Αγαπάει την Ελλάδα όσοι λίγοι. Η αδυναμία του όμως είναι ο Πόντος και ό,τι έχει σχέση με αυτόν. Έστω κι αν ο ίδιος είναι ξένος. Ο λόγος για τον φιλέλληνα Αυστραλό Πίτερ Ουίλιαμς, γνωστό πρόσωπο στην ελληνική παροικία της Αυστραλίας που χρόνια τώρα δεν έλειπε από καμία ομογενειακή εκδήλωση.
Καθηλωμένος πλέον στο κρεβάτι νοσοκομείου, ο φιλέλληνας μίλησε στην ομογενειακή εφημερίδα Νέος Κόσμος για τους ελληνικούς χορούς που τόσο λατρεύει και τους οποίους χόρεψε για τρεις δεκαετίες, μέχρι η ασθένεια να τον καθηλώσει στο κρεβάτι.
Αγαπημένος του ο θρακιώτικος ζωναράδικος, που εξακολουθεί να τον ξεσηκώνει «γιατί ακόμη το σώμα μου και η ψυχή μου θέλει να χορέψει» όπως δήλωσε.
Πώς ήρθε σε επαφή με τους χορούς
Όλα ξεκίνησαν στο Γυμνάσιο Μαραμπίνα, το ’77, όπου υπηρετούσε ως καθηγητής Αγγλικών. Εκεί η πλειοψηφία των μαθητών του ήταν ελληνικής καταγωγής, οπότε διοργάνωναν ελληνικές βραδιές στο πλαίσιο του ανοίγματος του σχολείου προς την κοινωνία και τους γονείς.
Οι μαθητές του είπαν «εφόσον θα έρχεσαι, θα πρέπει και να χορεύεις», κι εκείνος, μετά το αρχικό σοκ, το προσπάθησε, μάταια στην αρχή. Στο σχολείο τότε δίδασκε ελληνικούς χορούς και η Γκουίνεθ Τζόουνς (στη φωτογραφία είναι με τον Πίτερ), η γνωστή σε πολλούς ομογενείς Μαργαρίτα, η οποία επίσης αγάπησε την ελληνική παράδοση και τους χορούς και δημιούργησε ένα χορευτικό για Έλληνες και Αυστραλούς, στο οποίο ζήτησε τον Πίτερ να συμμετάσχει.
Παρά τις δυσκολίες, σύντομα διαπίστωσε ότι αυτό που τον συγκινούσε ήταν το κέφι. Αυτό τον κέρδισε στους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς τους οποίους περιγράφει ως πλούσιους και ζωντανούς, με πολυμορφία στο ύφος και στο στυλ και ποικιλία από περιοχή σε περιοχή. Έπειτα, το 1991-93, ήρθε στην Ελλάδα όπου στη Θεσσαλονίκη γράφτηκε στο χορευτικό του ΧΟΦΕΘ.
Ωστόσο συχνά, μετά τη δουλειά, έπαιρνε το λεωφορείο και πήγαινε σε κάποιο χωριό να πιει ένα ποτηράκι στο καφενείο και πιάνοντας την κουβέντα με τους ντόπιους, τους έλεγε ότι θέλει να μάθει τους τοπικούς χορούς τους κι εκείνοι απορούσαν.
«Τώρα που το σκέφτομαι, ήταν λίγο τρέλα» ομολογεί. «Δεν είχα συνειδητοποιήσει πριν από αυτό», λέει, «πόσο άρρηκτα δεμένα είναι η κουλτούρα με το χορό. Βίωνα μια ζωντανή παράδοση»!
Όταν τα ποντιακά ήρθαν στη ζωή του…
Έτσι, βρέθηκε να χορεύει ποντιακά στο τοπικό χορευτικό ενός χωριού, με το οποίο πήγε και στην Ουγγαρία για παραστάσεις και έχει να το λέει πόσο εξωπραγματικό και μαγικό του φαινόταν όλο αυτό που έζησε.
Επιστρέφοντας στη Μελβούρνη, μοιράστηκε τη γνώση του και την εμπειρία του διδάσκοντας χορούς και τραγούδια από τα μέρη που είχε επισκεφθεί. Τα θεωρούσε σχεδόν υποχρέωση, υπογραμμίζει, να μοιραστεί αυτή τη γνώση, συμβάλλοντας έτσι και εκείνος πολιτισμικά.
Το τατουάζ του Πόντου
Ο Πίτερ Ουίλιαμς εννοεί όσα λέει. Απόδειξη ότι στο αριστερό του χέρι έχει χτυπήσει τατουάζ μια ποντιακή λύρα, και με μεγάλα κεφαλαία γράμματα τη λέξη «ΠΟΝΤΟΣ».
«Εκεί βρίσκεται η καρδιά μου, στον Πόντο», λέει χαμογελώντας, ενώ δείχνει στη δημοσιογράφο της εφημερίδας ότι εκεί ακριβώς του έβαλαν τον ορό. «Γιατί άραγε;» αναρωτήθηκε.
Κι όταν εκείνη του απάντησε «γιατί ο Πόντος δεν πεθαίνει ποτέ», συμφώνησε ενθουσιασμένος. «Ακριβώς! Ποτέ! Θα χορεύω ποντιακά με τους αγγέλους!» είπε με αισιοδοξία παρά τη σοβαρότητα της κατάστασής του.
