Εθνικό έγκλημα και τιμωρία

Διασκεδάζοντας στον Τιτανικό μας δεν αισθανόμαστε ότι καταρρέουμε δημογραφικά, όπως έδειξαν τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής και τα αναλύει εξαιρετικά σε άρθρο του ο συγγραφέας Αναστάσιος Λαυρέντζος.

Και αφού καταρρέουμε δημογραφικά είτε κάποιος άλλος λαός, ή λαοί, θα αντικαταστήσουν τους Έλληνες σε αυτήν την γωνιά της γης, είτε τα 6,4 εκατομμύρια Έλληνες στο τέλος του αιώνα (τόσος προβλέπεται ο πληθυσμός με την υπάρχουσα τάση), θα υποδουλωθούν σε κάποιον ισχυρότερο. Αυτός είναι νόμος της κοινωνικής και ανθρώπινης εξέλιξης. Συμβαίνει χρόνια και τον αξιοποίησαν και οι Έλληνες, με διαφορετικό τρόπο, κατά την εποχή των δύο μεγάλων αποικισμών της αρχαιότητας.

Το τραγικότερο είναι ότι το πολιτικό σύστημα κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Και αυτό καθιστά τα πράγματα χειρότερα. Και το ερώτημα είναι γιατί; Τι θέλουν οι πολιτικοί ταγοί να κάνουν με αυτήν την χώρα και αυτόν το λαό; Είναι, απλώς, οι ονομασίες που έχουν οι λαοί, δηλαδή οι ταυτότητές τους εργαλεία διαχείρισής τους ή έχουν μια οργανική σχέση με την πορεία τους στο χρόνο;

Ο τρόπος που αντιδρά στο φαινόμενο της δημογραφικής κατάρρευσης το πολιτικό σύστημα και οι διανοούμενοι εκφραστές του, παραπέμπει σε μια αντίληψη λύσης του προβλήματος με την αποδοχή Ασιατών, κυρίως, μεταναστών από χώρες εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων που ελάχιστη, αν όχι καμία, σχέση έχουν με τα χαρακτηριστικά του ελληνικού πολιτισμού.

Άρθρο του κ. Γ. Μπαλαμπανίδη, μάλιστα, στην Καθημερινή προτείνει και την κοινοβουλευτική εκπροσώπησή τους, όπως και την εκπροσώπηση των συμπολιτών μας που αισθάνονται υπεράνω βιολογικών φύλων και άλλα σχετικά παρόμοια. Συνταγή, δηλαδή, δημοκρατικοφανή αλλά πλήρως αποδομητική. Θα είχε ενδιαφέρον να διαβάσουμε κάποια στιγμή ποιο είναι το τελικό «δια ταύτα» αναλυτών που σκέφτονται και προτείνουν τέτοιες λύσεις.

Η πρόταση αυτή που είναι και πρόταση του πολιτικού συστήματος, τουλάχιστον των τριών κυρίαρχων κομμάτων, αναιρεί τον ορισμό του ποιος είναι και τι είναι Έλληνας. Εκτός και αν δεν τους ενδιαφέρει.

Μακριά από τις σκέψεις της στήλης τα περί γενετικής συνέχειας. Αλλά η πολιτισμική αποδοχή της διαχρονίας του ελληνικού πολιτισμού από την αρχαιότητα ως σήμερα, αποτελεί στοιχειώδη προϋπόθεση για την αναπαραγωγή αυτού του πολιτισμού στον τόπο που γεννήθηκε.

Θα μπορούν να επιτελέσουν αυτόν τον ρόλο τα λίγα εκατομμύρια ανθρώπων που θα μείνουν σε μια χώρα που θα κατακλυσθεί από μεταναστευτικά ρεύματα; Ή, δεν ενδιαφέρει στα κέντρα που διαμορφώνουν το νέο διεθνές σύστημα να παραμείνει ενεργό το αποτύπωμα αυτού του πολιτισμού;

