Άμον εμέν’ είναι φτωχά, τα λόγια ντο θα λέγω,
σα ξένα ντο υπέφερα, νουνίζ’ ατα και κλαίω.
Σαν εμένα είναι φτωχά τα λόγια που θα πω,
στα ξένα όσα υπέφερα, τα θυμάμαι και κλαίω.
Σα ξένα και σα έρημα, εγώ πάντα γυρίζω,
πάντα με τ’αχ και με το βαχ, την κάρδια μ’ τυραννίζω.
Στα ξένα και στα έρημα εγώ πάντα γυρίζω,
πάντα με τους αναστεναγμούς την καρδιά μου τυραννάω.
Κύρην και μάνα που αφήν’, και πάει σην ξενιτείαν
γράμμα και χασλούκ’ να στείλ’, τα δύο μήνας μίαν.
Πατέρα και μάνα όποιος αφήνει, και πάει στην ξενιτιά,
γράμμα και χαρτζιλίκι να στέλνει μια φορά τους δύο μήνες.
