Αντίστροφα μετράει ο χρόνος για τον εθνικό τελικό της Eurovision 2025, απόψε στις 21:00, σε απευθείας µετάδοση από το Christmas Theater. Ο εθνικός τελικός, όπου η ποντιακή κοινότητα εκπροσωπείται με δύο δυνατές συμμετοχές, εκείνες του Κώστα Αγέρη και της Κλαυδίας, θα μεταδοθεί ζωντανά από την ΕΡΤ1, την ERT World και το ERTFLIX International, ενώ θα υπάρχει και µετάδοση στη νοηµατική γλώσσα µέσω του live streaming του ERTFLIX.
Την βραδιά παρουσιάζουν η Έλενα Παπαρίζου και ο Σάκης Ρουβάς, δύο καλλιτέχνες που έχουν διαπρέψει στο παρελθόν στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού, ενώ την καλλιτεχνική διεύθυνση έχει ο Φωκάς Ευαγγελινός.
Κοινό και κριτικές επιτροπές θα επιλέξουν απόψε το τραγούδι που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον 69ο ∆ιαγωνισµό Τραγουδιού της Eurovision, στη Βασιλεία της Ελβετίας 13-17 Μαΐου 2025.
Η σειρά εμφάνισης των καλλιτεχνών, απόψε, είναι η εξής:
- Rikki – «Elevator (Up and Down)»
- Θάνος Λάµπρου – «Free Love»
- Κώστας Αγέρης – «Γη µου»
- Andy Nicolas – «Lost My Way»
- Klavdia – «Αστεροµάτα»
- Κωνσταντίνος Χριστοφόρου, Κώστας Καραφώτης – «Παράδεισος»
- Georgina Kalais, John Vlaseros – «High Road»
- BARBZ – «Sirens»
- Evangelia – «Vále»
- Dinamiss- «Odyssey»
- Nafsica – «Unhurt Me»
- Xannova Xan – «Play It!».
Ταξίδι στο χρόνο μετά μουσικής
Το 1979 η χώρα είναι φανατική με την Eurovision. Ας είναι καλά το 1977 η 5η θέση του «Μάθημα Σολφέζ» και η 8η που ακολούθησε του «Τσάρλι Τσάπλιν». Έτσι αποφασίζουν να κάνουν για πρώτη φορά εθνικό τελικό για να δει ο κόσμος ποια είναι τα επικρατέστερα για να μας εκπροσωπήσει στον διαγωνισμό και ποιο τελικά θα πάει.
Το 1979 λοιπόν με παρουσιαστή τον αξέχαστο Βασίλη Τσιβιλίκα και τραγούδι-φαβορί (το «Σωκράτη εσύ σούπερ σταρ» με την Ελπίδα) η μετάδοση κυλά ομαλά, χωρίς παρατράγουδα. Και αποφασίζουν να το κάνουν και την επόμενη χρονιά
Τι συνέβη το 1982
«Με βλέπω να γίνομαι σαν τον Άλκη Στέα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης», είχε πει χαριτολογώντας ο Βασίλης Τσιβιλίκας που παρουσίαζε την βραδιά. Ο αριθμός των υποψήφιων τραγουδιστών έχει διπλασιαστεί και από τα 6 υποψήφια του ’79, τώρα ήταν 12. Και κάλυπταν σχεδόν όλα τα είδη τραγουδιού που ήταν τότε.
Από ονόματα δε, άλλο τίποτα: Γιάννης Φλωρινιώτης (με τις αδελφές Γαρμπή στα χορευτικά, που να ‘ξερε η νεαρή Καιτούλα τι θα συνέβαινε 13 χρόνια αργότερα με τη δική της συμμετοχή) Δάκης, Γλυκερία, Μίλλη, η πρόσφατα απεβίωσα Sigma Fay, η Άννα Βίσση και ο Κώστας Τουρνάς. Ο τελευταίος έπαιζε φαβορί και όπως φάνηκε στην πορεία το υποψήφιο τραγούδι του «UFO» έγινε επιτυχία.