Οι μετανάστες έχουν τον δικό τους πολιτισμό ο οποίος είναι διαφορετικός από τον πολιτισμό του τόπου στον οποίο ήλθαν για να ζήσουν. Πρέπει να διατηρήσουν τα δικά τους ταυτοτικά χαρακτηριστικά. Εκείνο που επιχειρείται να τονισθεί είναι πως ο πληθυσμός της Ελλάδας, με τα πολιτισμικά του χαρακτηριστικά συρρικνώνεται, κάποιοι άλλοι λαοί, πολυάριθμοι εθνικά, θα υπερισχύουν πληθυσμιακά και, τότε, η περιθωριοποίηση του ελληνικού πολιτισμού και των Ελλήνων στον τόπο τους θα έχει επισυμβεί. Είναι μια επιλογή αποδεκτή από όσους διαμορφώνουν τις εξελίξεις;

Δυστυχώς, αυτή είναι η επιλογή που κάνει και η σημερινή κυβέρνηση. Την έκανε και η προηγούμενη, είναι και επιλογή του τρίτου κόμματος, όπως έδειξε η αντίδρασή του στην υπόθεση «drag queen» και αποτελεί στοιχείο με το οποίο καταθέτει την προοδευτικότητά του ένα ρηχό σύστημα διανοουμένων της χώρας. Δηλαδή, είναι επιλογή του συστήματος γενικά. Και το ερώτημα είναι: που θέλουμε να πάμε; Διότι με βάση αυτό το ερώτημα προτείνονται οι λύσεις πολιτικής.

Με τη σημερινή πολιτική που εκφράζει και υλοποιεί ο κ. Μητσοτάκης, η περιφέρεια έχει συρρικνωθεί και πρέπει να θεωρείται τελειωμένη υπόθεση.

Και η ύπαρξη της ελληνικής περιφέρειας αποτελεί προϋπόθεση της επιβίωσης μιας ελληνικής πρότασης.

Η αρχή έγινε επι κυβερνήσεως Γιώργου Παπανδρέου με υπουργό Εσωτερικών τον Γιάννη Ραγκούση και διοικητική εφαρμογή του Καλλικράτη.

Σε ένα πολιτικό σύστημα που χαρακτηρίζεται από τον επαρχιωτισμό του η εφαρμογή αυτής της πολιτικής μεταρρύθμισης δημιούργησε στους νομούς της χώρας το γενικό εθνικό πρότυπο. Όπως ΟΛΑ, κατά την αντίληψη του πολιτικού συστήματος, πρέπει να συγκεντρωθούν στην πρωτεύουσα της χώρας, ό,τι απομείνει στην περιφέρεια πρέπει να συγκεντρωθεί στις έδρες των Δήμων. Και έτσι, ιστορικοί δήμοι και κοινότητες με σημαντικό για τα ελληνικά δεδομένα αριθμό κατοίκων, ερήμωσαν. Και συνεχίζουν να ερημώνουν.

Άραγε τι επιδιώκει το αθηναϊκό σύστημα; Θέλει και ποια Ελλάδα;

Το τραγικότερο είναι πως αυτές τις τάσεις ούτε θέλει να τις αντιληφθεί, ούτε, πολύ περισσότερο να αντιδράσει, ο πληθυσμός και του κέντρου και της περιφέρειας.

Ο Τιτανικός, όμως, βυθίζεται. Και το τέλος είναι ορατό. Ο Ερντογάν δεν θα χρειαστεί να έλθει με καμιά στρατιωτική επιχείρηση. Ο Ερντογάν είναι, ήδη, εγκατεστημένος στην Αθήνα.

Με την συναίνεση όλων. Και συστήματος και λαού. Τα υπόλοιπα είναι για να ασχολούμαστε για να μην κάνουμε ανιαρή την καθημερινότητά μας.

Έχουμε παραδοθεί. Έχουμε εγκληματίσει κατά της ιστορίας μας.

Ή στέλνουμε μήνυμα αγανάκτησης από αυτήν την πολιτική στις εκλογές ή αναπτύσσουμε ένα διαδικτυακό κίνημα με σύνθημα: Ως εδώ. Ένα κίνημα χωρίς κομματικές εξαρτήσεις που θα αναπτύξει τον προβληματισμό σε τρεις άξονες.

-Ποιοι είμαστε;

-Πού θέλουμε να πάμε;

-Πώς θα πάμε;

Από τις απαντήσεις θα εξαρτηθεί και το εάν θα επέλθει το τέλος ή η κάθαρση.