Συνένοχοι

Σε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο «Η εκατόμβη των εν δυνάμει όντων» προσπάθησα με αυστηρώς λογικά επιχειρήματα να εξηγήσω το γιατί η έκτρωση είναι μια πράξη που δεν μπορεί να είναι ηθικά αποδεκτή. Στο άρθρο εκείνο επέλεξα μια προσέγγιση βασισμένη στην ψυχρή λογική και σε μια κοινά αποδεκτή, βασική ηθική που θεωρεί τις εκούσιες πράξεις προς τον τερματισμό της ζωής μιας αθώας ανθρώπινης ύπαρξης ως απαράδεκτες.

Έγραφα τότε: «Φυσικά και είμαι υπέρ της άποψης ότι κάθε άνθρωπος (γυναίκα ή άνδρας) έχει απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα να ορίζει το σώμα του και τη ζωή του και την καριέρα του όπως θέλει. Το δικό του όμως σώμα και τη δικιά του ζωή. Όχι το σώμα και τη ζωή ενός άλλου όντος (του παιδιού τους)∙ έστω κι αν αυτό δεν έχει πάρει –ακόμα– την τελική του μορφή! Η ποιότητα της ζωής του ενός (όπως κι αν την αντιλαμβάνεται) δεν βαραίνει περισσότερο από το δικαίωμα ενός άλλου να ζήσει».

Επίτηδες δεν προσέγγισα τότε το θέμα θεολογικά. Θεώρησα ότι ήταν μεγαλύτερη ανάγκη να απευθυνθώ στους συμπολίτες που στέκονται κάπως απόμακρα απ’ την ευλογημένη πίστη μας. Ήθελα να απευθυνθώ, κυρίως, σε εκείνους που δεν θεωρούν την έκτρωση αμαρτία με τη θεολογική έννοια κι έτσι δεν έχουν –επιπλέον των όποιων άλλων αναστολών– και μία ακόμα θρησκευτικού χαρακτήρα. Απευθύνθηκα αυστηρά στη λογική των καλοπροαίρετων κι ευαίσθητων ανθρώπων, ανεξάρτητα από το εάν και πόσο πιστεύουν στον Θεό.

Ακόμα κι αν δεν θεωρεί κανείς την έκτρωση αμαρτία επειδή δεν πιστεύει στον Θεό, αν δεν έχει σκοτισμένο μυαλό και νοσηρό εγωϊσμό θα καταλάβει πως πρόκειται ουσιαστικά για φόνο.

Είναι υποκριτικό νομίζω να λέει κανείς: «Ευτυχώς που το πρόλαβα και το σκότωσα νωρίς, γιατί εάν το σκότωνα μετά που στα σίγουρα θα γεννιόταν θα είχα μπλεξίματα με τις αστυνομίες». Τόσο απλά είναι τα πράγματα…

Από την άλλη, βέβαια, το ζήτημα αυτό έχει τεράστια θεολογική σημασία με ευρύτερες προεκτάσεις που υπερβαίνουν το επίπεδο ενός ατομικού, προσωπικού αμαρτήματος. Πολλοί θεόπνευστοι πατέρες της ορθόδοξης πίστης μας υποστηρίζουν ότι σε πνευματικό επίπεδο οι εκτρώσεις αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα αμαρτήματα που αποτρέπουν κι αποδιώχνουν τη Θεία Χάρη που προσπαθεί πάντοτε να σκεπάζει προστατευτικά τις κοινωνίες των ανθρώπων πάνω στη γη.

