούλεψες; ίτς κι δίγω σε, ντ’ επορείς και ευτάς με;».
’Σ σο βραδόπον απάν’ έβρεξεν, έντον έναν τρανόν σέλ’ έδεσεν ατα κα και έφυ’αν ’ς σο ποτάμ’. Ο αχόρταγον χερίφ’ς είπεν ’ς σον Θεόν, «Αρ’ ατώρα έπαρ’ ας τερώ ντο θα παίρ’τς εσύ…».
[ορτάχ’ = συνέταιροι | ιβόρτσεν = λίχνισε, το τίναγμα στον αέρα για να μείνει ο σπόρος και να φύγει το στάχυ | γουζεμένος = εκνευρισμένος, οργισμένος | εφάνθαν = φάνηκαν, ξάν’ = πάλι | σέλ’ = χείμαρρος]
Παρουσίαση: Τάσος Κοντογιαννίδης