Και εδώ ξεκινάει η ίντριγκα και ο μύθος. Τα αποτελέσματα αργούσαν να ανακοινωθούν και οι φήμες θέλουν τον Κώστα Τουρνά, να ετοιμάζεται να πάρει το χρίσμα αλλά τελευταία στιγμή είδε την Άννα Βίσση να βγαίνει στην σκηνή. Οι επόμενες μέρες ήταν η χαρά των εφημερίδων. Καταγγελίες, αποκαλύψεις, μηνύσεις μέχρι και ένα love story βγήκε στην επιφάνεια. Ξέρετε εσείς…
1983: «Και 12 βαθμούς από το δήμο…»
1983 και έχουμε ΠΑΣΟΚ. Η Eurovision φαντάζει εντελώς παλιακή και όχι σε σωστούς σοσιαλιστικούς δρόμους. Στην ΕΡΤ έχουν δίλημμα. Πάμε ή όχι; Την προηγούμενη χρονιά ήταν να συμμετάσχει η χώρα μας με τον Θέμη Αδαμαντίδη και τα τραγούδι «45 κοπελιές» που όμως όχι μόνο κόβεται ύστερα από καταγγελίες για κλεμμένη μελωδία, αλλά χρεωνόμαστε και ένα πρόστιμο 600.000 δραχμών.
Οπότε η ΕΡΤ λέει «ναι» στο διαγωνισμό, επαναφέρει τον εθνικό τελικό αλλά με σοσιαλιστικά κριτήρια. Κοινώς ψηφίζουν εκπρόσωποι 20 δήμων και 30 ενήλικες πολίτες. Σουρεάλ; Ανάμεσα στους υποψήφιους ήταν η ανήλικη τότε Άριελ Κωνσταντινίδη, η Γιάννα Κομνηνού, η Γλυκερία και ένα νεαρό κορίτσι που τα επόμενα χρόνια η Eurovision θα γίνει δεύτερη φύση της, αλλά από άλλη πλευρά: Η Δάφνη Μπόκοτα.
Τελικά κερδίζει η Κρίστη Στασινοπούλου με το «Μου λες», ένα θαυμάσιο τζαζ τραγούδι που αγνοήθηκε και δεν προμοταρίστηκε καθόλου.
Το 1987 έγινε ξανά εθνικός τελικός. Οι σοσιαλιστικοί τόνοι έχουν πέσει και αν και υπήρξαν κάποιες διαμαρτυρίες, οι Bang με το «Stop» δικαίωσαν την επιλογή της επιτροπής.
Το εκρηκτικό 1988
Και φτάνουμε στο 1988, τη χρονιά που εάν υπήρχαν ιδιωτικά κανάλια και οι αλήστου μνήμης μεσημεριανές εκπομπές, θα είχαν κάνει Ανάσταση.
Ούτως ή άλλως το 1988 ήταν μια εκρηκτική χρονιά με Χέρφιλντ, σκάνδαλο Κοσκωτά, νεύματα και όλα τα σχετικά
Ο εθνικός τελικός έγινε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με παρουσιαστή τον Κώστα Καρρά. Ανάμεσα στα υποψήφια τραγούδια ήταν και το «Αν» με την Άντζελα Δημητρίου. Μια μπαλάντα πολύ διαφορετική σε σχέση με το ρεπερτόριο της.
Όταν έφτασε η ώρα της ανακοίνωσης του νικητήριου τραγουδιού, ο παρουσιαστής διάβασε το σημείωμα της κριτικής επιτροπής που έλεγε ότι το επίπεδο των τραγουδιών ήταν πολύ χαμηλό. Παρ’ όλα αυτά επελέγη το τραγούδι «Κλόουν» με την Αφροδίτη Φρυδά.
