Ήταν Φεβρουάριος του 2013 όταν η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) ετοιμαζόταν να θέσει την πάλη, το αρχαιότερο των ολυμπιακών αθλημάτων, εκτός Ολυμπιακών Αγώνων, αρχής γενομένης από τους Αγώνες του 2020. Η πρόθεση της ΔΟΕ προκάλεσε σειρά αντιδράσεων και το ζήτημα είχε ενώσει ΗΠΑ, Ρωσία και Ιράν σε εκστρατεία υπέρ παραμονής της πάλης στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η απόφαση δεν υλοποιήθηκε, αλλά προκαλεί αγωνία η ιδέα και μόνο ότι πέρασε από το μυαλό των σύγχρονων υπηρετών του Ολυμπιακού Ιδεώδους να αποκλειστεί από το πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων το «πάλεμα».
Το «πάλεμα» που αναφέρεται στον Ολυμπιακό Ύμνο (Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι / Στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή / Και με το αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι / και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί), ο οποίος γράφτηκε για τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 1896, σε ποίηση του Κωστή Παλαμά και μουσική Σπύρου Σαμάρα. Κινδύνευσε το 2013 το «άθλημα των Ολυμπιονικών», όμως το «Τόκιο 2020» μας βρίσκει με δύο σπουδαίες ελληνικές προκρίσεις, από τους Γιώργο Πιλίδη και Μαρία Πρεβολαράκη –η Μαρία ολοκλήρωσε την παρουσία της στο Τόκιο–, οι οποίοι βρίσκονται ήδη στην Ιαπωνία. Όμως, λίγες μέρες πριν, ένα ζεστό απόγευμα του Ιουλίου, το pontosnews.gr κατευθύνθηκε προς Ασπρόπυργο Αττικής, για να συναντήσει και να γνωρίσει από κοντά το «χρυσό παιδί» της Ελληνικής Πάλης, τον Γιώργο Πιλίδη, κάτοχο 8 μεταλλίων σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Παίδων – ρεκόρ που δεν έχει επαναληφθεί από κανέναν αθλητή της ελευθέρας πάλης:
Έχεις κάνει επανειλημμένα υπερήφανους τους Έλληνες, και ειδικά τους Πόντιους, αφού δεν παραλείπεις να αναφέρεσαι στην ποντιακή σου καταγωγή και να σηκώνεις τον μονοκέφαλο του Πόντου στη λήξη των αγώνων σου.
Είμαι Πόντιος. Μου αρέσει. Το γουστάρω. Στο πρώτο Πανευρωπαϊκό που κέρδισα το χρυσό (το 2016), ανέβασα μόνο την ποντιακή σημαία. Με κρίνανε άσχημα. Είχα δεχθεί 8 χιλιάδες σχόλια! Οι μισοί έτσι και οι μισοί αλλιώς. Μπορεί να μην ήταν απόλυτα σωστό, όμως εγώ στους ώμους μου ανέβασα την ποντιακή σημαία και μετά στάθηκα με υπερηφάνεια κάτω από τη γαλανόλευκη στο βάθρο. Με αυτόν τον τρόπο ήθελα να δηλώσω ότι η καρδιά μου χτυπάει και για τα δύο αυτά ιερά σύμβολα.
Συγκινητικός πανηγυρισμός του Γιώργου Πιλίδη για το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Παίδων στη Σουηδία το 2016, με το νικητήριο σημείο να έρχεται 8″ πριν τη λήξη του αγώνα!
Πιστεύεις ότι η ενασχόλησή σου με την πάλη σχετίζεται με την καταγωγή σου;
Ναι, το πιστεύω ότι η ποντιακή μου καταγωγή και τα χαρακτηριστικά του λαού μας επηρέασαν την επιλογή μου να ασχοληθώ με την πάλη. Ο ποντιακός λαός διακρίνεται για τη δύναμη της ψυχής στις δοκιμασίες που πέρασε, και για την επιμονή του, μέχρι την επίτευξη του στόχου που θέτει.
