Τρεις γυναίκες. Από την ίδια οικογένεια, με προσφυγική καταγωγή από τα Αλάτσατα της Μικράς Ασίας. Τρεις φωνές δίνουν φωνή στην Παναγία, μοιρολογώντας για τον Χριστό με ένα μοιρολόι που έχει περάσει από τη μάνα στην κόρη.
Στο μικρό προσφυγικό χωριό της Κάτω Πουλιάς στην ενδοχώρα του νομού Ηρακλείου στην Κρήτη, τη Μεγάλη Παρασκευή στην εκκλησία χύνονται δάκρυα αληθινά.
Στο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους της Αγγελικής Σπυριδάκη και της Αγγελική Καραγιάννη καταγράφεται για πρώτη φορά μια παραλλαγή του γνωστού «Μοιρολογιού της Παναγίας», όπως διασώθηκε προφορικά και μεταδίδεται έως σήμερα.
Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής οι ανύπαντρες συνήθιζαν να πηγαίνουν στα σπίτια του χωριού και να ζητούν τα ομορφότερα λουλούδια από τους κήπους, για το στολισμό του επιταφίου. Τα αγόρια, από την άλλη, ετοίμαζαν έναν καλαμένιο σταυρό που τον έντυναν με αγριολούλουδα, και με ένα καλαθάκι στο άλλο χέρι έλεγαν ένα κομμάτι από το μοιρολόι, ως κάλαντα.
Όταν χτυπούσε η καμπάνα, οι μεγάλες γυναίκες πήγαιναν στην εκκλησία και κάθονταν σε ένα ημικύκλιο γύρω από τον επιτάφιο. Όταν ξεκινούσε το στόλισμα, αυτές άρχιζαν το μοιρολόι. Μαζεύονταν και από τα γύρω χωριά προσφύγισσες. Η ευλάβεια και η συγκίνηση ήταν γνήσιες.
Αυτό το κοινωνικό και θρησκευτικό δρώμενο, που έχει τοπική εμβέλεια, κατέγραψε το ντοκιμαντέρ στην Κάτω Πουλιά, το «Μοιρολόι της Παναγίας» ως μνημονικό σχήμα.