Ξεκινούν από κάτω οι αποδοκιμασίες, ο Κώστας Καρράς νευρίασε και από εκεί και πέρα ξεκίνησε το… σόου. Οι εφημερίδες έκαναν σκόνη και θρύψαλα τον τελικό και το τραγούδι. Αν και τότε δεν ήταν της μόδας οι lifestyle εκπομπές στην κρατική τηλεόραση, συμμετέχων τραγουδιστής αλληλοβρίζεται με μεγάλο συνθέτη που ήταν στην κριτική επιτροπή, ενώ βγαίνει και η Άντζελα Δημητρίου και κατακεραυνώνει τους πάντες.
«Θύμα» όλης αυτής της επίθεσης ήταν βέβαια η Αφροδίτη Φρυδά. Η αδιαφορία της ΕΡΤ να στηρίξει τη συμμετοχή και η αρνητική έως χλευαστική στάση του Τύπου της εποχής έφεραν και συγκρούσεις στην ομάδα. Η ελληνική συμμετοχή τελικά ψηφίστηκε από δύο χώρες και θα κατέλαβε τη 17η θέση.
Τα πέτρινα χρόνια
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο η δεκαετία του ’90 ήταν η πιο ισχνή για τον διαγωνισμό. Οι νέες χώρες που μπήκαν μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας, έδωσαν το φιλί της ζωής αλλά άργησαν λίγο.
Το 1998 παρουσιάστηκε η εκπομπή, με οικοδεσπότη τον Γιώργο Μαρίνο «Ζόουμπιζ». Εκεί υπήρχε και ένα ένθετο με τα υποψήφια τραγούδια για τον διαγωνισμό, μόνο που ουδείς κατάλαβε πως λειτούργησε. Τελικά πήρε το εισιτήριο το τραγούδι «Μια κρυφή ευαισθησία» με την Διονυσία Καρόκη και το συγκρότημα «Θάλασσα». Δυστυχώς και στο εξωτερικό εκτός του ότι κατέλαβε τη χειρότερη ως τότε θέση για τη χώρα μας, η συμμετοχή στιγματίστηκε και από την απαγόρευση εισόδου του συνθέτη στο χώρο διεξαγωγής, ύστερα από αντιδικίες που είχε με τους υπεύθυνους.
Η άτυχη «Κρυφή ευαισθησία» άφησε για μία χρονιά έξω τη χώρα μας, ενώ την επομένη, το 2000, απλά η ΕΡΤ δήλωσε οικονομικό θέμα. Το 2001 ήρθαν οι Antique, δηλαδή η Έλενα Παπαρίζου και ο Νίκος Παναγιωτίδης. Παιδιά μεταναστών από τη Σουηδία, είχαν ήδη κυκλοφορήσει το πρώτο τους album και ήταν δημοφιλέστατοι στις σκανδιναβικές χώρες.
Και όμως, το γκρουπ που έφερε την 3η θέση για πρώτη φορά στο διαγωνισμό, κινδύνευσε να μην πάει. Η επιτροπή είχε επιλέξει την Kay Konnors, αλλά υπερίσχυσαν οι ψήφοι του κοινού.
Μετά την επιτυχία του τραγουδιού η χώρα μας αγάπησε ξανά το διαγωνισμό, στα όρια της εθνικής υστερίας.
2002: Αυτή ήταν χρονιά
Μετά την επιτυχία των Antique, η ΕΡΤ διοργάνωσε εθνικό τελικό με ονόματα πρώτης γραμμής της εποχής. Ο Κώστας Μπίγαλης, ο Χρήστος Δάντης με την Κατερίνα Τοπάζη, ο Μιχάλης Ρακιντζής αλλά και η Πέγκυ Ζήνα με τραγούδι του Θάνου Καλλίρη –που ήταν και το φαβορί–, διαγωνίστηκαν για το εισιτήριο, που τελικά το πήρε ο Μιχάλης Ρακιντζής με το «SAGAPO».