Οι προπαππούδες του Γιώργου είναι από τα Κοτύωρα του Πόντου, την Ορντού, ενώ οι γονείς του γεννήθηκαν στο Καζακστάν, στην πόλη Τζαμπούλ. Εκεί εξόρισαν τους παππούδες του από τον Καύκασο, τον τόπο καταφυγής τους μετά τη Γενοκτονία. Ο ίδιος γεννήθηκε στην Ελλάδα, στον Ασπρόπυργο, όπου και μεγάλωσε, κοντά στην ποντιακή παράδοση. Για το πώς βιώνει αυτός ο νεαρός 4ης γενιάς από τον ξεριζωμό, τον Πόντο στην καθημερινότητά του, αλλά και για το χαρακτηριστικό του… τατουάζ, στο βίντεο που ακολουθεί.
https://vimeo.com/577168124
Ποιοι άνθρωποι και ποια γεγονότα αποτελούν σημείο-σταθμό στη ζωή σου;
Το γεγονός που με επηρέασε πολύ στη ζωή μου, είναι ο θάνατος, το 2020, του πρώτου προπονητή μου, του Ρολάν Μακρίδη, με τον οποίο έκανα τα πρώτα βήματα στην αθλητική μου καριέρα.
https://www.instagram.com/p/CNRhjJqAi5f/?utm_medium=share_sheet
Ήταν ένας άνθρωπος που με βοηθούσε πολύ και εκτός του αθλήματος. Με καλλιεργούσε ως άνθρωπο πρώτα και μετά ως αθλητή. Ακόμα και όταν με ανέλαβε ο προπονητής της Εθνικής Ομάδας Αμιράν Καρντάνοφ, η αγάπη και η στήριξη του Ρολάν είχαν ιδιαίτερη αξία για μένα. Έφυγε από τη ζωή πολύ νωρίς και άδικα. Ο θάνατός του με στιγμάτισε βαθιά.
Όπως είπα, μετά τον Ρολάν Μακρίδη με ανέλαβε ο Αμιράν Καρντάνοφ, που με αυτόν έκανα τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες μου. Και για αυτό τον ευχαριστώ πολύ. Ύστερα, τον τελευταίο ενάμισι χρόνο, για το δρόμο μου για το Τόκιο, με ανέλαβε ο Χαράλαμπος Χαφουσίδης, που μαζί διεκδικήσαμε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και θα δώσουμε τη μάχη στο Τόκιο.
Από τότε που είδαμε τις πρώτες διεθνείς επιτυχίες σου και μας μίλησες στο pontosnews.gr, το 2015-2016, βλέπαμε ένα πολύ συνειδητοποιημένο παιδί 15 χρονών, που μεγαλώνει με έναν συγκεκριμένο στόχο – ο οποίος ίσως χαρακτηριζόταν από κάποιους υπερβολικά αισιόδοξος. Και να που καταφέρνεις την πρόκριση για την Ολυμπιάδα! Και μάλιστα μετά από τραυματισμό. Μίλησέ μας λίγο για τις δυσκολίες, τις σκληρές δοκιμασίες και τα εμπόδια που συναντάς.
Πράγματι, από μικρός είχα βάλει τον μεγάλο στόχο: την πρόκριση στους Ολυμπιακούς. Δούλεψα πολύ για αυτόν. Θυσίασα πολλά. Εάν είχαμε προγραμματισμένη μία προπόνηση την ημέρα, εγώ έκανα δύο.
