Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που είδα για πρώτη φορά την ηθοποιό Βικτωρία Χαραλαμπίδου στην τηλεόραση στο Έτσι ξαφνικά, και στη συνέχεια στον κινηματογράφο στις Νύφες του Παντελή Βούλγαρη. Όχι όμως τόσα για να έχω ξεχάσει τη χαρακτηριστική ηρεμία στο πρόσωπό της.
Μια ηρεμία που ίσως να πηγάζει από την τελικά όμορφα πολυτάραχη ζωή μιας γυναίκας η οποία γεννήθηκε στο Λένινγκραντ, μεγάλωσε στο Καζακστάν και σε ηλικία 10 ετών ήρθε από τη Σοβιετική Ένωση στην Ελλάδα όπου έμεινε μέχρι να ερωτευθεί τον Ελληνοαυστραλό σύζυγό της Πίτερ Κλαυδιανό και να τον ακολουθήσει στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας!
Εδώ με τον Αιμίλιο Χειλάκη, τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και την μικρή συμπρωταγωνίστριά τους
Μετά από εννιά χρόνια στην Αυστραλία, η ομογενής ηθοποιός δεν έχει ξεχάσει στιγμή τι σημαίνει να είσαι μετανάστρια, να στήνεις τη ζωή σου από το μηδέν, φτάνοντας στη νέα σου πατρίδα με μια μεγάλη βαλίτσα όπως ήταν η δική της. Έχοντας δουλέψει στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο –και όχι μόνο–, η 43χρονη ηθοποιός δοκίμασε τις δυνάμεις της στη συγγραφή θεατρικού έργου με το Project 949 που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του θεατρικού πρότζεκτ «Asylum», στο Σίδνεϊ τον Φεβρουάριο.
Στιγμιότυπο από την αυστραλιανή ταινία «Thirst»
Το έργο της, όπως και των υπόλοιπων 26 θεατρικών συγγραφέων, αποτελεί μια διαμαρτυρία για τη στάση της αυστραλιανής κυβέρνησης στο Μεταναστευτικό. «Ήταν μια πολύ καλή εμπειρία. Ήμασταν 97 άτομα και εργαζόμασταν όλοι μαζί, δωρεάν. Ανεξαρτήτως από τον ευγενικό σκοπό, ωφεληθήκαμε πολύ από την επικοινωνία με το κοινό» δήλωσε η Βικτώρια Χαραλαμπίδου στην ομογενειακή εφημερίδα Νέος Κόσμος.
Το «Project 949» εκτυλίσσεται σε ένα κέντρο μετανάστευσης και πρωταγωνιστές του είναι δυο εκπρόσωποι των Ηνωμένων Εθνών και ένα 11χρονο κορίτσι μεταμφιεσμένο σε αγόρι. «Ως συγγραφέας πρέπει να έχεις άποψη» είπε, προσθέτοντας: «ανησυχώ πολύ για την κατάσταση στα σύνορα… Το πιο σημαντικό θέμα όμως είναι τα παιδιά. Όταν κλείνεις τα παιδιά στους καταυλισμούς, τους παρέχεις τα μέσα να μισούν».
Αναφερόμενη στο πώς είδε το κοινό το έργο της, είπε ότι κατά την ολοκλήρωση ανάγνωσης του έργου της, την πλησίασε μια γυναίκα που δεν την γνώριζε αλλά κατάλαβε ότι ήταν η συγγραφέας επειδή της μιλούσαν οι ηθοποιοί. «Μου συστήθηκε και μου είπε την ιστορία της. Ήταν Ελληνίδα από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. “Φύγαμε νύχτα κι εμείς”, είπε. Δεν γνώριζε καν τη δική μου ιστορία» είπε στην ομογενειακή εφημερίδα.
Μιλώντας για τις εικόνες που έχει από τότε που έγινε για πρώτη φορά μετανάστρια, η Βικτώρια είπε ότι η πλέον χαρακτηριστική είναι εκείνη του ελληνικού καλοκαιριού.
«Ερχόμενη από την Αγία Πετρούπολη, όπου ο χειμώνας διαρκεί το 70% του χρόνου, ήταν απίστευτη εμπειρία να περάσω το καλοκαίρι στην Ελλάδα. Το καλοκαίρι κάνει τα πράγματα πάντα καλύτερα, είναι η δύναμη του ήλιου».
