Το παράδειγμα του μέρμηγκα που περιγράφεται στο μύθο του Αισώπου ακολουθούν πολλοί λαοί της Ανατολής, οι οποίοι το καλοκαίρι –όπως ο εργατικός μέρμηγκας σε αντίθεση με τον τεμπέλη τζίτζικα– μαζεύουν τα φρούτα και τα κηπευτικά που είναι σε αφθονία, τα ξεραίνουν και τα αποθηκεύουν για τον χειμώνα.
Ωστόσο στο Γκαζιάντεπ, τη μεγαλύτερη πόλη στην περιφέρεια της νοτιοανατολικής Τουρκίας που κατοικείται κυρίως από κουρδικούς πληθυσμούς, η παράδοση έχει… βιομηχανοποιηθεί. Οι αγρότες μαζεύουν τόνους πιπεριάς, μελιτζάνας και κολοκυθιού που ξεραίνουν και στη συνέχεια εμπορεύονται σε ολόκληρη την Τουρκία.
Έτσι, παρ’ όλο που η πόλη είναι γνωστή κυρίως για τον μπακλαβά και τα φιστίκια τύπου Αιγίνης, τα αποξηραμένα κηπευτικά της γίνονται ανάρπαστα από τους γευσιγνώστες, και φυσικά από τους μερακλήδες.
