Οι εμίρηδες και οι κακομοίρηδες

Όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι. Η παροιμία ταιριάζει γάντι στην περίπτωση της επίσκεψης του Γάλλου Προέδρου Φρανσουά Ολάντ στην Ελλάδα και την επαναφορά του επενδυτικού ενδιαφέροντος των εμίρηδων στη χώρα των κακομοίρηδων.

Ανεξάρτητα από τις προθέσεις του Γάλλου Προέδρου, οι επενδύσεις στην Ελλάδα εξακολουθούν να είναι ένας σκοτεινός λαβύρινθος και μόνο όποιος έχει διάθεση να αναμετρηθεί με τους «μινώταυρους» της ελληνικής κακοδαιμονίας μπαίνει σε αυτόν. Θα πρέπει να είναι ή τρελός ή μαζοχιστής.

Για το ζήτημα των επενδύσεων, είναι χαρακτηριστικό το πώς έχει εξελιχθεί η σχέση με τους Καταριανούς. Ενώ το Κατάρ μπήκε στη ζωή μας «μετά βαΐων και κλάδων» καταφέραμε να τους κάνουμε να θέλουν να ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους και να αποσύρουν το ενδιαφέρον τους από τη μια επένδυση μετά την άλλη. Θυμηθείτε τον Αστακό, θυμηθείτε το Ελληνικό και το «κερασάκι στην τούρτα» η απόσυρση του ενδιαφέροντος για την αγορά ενός συμπλέγματος νησιών κοντά στην Ιθάκη.

Διάβαζα μάλιστα πως ο απεσταλμένος του εμίρη του Κατάρ, ανακοινώνοντάς την απόσυρση του ενδιαφέροντος για το νησί Οξυά, που βρίσκεται ανάμεσα σε Ιθάκη και Κεφαλονιά, μετέφερε ένα πολύ σαφές μήνυμα προς τον Δήμαρχο Ιθάκης Ιωάννη Κασσιανό. Τι έλεγε το μήνυμα; «Ο εμίρης μου ζήτησε να σας πω ότι στην Ελλάδα δεν ψάχνετε για επενδυτές αλλά για μαζοχιστές».

Ο εμίρης του Κατάρ είχε εκφράσει ενδιαφέρον και για ακόμη δύο νησιά του συμπλέγματος των Εχινάδων αλλά διαπίστωσε πως δε μπορεί να βγάλει οικοδομική άδεια, καθώς υπάρχουν δασικές εκτάσεις. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις το ιδιοκτησιακό καθεστώς ήταν ιδιαίτερα ομιχλώδες με αποτέλεσμα αντί για επενδύσεις να φύγει… τρέχοντας.

Για όλα τα νησιά ο εμίρης είχε καταβάλει προκαταβολές όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο Δήμαρχος της Ιθάκης. Ωστόσο η γραφειοκρατία των αδειών της πολεοδομίας, των δασαρχείων, των Υπουργείων και πάει λέγοντας, έκανε τους Καταριανούς για άλλη μια φορά να τα βροντήξουν και να φύγουν. Δεν έχουν απολύτως κανένα λόγο να συνθηκολογήσουν με τους παραλογισμούς του ελληνικού δημοσίου που για το ίδιο πράγμα έχει πενήντα νόμους, εκατό υπουργικές αποφάσεις και διακόσιες εγκυκλίους.

Πράγμα που σημαίνει ότι κάθε γραφειοκράτης μπορεί να τα ερμηνεύει όλα αυτά κατά το δοκούν ή να τα ερμηνεύει κατά το συμφέρον της τσέπης του ή να μην κάνει απολύτως τίποτα προφασιζόμενος πως η μια διάταξη αναιρεί την άλλη.

Οι Καταριανοί ήλθαν, είδαν και απήλθαν. Άλλωστε και από το πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού στη χώρα τους είχαν βγάλει πολλά χρήσιμα συμπεράσματα. Διότι μεγάλο μέρος της ομάδας των επιχειρηματικών που συνόδευε τον πρωθυπουργό, ήταν εκεί απλά για να είναι. Τους ένοιαζε περισσότερο να «ζυμώνονται» με το πρωθυπουργικό περιβάλλον, παρά να κάνουν καμιά συνάντηση για την προώθηση επιχειρηματικών συνεργασιών.

Κάθε έξυπνο μάτι (και οι Καταριανοί δεν είναι χαζοί) καταλάβαινε πως πολλοί από αυτούς που μπήκαν στο πρωθυπουργικό αεροπλάνο δεν είχαν κάποια σοβαρή πρόταση και απλά πήγαν για να έχουν την ευκαιρία να είναι «κοντά στον Σαμαρά».

Από τη μια λοιπόν υπάρχει η γραφειοκρατική τρέλα του δημοσίου και από την άλλη ένας ιδιωτικός τομέας στον οποίο ένα πολύ μεγάλο τμήμα του έχει εμπεδωμένη τη νοοτροπία της πρόσβασης στο κρατικό «γκουβέρνο» και πέραν τούτου ουδέν.

Η Ελλάδα έγινε και εξακολουθεί να είναι μια χώρα εχθρική στις επενδύσεις γιατί εξόντωσε την επιχειρηματική τάξη που είχε όραμα και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της ελληνικής παραγωγής και την υποκατέστησε με τη νομενκλατούρα των γραφειοκρατών και των κρατικοδίαιτων προμηθευτών.

Ό,τι και να πει λοιπόν ο Ολάντ, μικρή σημασία θα έχει. Διότι τελικά τον τελευταίο λόγο θα τον έχει κάποιος προϊστάμενος πολεοδομίας ή κάποιος σύμβουλος του Υπουργού. Και τα δυσάρεστα νέα για μας είναι πως δεν υπάρχουν ούτε πολλοί τρελοί, ούτε πολλοί μαζοχιστές σε αυτό τον κόσμο.

Ας υπομείνουμε λοιπόν την κακομοιριά μας.

ΥΓ: Τουλάχιστον δεν μπορεί κανείς να πει πως η κρατική γραφειοκρατία κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε Έλληνες και ξένους επενδυτές. Είναι πρόσφατο το περιστατικό της απόπειρας δημιουργίας επιχειρηματικού πάρκου στη Βιομηχανική Περιοχή Βαμβακιάς Ελευσίνας, σε μια ζώνη όπου βρίσκονται εγκατεστημένες από το 1960, περίπου τριάντα μεταποιητικές επιχειρήσεις, μερικές εκ των οποίων είναι νευραλγικού χαρακτήρα και εξαγωγικού προσανατολισμού.

Οι αρμόδιες υπηρεσίες ενώ αρχικά ενέκριναν το φάκελο για την επένδυση, εν συνεχεία εντελώς αιφνιδιαστικά και αναιτιολόγητα κάτι τους «τσίμπησε» και «άλλαξαν γνώμη». Ζημιά και για τους επενδυτές που σπατάλησαν χρόνο και χρήμα, ζημιά και για την περιοχή που έχει ανεργία στο «κόκκινο».

Πηγή: rizopoulos.com