Το ξύπνημα στις 5-6 το πρωί, προπόνηση πριν το σχολείο, προπόνηση στο γυμναστήριο, στο βουνό, στο σπίτι. Μόνο έτσι έβλεπα ότι μπορώ να καταφέρω πράγματα στην καριέρα μου. Από νωρίς η Ολυμπιάδα ήταν ο μοναδικός προορισμός μου. Το πίστευα. Διαφορετικά δεν θα μπορούσα να προχωρήσω. Από την άλλη, και τα εμπόδια ήταν και είναι πολλά. Για παράδειγμα, η φυσική σου κατάσταση και κατ’ επέκταση ένας τραυματισμός μετράει πολύ. Εγώ έχω περάσει τα τελευταία δύο χρόνια από 5-6 τραυματισμούς, και μάλιστα 2 από αυτούς ήταν σοβαροί. Αλλά οι τραυματισμοί είναι πάντα μέσα στο παιχνίδι και δεν πρέπει να τα παρατάμε, να τα βάζουμε κάτω.
Ένα εξίσου σοβαρό θέμα είναι η ηθική και η υλική στήριξη. Ένας αθλητής πρέπει να γνωρίζει ότι υπάρχουν άνθρωποι και φορείς που τον πιστεύουν και τον στηρίζουν, είτε πρόκειται για τα μέλη της διοίκησης της Ομοσπονδίας, είτε πρόκειται για προπονητές, είτε για χορηγούς.
https://www.instagram.com/p/CQxgGK7AemU/
Όλη αυτή η μεγάλη αγκαλιά βοηθάει τον αθλητή να πάει μπροστά. Εγώ δεν την είχα πάντα. Όμως, δεν μπορώ να μην αναφέρω τη “Stoiximan”, τον χορηγό που με καλύπτει σε ό,τι χρειάζομαι και που θα είναι δίπλα μου μέχρι το 2024. Εάν δεν είχα αυτήν τη στήριξη της “Stoiximan”, δεν θα μπορούσα να συνεχίσω αυτό που κάνω. Στέκονται δίπλα μου σαν οικογένειά μου.
Σίγουρα έχεις δεχθεί πολλή αγάπη από τον κόσμο. Όταν είσαι στον αγωνιστικό χώρο, προσέχεις το κοινό; Όταν αγωνίζεσαι, ειδικά εκτός έδρας, σε επηρεάζει η αρνητική ενέργεια –αν τη λαμβάνεις– ή η θετική;
Από την πρώτη μου διάκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, το 2015, μόλις γύρισα και είδα την αγάπη του κόσμου, είδα τους ανθρώπους που ήρθαν να με υποδεχθούν στο αεροδρόμιο, είδα τη χαρά και την υπερηφάνεια τους για μένα στα μάτια τους, από τότε μέχρι σήμερα νιώθω κάθε μέρα τη θετική τους ενέργεια και προσπαθώ να τους δικαιώσω. Όπου κι αν βρίσκομαι, σε όποια άκρη του κόσμου κι αν είμαι, παίρνω τις ευχές τους, είτε μέσω μηνυμάτων είτε μέσω τηλεφώνου, και είναι κάτι που πραγματικά μου δίνει θάρρος και δύναμη.
https://www.instagram.com/p/COqECkzAJU0/?utm_medium=share_sheet
Γιουχάρισμα, κάποια αποδοκιμασία, κοινώς βρισιά –όπως συμβαίνει δυστυχώς σε αγωνιστικούς χώρους– έχεις δεχθεί; Ή στη διάρκεια του αγώνα, προσπαθείτε να επηρεάσετε οι αντίπαλοι αρνητικά ο ένας τον άλλον με κακές κουβέντες;
Όχι, ευτυχώς στο χώρο μας δεν υπάρχει αυτό που φαίνεται να συμβαίνει στους άλλους. Αφού η πάλη είναι ένα άθλημα σεβασμού. Δεν είναι όπως το ΜΜΑ. Δηλαδή την ώρα του αγώνα μπορείς να πεις κάτι παραπάνω και να φας μια κάρτα και να πας σπίτι σου.
