Καλαμαριά = Πόντιοι. Κώστας Ζώης = Ένωση Ποντίων Καλαμαριάς. Ένωση Ποντίων Καλαμαριάς = 40 χρόνια λειτουργίας και δράσης υπηρετώντας τον πολιτισμό, τη μνήμη, την κληρονομιά των Ποντίων που πριν από έναν αιώνα ξεβράστηκαν (σχεδόν κυριολεκτικά) στην Αρετσού.
Την Ένωση Ποντίων Καλαμαριάς ο Κώστας Ζώης την ζει από τη μέρα της ίδρυσής της, όπως γράφει στη συγκινητική ανάρτησή του στο facebook, στην οποία περιγράφει με αγάπη όσα τον δένουν μ’ αυτήν.
Θυμάται και τιμά «τους ανθρώπους που […] μας έδειξαν το δρόμο της δημιουργίας, του πολιτισμού, της γνώσης, της σύμπνοιας και της ομόνοιας, […] που γίναν η αιτία να υπηρετούμε με περίσσια περηφάνια τις ρίζες». Υπενθυμίζει όμως και το μεγάλο χορό που θα πραγματοποιήσει το σωματείο για τα γενέθλιά του μεθαύριο, Σάββατο 5 Απριλίου, στο περίπτερο 16 της ΔΕΘ.
Ολόκληρη η ανάρτηση του Κώστα Ζώη:
Καλημέρα σε όλους τους φίλους…
Την Ένωση Ποντίων Καλαμαριάς την υπηρετώ από τη μέρα ίδρυσης της, απ’ όταν δλδ ξεκίνησε ως Ποντιακός Σύλλογος Καλαμαριάς, το μακρινό 1985, όντας ανήλικος…
Την προσπάθεια ξεκίνησαν μια παρέα απλών ανθρώπων, φίλων Καλαμαριωτών που πολύ γρήγορα αγκαλιάστηκε από το σύνολο της αρκετά τότε, κλειστής κοινωνίας της ποντιομάνας…
Στο πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο πρόεδρος ήταν ο Γιάννης Παυριανίδης και ανάμεσά τους ο πατέρας μου Πέτρος (δεν θυμάμαι τι θέση είχε) και η μητέρα μου Μένη-Μαγδαληνή ως υπεύθυνη των χορευτικών τμημάτων, καθώς & το υπόλοιπο ΔΣ, άνθρωποι απλοί, της καθημερινότητας, φίλοι καλοί και γηγενείς Καλαμαριώτες…
Η χαρά μεγάλη τότε για το λόγο ότι το φαινόμενο της ίδρυσης ενός πολιτιστικού συλλόγου ήταν σπάνιο και συνάμα φάνταζε απίθανο λόγω των οικονομικών δυσκολιών της εποχής..
Ξεκίνησα ως χορευτής μαζί με μια ωραία παρέα παιδιών τότε… η Μαρία Κατσανίδου, η Δήμητρα Παυλίδου, ο Πέτρος Τροκάνας, οι αδελφές Ελένη & Νικολέτα Ζάκα και άλλα πολλά παιδιά της γειτονιάς και των σχολείων της περιοχής…
Από τότε πέρασαν 40 χρόνια…. Τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες…
Συνέβησαν τόσα πολλά, ευχάριστα και δυσάρεστα, έτσι όπως ορίζει η ζωή, το πεπρωμένο & η πορεία των ανθρώπων…
Φτάσαμε στο σήμερα όπου τα παιδιά γίναν γονείς, και η ιστορία επαναλαμβάνεται…
Κάθε φορά που μπαίνω στο σύλλογο, αλήθεια όμως, σταματάω στις σκάλες και διαβάζω τα ονόματα των ιδρυτικών μελών στην κάθετη μαρμάρινη στήλη, σαν να είναι η πρώτη φορά…
Συνεχίζω στον κυρίως χώρο αντικρίζοντας τις φωτογραφίες από εκείνη την εποχή που όλα ήταν καλύτερα και εμείς πιο χαρούμενοι για το λόγο ότι δεν έλειπε κανείς…
Θυμώνω προς στιγμή για όλα αυτά που δεν υπάρχουν πλέον αλλά παράλληλα, μαζί με την αίσθηση της ευθύνης νιώθω χαρά και περηφάνια που όλοι εμείς, συνεργάτες & μέλη, δεν προδώσαμε ποτέ τις ελπίδες και τα πιστεύω των ανθρώπων που από το υστέρημα τους δημιούργησαν αυτή την κοιτίδα πολιτισμού!
Αυτό το χώρο που συγκεντρώνει ανθρώπους, άγνωστους μεν μεταξύ τους, αλλά με την ίδια δίψα και αγάπη για όλα αυτά τα σπουδαία που κουβάλησαν οι πρόγονοι μας από εκείνες τις Πατρίδες, ερχόμενοι στην μητέρα Ελλάδα κρατώντας στα χέρια τα παιδιά τους, στην περίπτωση που είχαν την τύχη να φτάσουν ζωντανά ως τα Απολυμαντήρια, καθώς και στη μασχάλη την εικόνα της Παναγίας ως μοναδικό κειμήλιο της βαθιάς τους πίστης…
Το ερχόμενο λοιπόν Σάββατο, καλούμαστε να φανούμε για ακόμα μια φορά, αντάξιοι των προσδοκιών, όλων αυτών των ανθρώπων που έδωσαν την ψυχή τους για να υπάρχει σήμερα αυτός ο αγαπημένος σύλλογος που ενώνει τόσους πόλους ανθρώπους από όλο τον πλανήτη!
Αυτή λοιπόν τη βραδιά με τους συνεργάτες μου θέλουμε να την αφιερώσουμε σε όλους εκείνους που δεν είναι σήμερα μαζί μας, αλλά και σε όλους αυτούς που γίναν ο θεμέλιος λίθος αυτής της προσπάθειας!!
Στους ανθρώπους που άφησαν παρακαταθήκη και μας έδειξαν το δρόμο της δημιουργίας, του πολιτισμού, της γνώσης, της σύμπνοιας και της ομόνοιας, σε όλους αυτούς που γίναν η αιτία να υπηρετούμε με περίσσια περηφάνια τις ρίζες και τη μήτρα που ευλόγησε ο Θεός να μας φέρει στον κόσμο!
Θα είμαστε ευγνώμονες και πάντα θα αποτελούν τον οδηγό μας, μέχρι τέλους!
