Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε στροφή 180 μοιρών στο θέμα της woke πολιτικής της οποίας ήταν διαπρύσιος κήνσορας τους προηγούμενους μήνες. Σε εκδήλωση του ιστολογίου iefimerida.gr και σε συνομιλία του με τον Γάλλο διανοούμενο Πασκάλ Μπρυκνέρ ο κ. Μητσοτάκης απετάξατο της πολιτικής την οποία εφήρμοσε στο ελλαδικό σώμα τους προηγούμενους μήνες με αποτέλεσμα ένα νόμο που δίνει το δικαίωμα υιοθεσίας βρεφών από ομόφυλα ζευγάρια με σοβαρές επιπτώσεις στην κοινωνική δομή, την κοινωνική συνοχή και την κοινωνική λειτουργία. Και ενώ, τότε, μίλησε για την «τυραννία της πλειοψηφίας» στην εκδήλωση έκανε λόγο για «τυραννία των μειονοτήτων». Τόσο εύκολα άλλαξε θέση, όπως το φίδι το δέρμα του.
Η μεταστροφή του κ. Μητσοτάκη έχει, προφανώς, σχέση με το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών και της διαγωγής που θέλει να επιδείξει στη νέα αμερικανική διοίκηση ώστε να παραμείνει στο ενδιαφέρον της Ουάσιγκτον. Δείχνει, όμως, την πολιτική ελαφρότητα του ανδρός που με την ιδιότητα του πρωθυπουργού δηλώνει δεδομένος σε μια κρίσιμη στιγμή διεθνών εξελίξεων, απογυμνώνει τα νησιά από την άμυνά τους, μιλά με ευκολία για κοινωνικά ζητήματα μείζονος σημασίας που κράτησαν συνεκτικές τις κοινωνίες επί αιώνες και, τώρα, πάλι για το προσωπικό του συμφέρον, και μόνο, αλλάζει ρότα.
Είναι ο ίδιος πολιτικός που με την επιβολή στρατιωτικής πειθαρχίας στο κόμμα του αναγκάζει την Κοινοβουλευτική του Ομάδα να υπακούει, ακόμη, και εκεί που διαφωνεί και που με ένα άλλο δίδυμο στο υπουργείο Εξωτερικών, επίσης ακραία αμοραλιστικό, διαχειρίζεται τις εξωτερικές υποθέσεις της χώρας σαν να είναι οικογενειακή του υπόθεση.
Ο κ. Μητσοτάκης είναι μια επικίνδυνη πολιτική παρουσία στη χώρα που με την απουσία πολιτικής, την αδιαφορία του, ή τα φοβικά του σύνδρομα, αποδέχεται de facto καταστάσεις από τη Θράκη έως το Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο, επώδυνες για τον ελληνισμό που θα βρίσκονται στο τραπέζι των ελληνοτουρκικών, ακόμη, και μετά την αποχώρησή του.
Κατασκευάζει το προφίλ του για να ικανοποιήσει τις διεθνείς, προσωπικές φιλοδοξίες του, η χώρα, όμως, περιέρχεται σε δεινή θέση.
Ο κ. Μητσοτάκης αποστάτησε εν μια νυκτί από την πολιτική και την ιδεολογία της προηγούμενης αμερικανικής διοίκησης και αναζητά επαφή με τη σημερινή. Ο χαμαιλεοντισμός του αυτός είναι επικίνδυνος για την Ελλάδα. Δεν έχει έρμα στις απόψεις του και πολύ περισσότερο στο τι θέλει.
Η ελληνική κοινωνία ζητά κόκκινες γραμμές από έναν πολιτικό που αλλάζει απόψεις σαν τα πουκάμισα και που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να συμπλέει με την Ουάσιγκτον. Το αν η σύμπλευση αυτή βοηθά τη χώρα τον αφήνει, παντελώς, αδιάφορο.
Η επιπρόσθετη ατυχία της Ελλάδας είναι να έχει πολιτική ηγεσία από τα κάτω ράφια σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή διεθνών ανακατατάξεων που μπορεί να αναδομήσουν την ευρύτερη περιοχή της και να την επηρεάσουν.
Μια προσεκτική προσέγγιση των Βαλκανίων θα αποκαλύψει ότι δεν αποκλείεται αλλαγή συνόρων με δύο αναθεωρητικούς παράγοντες, τον αλβανικό και τον σκοπιανό να είναι ενεργοί και να έχουν βλέψεις και στην Ελλάδα. Το μακεδονικό όραμα των Σκοπίων είναι ενεργό ενώ οι εθνικιστές Αλβανοί δεν διεκδικούν, μόνο, εδάφη αλλά διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις στο επίπεδο του ίδιου του πρωθυπουργού τους να θέσουν θέμα αλβανικής μειονότητας στην Ελλάδα. Η εκδήλωση Ράμα στη Θεσσαλονίκη ήταν ενδεικτική των προθέσεων του βαθέος αλβανικού κράτους.
Το κέντρο, δε, του αναθεωρητισμού, η Τουρκία, αναπτύσσει πολύπλευρη βαλκανική δραστηριότητα και στις πολιτικές και στις οικονομικές και στις στρατιωτικές αλλά και στις πολιτισμικές σχέσεις. Προωθεί στα Βαλκάνια με μεθοδικότητα και επιμονή την τουρκική γλώσσα, ιστορία και λογοτεχνία, εξιλεώνοντας τις οθωμανικές βαρβαρότητες και αντιλαμβανόμενη τα οφέλη που θα μπορούσε να αντλήσει μεσοπρόθεσμα στον ίδιο ευρύ γεωγραφικό χώρο που κάποτε ήκμαζε η ελληνική παιδεία και η ελληνική γλώσσα.
