Σην Ελλάδαν, Νικολάι,
μεροδούλι-μεροφάι.
Κόλια όσον κι αν δουλεύ’ς
’κ’ επορείς να αρτουρεύ’ς.
Αυτά λένε οι στίχοι του Νάκου Ευσταθιάδη στο τραγούδι «Ο Νικολάι»,* και ανατρέχοντας όπως πάντα στο Ιστορικόν λεξικόν της ποντικής διαλέκτου, του Άνθιμου Παπαδόπουλου, συναντάμε και δύο παροιμίες – μία για κάθε σημασία του ρήματος:
Το καλόν τ’ άλογον, το κριθάρ’ν εθε αρτουρεύει
[μεταβατικό: αυξάνω]
και
Το φαείν ερτούρεψεν
[αμετάβατο: περίσσεψε]
Συνεπώς, όσο κι αν δουλεύει ο καημένος ο Νικολάι, δεν του μένουν χρήματα να βάλει στην άκρη.