Παρ’ όλα αυτά ο Γιώργος Πιλίδης έχει στραμμένο το βλέμμα του στο MMA (Μεικτές Πολεμικές Τέχνες) και με θαυμασμό εκφράζεται για τον θρύλο του UFC Χαμπίμπ Νουρμαγκομέντοφ. Γιατί, όμως, το «χρυσό παιδί» της ελληνικής πάλης, ενός «ευγενούς» αθλήματος, στα 21 του, εξετάζει αυτήν την επιλογή; Οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις, αλλά και για τον αθλητή της πάλης που τον εμπνέει και αποτελεί πρότυπό του, στο βίντεο που ακολουθεί.
https://vimeo.com/583505091
Ένας ολοκληρωμένος αθλητής, αποφασισμένος να κατακτήσει το μεγάλο του στόχο. Παράλληλα, ένα νέο παιδί, που ονειρεύεται και δουλεύει σκληρά για την υλοποίηση των ονείρων του. Φιλόδοξος, αλλά και αφοσιωμένος να μην προδώσει τις αξίες με τις οποίες μεγάλωσε, στο δρόμο προς την κορυφή.
https://www.instagram.com/p/B9KE1gugYhM/?utm_medium=share_sheet
Πάντα δίπλα του, όχι μόνο όταν το χαμόγελο απλώνεται στα χείλη του από άλλη μια διάκριση, αλλά και όταν είναι τραυματισμένος και υποφέρει από πόνους, όταν ο οργανισμός του εξαντλείται από επίπονη άσκηση ή από την εξαιρετικά δύσκολη αλλά αναγκαία διαδικασία απώλειας βάρους, για να φτάσει στα κιλά της κατηγορίας του, στέκεται η υπερήφανη αλλά και γεμάτη αγωνία μητέρα του.
Του έχει αδυναμία, όμως και ο Γιώργος, στην ερώτηση «Από ποιον θα ήθελες να πάρεις ευχή πριν το Τόκιο;», απάντησε: «Από τη μητέρα μου».
Εξάλλου, η πρόκριση για την Ολυμπιάδα του Τόκιο ήρθε στις 6 Μαΐου 2021, την ημέρα της εορτής του Αγίου Γεωργίου με το παλαιό ημερολόγιο, και ήταν η μάνα που τον κάλεσε το πρωί πριν τον αγώνα και του ευχήθηκε για την ονομαστική του εορτή, λέγοντας: «Εμπρός, αγόρι μου. Είναι η μέρα σου!».
https://www.instagram.com/p/COsqYdOAXOt/?utm_medium=share_sheet
Εκπλήρωνε ένα όνειρό του, κατακτούσε μια κορυφή, όμως το σημείο-καμπή στην καριέρα του, όπως δηλώνει στο παρακάτω βίντεο, ήταν μία πτώση… (Όταν λέει «πτώση», εννοεί χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Παίδων το 2017!)
https://vimeo.com/577168891
Με κρατημένη την ανάσα, λοιπόν, αναμένουμε τεμέτερον τον Γιώργον να ρίχνεται στην… πάλη για μια θέση –την υψηλότερη, φυσικά!– στο βάθρο, ολοκληρώνοντας έναν πολυπόθητο στόχο του για τον οποίο έχει δουλέψει πολύ, και εμπνέοντας ακόμα περισσότερα παιδιά και νέους να ασχοληθούν με το αρχαιοελληνικό αυτό άθλημα, ώστε να μη βρεθεί ξανά να κινδυνεύει να αποκλειστεί από Ολυμπιακούς Αγώνες! Παρακάτω η δική του απάντηση στο ερώτημα: Γιατί πάλη;
https://vimeo.com/577167471
Κείμενο: Χριστίνα Χαφουσίδου
Βίντεο, φωτογραφίες*: Κώστας Κατσίγιαννης
*Οι υπόλοιπες φωτογραφίες του άρθρου παραχωρήθηκαν στο pontosnews.gr από τον Γιώργο Πιλίδη και ανήκουν στο προσωπικό του αρχείο.
