Το συντρόφιν της ποντιακής διαλέκτου (συντρόφ’ στη Χαλδία, σύμφωνα με το Ιστορικόν λεξικόν του Άνθιμου Παπαδόπουλου) δεν απέχει πάρα πολύ από τη σημερινή έννοια του όρου, καθώς και αυτό προέρχεται από το ουσιαστικό «σύντροφος».
Το χρησιμοποιούσαν όμως στον Πόντο με την έννοια του μεμβρανώδους περιβλήματος που συνοδεύει το μωρό κατά τον τοκετό, δηλαδή του αμνιακού σάκου (ο ύστερος).
Στον τοκετό που γινόταν στο σπίτι με τη βοήθεια πρακτικής μαμής, κατά τον παραδοσιακό τρόπο, η καθυστέρηση αποβολής του ύστερου έκανε τις γυναίκες να υποθέσουν ότι η λεχώνα είχε κρυολογήσει, ότι ήταν κρυωμένη η μήτρα της ή ότι το παιδί ήταν λειψό/πρόωρο.
Όπως διαβάζουμε στην Εγκυκλοπαίδεια του ποντιακού ελληνισμού, μετά την αποβολή του, το συντρόφ’ το παράχωναν σε απόμερη γωνιά του κήπου ώστε να μην υπήρχε κίνδυνος να το μυριστεί κάποιο ζώο (σκυλί ή γάτα) και το ξεχώσει.
