Απόσπασμα από την ομιλία του Γιώργου Λιάνη κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου (δόθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου) για τη μεγάλη συναυλία του Τόλη Βοσκόπουλου στο Ηρώδειο.
Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου.
Η ζωή είναι πολύ παράξενη. Μας φέρνει κάποτε να μιλάμε για πρόσωπα που στα νιάτα μας δεν πιστεύαμε ότι θα παίξουν κάποιο ρόλο στη ζωή μας.
Ήμουν αρνητής του για ένα πολύ μεγάλο διάστημα και θεωρούσα τα τραγούδια του μάταια. Με τον καιρό η γνώμη μου άλλαξε, όπως πρέπει να αλλάζει η γνώμη κάθε δημοσιογράφου όταν βλέπει πως τα πράγματα αλλάζουν. Ο κόσμος είναι γεμάτος από διαφορετικά και ξεχωριστά πράγματα. Μόνο αν είμαστε μύωπες βλέπουμε τον κόσμο σαν ένα σύννεφο συνεχώς ροζ.
Τα λέω όλα αυτά, για να πω το απλό. Ότι η ζωή παίζει παιχνίδια. Θα υμνήσω σήμερα τον Τόλη Βοσκόπουλο, γιατί θεωρώ ότι είναι ο τελευταίος Έλληνας σταρ. Έχοντας πλήρη επίγνωση του τι λέω και έχοντας συνοδοιπορήσει μαζί του τα τελευταία 50 χρόνια (μας χωρίζουν μόνο δύο χρόνια στην ηλικία μας), έχοντας γνωρίσει όλα σχεδόν τα μεγάλα είδωλα και τους Έλληνες σταρ, τολμώ να ξαναπώ ότι ο Βοσκόπουλος είναι ο τελευταίος Έλληνας σταρ, έχοντας στο μυαλό μου ότι σταρ υπήρξαν πολύ λιγότεροι απ’ όσους φανταζόμαστε. Από τις γυναίκες θα έλεγα η Αλίκη Βουγιουκλάκη και η Μελίνα Μερκούρη. Από τους άντρες, πολλοί σταρ απ’ αυτούς που υπήρξαν στο παρελθόν, αποδείχθηκαν σταρ της μιας χρονιάς ή της μιας ημέρας. […]
(Φωτ.: Βαγγέλης Μασιάς)
Για μένα, είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών. Σε μια εποχή που όλα τα αστέρια φωτίζουν τα πράγματα με κυνισμό, αυτός διατηρεί μια παιδικότητα. Διατηρεί ακόμη και το σεξ απίλ που είχε νέος. Υπήρξε βασιλιάς στο χώρο του. Το πλήρωσε ακριβά, γιατί το στέμμα το επιβουλεύονται πολλοί και τους βασιλιάδες τους φθονούν. […]
Για τον Τόλη Βοσκόπουλο έχουν γραφτεί τα περισσότερα απ’ όσα έχουν γραφεί για κάθε άλλον Έλληνα τραγουδιστή, εκτός από τον Καζαντζίδη. 500.000 λέξεις το μήνα. Από την άποψη αυτή, είναι πολυεκατομμυριούχος.
Στη ζωή όμως, ακροβατεί επί μιας τεντωμένης κλωστής και αρκείται στα προς το ζην, με αξιοπρεπή τρόπο.
Δεν έχει πρόγονο, όπως έχουν άλλοι· ίσως μόνο τον Φώτη Πολυμέρη, θα διάλεγα, που τραγούδησε με ανάλογη ευγένεια και με ποιότητα στη φωνή του. Δεν θα αφήσει επιγόνους· ας πούμε, ο Καζαντζίδης άφησε κάποιους που τον μιμήθηκαν τυφλά και απέτυχαν. Ο Μπιθικώτσης, άφησε δύο τραγουδισταράδες: τον Νταλάρα και τον Μητσιά, που μεσουρανούν. Ο Τόλης δεν θα αφήσει Τολάκια. Έκλεισε το εργοστάσιο.
Ο ηθοποιός παίζει, ο τραγουδιστής τραγουδάει, ο σταρ επιδεικνύεται και ο μύθος κρύβεται. […] Ο Τόλης, σήμερα, σχεδόν κρύβεται. Γι’ αυτό και η εμφάνιση στο Ηρώδειο θα είναι συμπαντική. Το χειμώνα θέλει μικρούς χώρους, γιατί στους μεγάλους η μαγεία χάνεται. Αλλά το Ηρώδειο δεν είναι ούτε μικρός ούτε μεγάλος χώρος. Και 50.000 να είχε χωρητικότητα, θα το γέμιζε ο Βοσκόπουλος. Αλλά το Ηρώδειο για τον Βοσκόπουλο είναι το «ονειροδρόμιο». Ξέρω ότι τίποτε δεν ήθελε περισσότερο απ’ αυτή τη συναυλία. Προς στιγμήν, κάποιοι Σαδδουκαίοι προσπάθησαν να του στερήσουν την είσοδο στο Ναό… Οι βλάσφημοι… Όμως του στέρησαν τον μικρό Ναό, και η αγάπη σας τον έφερε στον μεγαλύτερο Ναό της χώρας, το Ηρώδειο, γι’ αυτή τη βραδιά που την περιμένουμε όλοι με χαρά και αγωνία.
Πώς θα χωρέσουν άραγε τα 500 τραγούδια του εκείνο το βράδυ; Τα 60 του χρόνια στο θέατρο; Πώς θα δέσει στο Ηρώδειο όλο αυτό το φωτισμένο κρουαζιερόπλοιο;
Σας είπα. Η βέργα της μαγείας και η Εθνική μας Ομάδα θα φροντίσουν ώστε εκείνη η βραδιά να μείνει στη μνήμη όλων για πάντα.
Τέλος, θα σας αποκαλύψω και το μυστικό αυτής της μοναδικής βραδιάς. Είναι τρυφερό και ανθρώπινο. Είναι το προϊόν μιας μεγάλης φιλίας. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης έκανε δώρο αυτό το «ασημένιο βράδυ» στον ίδιο τον Βοσκόπουλο, που όπως λέει, όλα του τα δύσκολα χρόνια, της εφηβείας και της νιότης, τον σημάδεψε με τα τραγούδια του, που τα λάτρεψε.