Τελείωσε η βραδιά, ξημέρωσε η επομένη μέρα και ξεκίνησαν οι πρωινές εκπομπές με ευχές στον Ρακιντζή. Όμως, από το μεσημέρι και μετά οι διαθέσεις των υπόλοιπων συμμετεχόντων άλλαξαν. Ισχυρίζονταν ότι ο ήχος στα υπόλοιπα τραγούδια δεν ήταν καλός, πλην αυτού που κέρδισε, ενώ πολλοί μίλησαν ακόμα και για playback.
Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ένα τηλεοπτικό πανηγύρι με μπροστάρισα την Πέγκυ Ζήνα, και ένα χορό από υποψήφιους εκείνης της χρονιάς, συμμετοχές προηγούμενων ετών, απλών ανθρώπων της μουσικής και του μόχθου, αλλά και μιας τραγουδίστριας που αρχικά ήταν να πει το τραγούδι που είπε η Πέγκυ Ζήνα.
Ο Μιχάλης Ρακιντζής πυροδότησε τις εντάσεις λέγοντας: «Ή πρώτος, ή τίποτα», ο Κώστας Μπίγαλης έφυγε από ζωντανή μεσημεριανή εκπομπή, ενώ στη γοητεία και την τηλεθέαση του θέματος υπέκυψαν και οι δημοσιογράφοι ενημερωτικών εκπομπών, όπου στηνόντουσαν στο πι και φι.
Μετά ήρθε το Πάσχα και ένα κλίμα αγάπης, κατά το οποίο όλοι εύχονταν στον Ρακιντζή «καλή επιτυχία».
Και έφτασε η ελληνική αποστολή στο Ταλίν. Και με το που πάτησε το πόδι της, άρχισαν τα όργανα. Βλέπετε, το ίντερνετ είχε μπει στη ζωή όλων των λαών και τα πάντα μαθαίνονταν με ένα κλικ.
Τελικά το «SAGAPO» ήρθε 17ο, και το όλο νόημα στο κλείσιμο του ματιού του Ρακιντζή ήταν προς τον υπεύθυνο του ήχου εκείνο το βράδυ και όχι μια τσαχπινιά για να σπάσει η αστυνομικού τύπου εμφάνισή του.
Στην επιστροφή, το σίριαλ συνεχίστηκε, και κράτησε συντροφιά στο κοινό και το hot καλοκαίρι του 2002.
Από τα μπουζούκια στη κρίση
Η νίκη της Έλενας Παπαρίζου εκτόξευσε τον διαγωνισμό στα ουράνια. Οι επιλογές πλέον γινόντουσαν σε τεράστια μπουζουξίδικα με όλο το συνονθύλευμα πανελατζίδων από κάτω. Ο διαγωνισμός ξεμακραίνει από τον ποπ χαρακτήρα του. Όλα αυτά μέχρι το 2009. Γιατί την επόμενη χρονιά έχουμε και επίσημα οικονομική κρίση, οπότε οι εθνικοί τεχνικοί γίνονται στα στούντιο της ΕΡΤ. Και σιγά-σιγά μειώνεται και το ενδιαφέρον του κοινού και των εταιρειών. Η τελευταία φορά που έγινε εθνικός τελικός ήταν το 2015 ενώ δυο χρόνια αργότερα είχε δοθεί ανάθεση στην Demy και απλά το κοινό ψήφισε ποιο τραγούδι ήθελε να πάει .
Από το 2016 είχαμε τρεις αποκλεισμούς από τελικό, δύο επιστροφές στα 10 πρώτα, αλλά κακά τα ψέματα η εκρηκτική και πολυσυζητημένη περσινή συμμετοχή της Μαρίνας Σάττι ήταν που αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον του κόσμου για τον θεσμό.
Καλή επιτυχία σε όλους τους συμμετέχοντες. Ευχή όλων να επιλεχθεί το καλύτερο τραγούδι, σε ήρεμο και πολιτισμένο κλίμα. Βέβαια αυτό το τελευταίο μην το δένετε και κόμπο.
Σπύρος Δευτεραίος
