Η καριέρα της θα μπορούσε να γίνει αντικείμενο διδασκαλίας για υποψήφιες ηθοποιούς. Πήρε τα ρίσκα της στις πιο κρίσιμες στιγμές, είπε τα όχι και τα ναι που την δικαίωσαν. Δυστυχώς το ίδιο όχι μόνο δεν συνέβη στην προσωπική της ζωή, αλλά οδηγήθηκε στην καταστροφή.
Στην περίπτωσή της, οι πριγκίπισσες δεν έζησαν καλά.
Καριέρα από σπίτι
Στις 23 Σεπτεμβρίου 1938 γεννήθηκε στη Βιέννη η κόρη των ηθοποιών Μάγδα Σνάιντερ και Βολφ Άλμπαχ-Ρέτι. Το πραγματικό της όνομα ήταν Rosemarie Magdalena Albach-Retty, και φυσικά μεγάλωσε στον κόσμο του θεάτρου.
Φαινομενικά, η Ρόμι μεγάλωνε στην απόλυτη ευτυχία. Φαινομενικά. Οι γονείς της είχαν χωρίσει όταν ήταν 7 ετών, και ο νέος σύζυγος της μητέρας της, ο πατριός της Hans Herbert Blatzheim, είχε κάθε άλλο παρά πατρικές βλέψεις. «Μου είχε ζητήσει ξεκάθαρα να κοιμηθώ μαζί του», δήλωσε πολλά χρόνια αργότερα.
Σε ηλικία 15 ετών κάνει το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο, στο φιλμ Όταν ανθίζουν και πάλι οι άσπρες πασχαλιές, ενώ το 1954 πρωταγωνιστεί ως πριγκίπισσα Βικτωρία στα Παιδικά χρόνια μιας βασίλισσας – όλα αυτά υπό την ασφυκτική «προστασία» της μητέρας της.
Και μετά από πριγκίπισσα, προάγεται σε αυτοκράτειρα.
Το 1955 και για τα επόμενα τρία χρόνια έμελλε να πρωταγωνιστήσει στη διάσημη τριλογία Σίσσυ, στην οποία ενσαρκώνει την αυτοκράτειρα της Αυστροουγγαρίας Ελισάβετ. Η νεαρή ηθοποιός γίνεται σταρ μέσα σε μια μέρα. Και όταν κάνεις μια τεράστια επιτυχία, πρέπει να καταβάλεις τεράστια προσπάθεια για να δείξεις ότι αξίζεις κάτι παραπάνω.
Πολύ αργότερα, η ίδια παρουσίαζε το ρόλο της Σίσσυς σαν ευχή και κατάρα μαζί: «Κόλλησε πάνω μου σαν μαγειρεμένη βρόμη», είχε δηλώσει.
Η λαίδη και ο αλήτης
Στα 22 της, και ως σταρ πια, πρωταγωνιστεί στην ταινία Χριστίνα. Παρτενέρ της είναι το νέο ίνδαλμα της Γαλλίας, ο Αλέν Ντελόν. Σε αντίθεση με τη Σνάιντερ, εκείνος έχει μεγαλώσει σε φτωχικά μέρη και δεν κρύβει τον γοητευτικό αλήτικο εαυτό του. Αν και την υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο του Ορλί με ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα, εκείνη είναι επιφυλακτική απέναντί του.
Το βράδυ δείπνησαν μαζί, κι εκείνη πλήρωσε το λογαριασμό καθώς εκείνος ήταν πάλι άφραγκος. Στα γυρίσματα υπήρξε ένταση μεταξύ τους. Και ενώ όλοι νόμιζαν ότι αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία τους συνεργασία, προέκυψε έρωτας και λίγο μετά αρραβώνας.
Όμως ο Ντελόν, αδιόρθωτος γυναικάς, κάποια μέρα του 1963 αφήνει ένα σημείωμα με το οποίο της ανακοινώνει ότι είναι στο Μεξικό με τη Ναταλί, την οποία και παντρεύτηκε. Η Σνάιντερ κλονίζεται. Πολλοί κάνουν λόγο ακόμα και για απόπειρα αυτοκτονίας. Τα ηρεμιστικά μπαίνουν στη ζωή της, όπως και ο ηθοποιός Χάρι Μάγεν, με τον οποίο παντρεύεται και κάνει έναν γιο, τον Νταβίντ.
Ο γάμος τελειώνει το 1975, και τέσσερα χρόνια αργότερα ο Μάγεν, μην μπορώντας να αντέξει τους δαίμονές του, αυτοκτονεί.