Είναι η στενή αντίληψη και νοοτροπία του νότιου ελληνισμού που περιόρισε έναν οικουμενικό πολιτισμό στις αθηναϊκές γειτονιές και τον μετάλλαξε. Αυτή η κεντρομόλα δύναμη καταστρέφει τον ελληνισμό αφού ό,τι σημαντικό γίνεται στα Βαλκάνια και την Ευρώπη το βλέπει μέσα από τον παραμορφωτικό αθηναϊκό φακό.
Υπονομεύεται η ύπαρξή μας και στην Αθήνα ψάχνουν τα βιολιά για να παίξουν στο κατάστρωμα του Τιτανικού.
Η επιλογή ανάπτυξης μόνο της πρωτεύουσας και διάχυσής της στον υπόλοιπο εθνικό κορμό ήταν καταστροφική. Ήταν, και είναι, τόσο εμμονική η επιλογή αυτού του μοντέλου ανάπτυξης που ακόμη και στις περιπτώσεις που η Ελλάδα, ως χώρα, θα μπορούσε να ωφεληθεί από υποδομές και διεργασίες στα Βαλκάνια, μέσω ανάθεσης ενός ρόλου στη Θεσσαλονίκη, προτιμήθηκε και προτιμάται η αποχή της χώρας από τα έμμεσα οφέλη αφού στο επίκεντρο δεν βρίσκεται η Αθήνα. Για παράδειγμα, βεβαίως, είναι προτιμότερος ο άξονας Χ αλλά αν δεν μπορέσει να επιτευχθεί, ή, παράλληλα με αυτόν, γιατί δεν αναζητάται πως μπορεί να έχει οφέλη η χώρα από τον αναπόφευκτο άξονα 8 (Βουλγαρία, Σκόπια, Αλβανία, Ιταλία) με αξιοποίηση της Θεσσαλονίκης;
Το νέο μεταψυχροπολεμικό περιβάλλον άφηνε απ’ έξω την Ελλάδα ως προς τις μεγάλες επιλογές του. Αντί να αξιοποιήσουν άλλες περιοχές της χώρας που γειτνίαζαν με τις διεθνείς επιλογές, οι ελληνικές κυβερνήσεις επιδίωξαν να προσαρμόσουν τα νέα δεδομένα με την Αθήνα. Το αποτέλεσμα δεν ήταν, απλώς, δαπανηρό. Ήταν και ανεπιτυχές. Η Ελλάδα κατασκευάζει δρόμους από κάθε περιοχή της χώρας που θα την συνδέει με την Αθήνα, ενώ τέτοιες δυνατότητες υπάρχουν, ήδη, αδιαφορώντας πώς θα συνδέσει τη χώρα με τη βαλκανική και ευρωπαϊκή δυναμική.
Ανατολικά, η Τουρκία, παρά τις δυσκολίες στις οποίες έχει περιέλθει επιδεικνύει μια ιδιαίτερη επιμονή στην προώθηση της δικής της πολιτικής ατζέντας σε όλους τους γεωπολιτικούς υποχώρους στους οποίους έχει αναπτυχθεί.
Η Τουρκία είναι στο ΝΑΤΟ, επιδιώκει ιδιαίτερες σχέσεις με την ΕΕ έκανε αίτηση για τους BRICS+ και προσκλήθηκε ως χώρα εταίρος, συμμετέχει στην Ισλαμική Διάσκεψη, ενεργοποίησε τις τουρκόφωνες χώρες του Καυκάσου, αναπτύσσει βαλκανική πολιτική και το πολιτικό προσωπικό της Αθηναϊκής Ελλάδας συναγωνίζεται ποιος θα βουτήξει περισσότερο στο βούρκο της διαφθοράς.
Χωρίς έρμα, χωρίς παιδεία, χωρίς γνώση των γεωπολιτικών προκλήσεων της ευρύτερης περιοχής, φοβάται και στην σκέψη ότι θα αντιμετωπίσει κάποια κρίσιμη στιγμή και αναζητά τρόπους υποχωρήσεων προς την Τουρκία που δεν θα γίνουν αντιληπτές από την κοινωνία ή θα τους καλύψει το σάπιο οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο.
Το μόνο που σώζει προσώρας την Ελλάδα είναι τα ανοικτά μέτωπα της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, κυρίως, και στον Εύξεινο με τον πόλεμο στην Ουκρανία δευτερευόντως.
Είναι η επώδυνη ιστορία του οθωμανισμού στη Μέση Ανατολή που δεν κάνει αποδεκτό τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον οποίο θέλει να διαδραματίσει η σημερινή Τουρκία, ή η ιστορική γνώση της Μόσχας των ορίων που έχουν οι ρωσοτουρκικές σχέσεις ή, αν θέλετε, ακόμη, οι επιφυλάξεις των χωρών του Καυκάσου απέναντι στην τουρκική ηγεμονία.
Στα Βαλκάνια η Ελλάδα θα μπορούσε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο που θα της έδινε αναπνοές ανακούφισης αλλά για να διαδραματίσεις ρόλο πρέπει οι ιθύνοντες να γνωρίζουν. Οι επιλογές ηγεσιών από τα κάτω ράφια δεν παρέχουν λύσεις. Δημιουργούν, μόνο, προβλήματα.
