Βουρλά 3 Σεπτεμβρίου 1922 γύρω στις 03:00, ξημερώματα Σαββάτου, μπήκε φωτιά στα σπίτια των χριστιανών.
Φωτιά! Καιγόμαστε!
Το πρωί του Σαββάτου Τούρκοι έβαλαν φωτιά, ρίχνοντας πολλούς τενεκέδες πετρέλαιο, στην Αναξαγόρειο Σχολή και στην εκκλησία της Παναγιάς. Η φωτιά όλο και δυνάμωνε. Οι κεντρικές χριστιανικές συνοικίες, γύρω στην Παναγία, στον Αϊ-Γιώργη και πιο μέσα καήκανε εντελώς.
Η μαύρη νύχτα ξεκίνησε.
Η αρχή του τέλους των ελληνικών Βουρλών στη κορύφωσή της…
Το 1922 σήμανε το τέλος των Βουρλών, με μια απέραντη πυρκαγιά, βαλτή από τους Τούρκους, που σάρωσε εκκλησίες, σχολεία, μαγαζιά και σπίτια. Οι νεαροί Βουρλιώτες έλειπαν, για να αμυνθούν τον τόπο τους, εθελοντές ή στρατευμένοι, στον Ελληνικό Στρατό. Άλλοι Μακεδονία-Θράκη, άλλοι στο Μικρασιατικό Μέτωπο.
Εκτός από το φριχτό θέαμα της φωτιάς, οι τσέτες αιχμαλώτιζαν τους υπόλοιπους άντρες, σφάζανε, ατίμαζαν κοπέλες και γυναίκες. Οι γέροι, οι άρρωστοι και τα παιδιά να περνούν απερίγραπτα μαρτύρια και να πεθαίνουν από τις κακουχίες.
Όσων το ριζικό τους έμελλε να ζήσουν, ήρθαν στην Ελλάδα κακήν κακώς, με την «ψυχή στο στόμα». Ξεριζώθηκαν από τα χώματα της πατρίδας τους, της Μικρασίας, που αιώνες πριν ήταν ελληνικά, αρχίζοντας από το μηδέν, μια άλλη δύσκολη ζωή.
Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον.
Γιώργος Σεφέρης
- Αναδημοσίευση από το enosivourlioton.gr.