Σημασία έχει να τολμάς
Στην Πισίνα, του Ζακ Ντερέ, οι δύο πρώην εραστές συναντιούνται ξανά. Και αν τα κουτσομπολίστικα έντυπα της εποχής περιμένουν επανασυνδέσεις ή καβγάδες, το φιλμ αποδεικνύεται η αρχή της επαγγελματικής ενηλικίωσης της Σνάιντερ. Η πανέμορφη σταρ των εξωφύλλων και των κινηματογραφικών ρομάντζων μεταμορφώνεται σε μια πολύ καλή ηθοποιό που σε κάθε ταινία γίνεται και καλύτερη. Στην πορεία της συναντιέται με τον Ζιλ Ντασέν (και τη Μελίνα Μερκούρη) στο 10:30 ένα καλοκαιρινό βράδυ (μια άκρως ποιητική σκηνή του οποίου πολλά χρόνια αργότερα έμελλε να γίνει χυδαίο όργανο προπαγάνδας κατά της Ελληνίδας –τότε– υπουργού), τον Κώστα Γαβρά στη Λάμψη μιας γυναίκας, ενώ το 1973 υποδύεται ξανά τη Σίσσυ, στο έπος του Λουκίνο Βισκόντι Λούντβιχ. Φυσικά εδώ δεν μιλάμε για ένα ρομάντζο της δεκαετίας του ’50, αλλά για μια εντελώς άλλου τύπου ταινία.
https://www.youtube.com/watch?v=iScq4xANMcw
Το 1975 ένας παράξενος Πολωνός σκηνοθέτης, ο Αντρέι Ζουλάφσκι, παρουσιάζει την πρώτη του Δυτική ταινία. Το Σημασία έχει να αγαπάς είναι ένα σπαρακτικό φιλμ, και η Ρόμι Σνάιντερ δίνει τη μεγαλύτερη ερμηνεία της ζωής της.
Η Σίσσυ δεν μένει πια εδώ, και το κοινό υποκλίνεται σε αυτήν τη σπουδαία ηθοποιό που υποδύεται μια ξεπεσμένη συνάδελφό της, η οποία βλέπει τη ζωή της και τη ζωή των ανδρών δίπλα της να καταρρέει. Το βραβείο Σεζἀρ που κέρδισε ήταν απλώς μια τυπική επιβεβαίωση.
Η τραγωδία που οδήγησε στο φινάλε
Ο δεύτερος (σύντομος) γάμος της, ήταν με τον γραμματέα της, Ντάνιελ Μπιασίνι, με τον οποίο απέκτησε μια κόρη, τη Σάρα-Μαγκνταλένα. Την ίδια περίοδο, σοβαρά προβλήματα υγείας την ανάγκασαν να υποβληθεί σε νεφρεκτομή, που λέγεται ότι της άφησε μια μεγάλη ουλή στην πλάτη.
Ιούνιος 1981. Ο 14χρονος γιος της, Νταβίντ, έπαιζε στον κήπο του σπιτιού, όταν βρέθηκε καρφωμένος στα κάγκελα, αφήνοντας την τελευταία του πνοή. Η Σνάιντερ δεν καταφέρνει να ξεπεράσει αυτό το γεγονός, και οδηγείται σε ψυχιατρική κλινική. Πλέον αρχίζει η άρνησή της να ζήσει. Τίποτα δεν την χαροποιεί, τίποτα δεν την κάνει να ξεχάσει.
Στις 14 Απριλίου 1982 κάνει πρεμιέρα στο Παρίσι η Περαστική του Σαν Σουσί, η ταινία που έμελλε να είναι η τελευταία της.
Στις 29 Μαΐου του ίδιου χρόνου κάθισε στο γραφείο της, στο διαμέρισμά της στο Παρίσι, και έγραψε μια επιστολή, σε δημοσιογράφο, για να ακυρώσει τη συνέντευξή τους. Λίγο μετά βρέθηκε νεκρή, μόλις στα 43 χρόνια της. Η επίσημη αιτιολογία του θανάτου ήταν καρδιακή ανακοπή. Ή μήπως όχι;
Τάφηκε μαζί με τον γιο της, σε κοιμητήριο του Παρισιού, όπου ο Αλέν Ντελόν απέτισε τον ελάχιστο φόρο τιμής καταθέτοντας ένα στεφάνι με το μήνυμα «Ποτέ δεν ήσουν πιο όμορφη, πιο γαλήνια». Πολύ αργότερα, εξομολογήθηκε σε μια συνέντευξη: «Λυπάμαι που δεν την παντρεύτηκα ποτέ».
Σπύρος Δευτεραίος