Ο μακαριστός Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης και Αριζονίτης, αυτή η αγιασμένη πνευματική μορφή, αυτός ο σπουδαίος σύγχρονος πατέρας της Ορθόδοξης πίστης μας, το λέει ξεκάθαρα σε δημόσιες ομιλίες του που μπορεί κανείς ν’ ακούσει στο διαδίκτυο. Αλλά κι ο Άγιος Παΐσιος, ο Άγιος Πορφύριος κι άλλοι πολλοί άγιοι πατέρες και άγιες μητέρες της πίστης μας θέτουν το ζήτημα κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Δεν λένε, δηλαδή, απλώς ότι η έκτρωση είναι φόνος και επομένως αμαρτία∙ αυτό είναι μια γνωστή και πάγια θέση της Εκκλησίας μας. Πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα και πληροφορούν ότι η συγκεκριμένη αμαρτία αποτελεί βασικό αίτιο των πολύ σκληρών δοκιμασιών που ξεκίνησε ήδη να περνά η πατρίδα μας κι η ανθρωπότητα γενικότερα.

Δεν είναι ότι μας τιμωρεί ο Θεός. Είναι ότι μετά από μεγάλη περίοδο υπομονής κι αναμονής έρχεται ώρα που ο πάνσοφος Θεός αίρει τη Χάρη Του λόγω της εγκληματικής κακοπραξίας και –κυρίως– της αμετανοησίας μας. Όταν, λοιπόν, συστέλλεται η Χάρις γινόμαστε περισσότερο ευεπίφοροι στα πάθη μας και ευάλωτοι στα μισάνθρωπα σχέδια του διαβόλου και των ακολούθων του.

Η αλήθεια είναι ότι το ζήτημα των εκτρώσεων έχει όλα τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά για μια τέτοια επίδραση γιατί:

• είναι εξέχουσας βαρύτητας, αφού πρόκειται για φόνο,
• στρέφεται εναντίον απόλυτα αθώων και ανυπεράσπιστων πλασμάτων,
• αφαιρεί προμελετημένα τη ζωή του ανθρώπου πριν από τη μετοχή του στο μέγα μυστήριο της βάπτισης,
• διαπράττεται από την ίδια τη μητέρα στο εν δυνάμει τέκνο της,
• ενέχει την υποκρισία, ήγουν τον στρουθοκαμηλισμό ότι σε συγκεκριμένο πλαίσιο τόπου (εντός της κοιλίας) και χρόνου (λίγους μήνες πριν τον τοκετό) ο φόνος επιτρέπεται,
• αφορά μυριάδες ψυχές,
• έχει νομιμοποιηθεί με κάθε επισημότητα και υποστηρίζεται με σθένος από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις και πολιτικές ηγεσίες σε πολλές χώρες.

Το έβδομο και τελευταίο σημείο χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Τα πρόσφατα γεγονότα με ευρωβουλευτή του κυβερνώντος κόμματος είναι εξόχως αποκαλυπτικά. Αυτός, τόλμησε να ψηφίσει ένα άρθρο στο ευρωκοινοβούλιο υπέρ της προστασίας του αγέννητου παιδιού. Το κόμμα του, βέβαια, με κάθε επισημότητα και σε επίπεδο κορυφής αποδοκίμασε μετά βδελυγμίας την πράξη του.

Μάλιστα, με λίγες εξαιρέσεις, η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού συστήματος της χώρας διαγωνίστηκε με την κυβέρνηση στο ποιος θα υμνήσει περισσότερο το δικαίωμα της έκτρωσης. Ο ευρωβουλευτής, αντί να παραιτηθεί, αναδιπλώθηκε και τόνισε το πόσο ένθερμα υποστηρίζει κι αυτός το δικαίωμα της άμβλωσης.

Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα της χώρας σε μια σειρά από εμβληματικά ζητήματα έδειξε το ποιόν του.

Τρίζουν τα κόκκαλα των αγίων, των μαρτύρων και των ηρώων π’ αγωνίστηκαν για Ορθοδοξία κι ελευθερία.  Αν δεν σε συγκινούν αυτά τα πράγματα με γεια σου και χαρά σου. Αν, όμως, λες πως τ’ αγαπάς, τι δουλειά έχεις μέσα σ’ αυτά τα κόμματα; Πώς τα ψηφίζεις; Ποιον κοροϊδεύεις; Είσαι συνένοχος.