Της δευτέρας παρουσίας (Μέρος Β’)

Κοντάκιο του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού αφιερωμένο στην δευτέρα παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ελεύθερη απόδοση στη σύγχρονη μορφή της γλώσσας μας. Διαβάστε εδώ το Μέρος Α’.

ς’. Εκείνος ο θεόπνευστος προφήτης Δανιήλ, όλ’ όσα είναι να γενούν με κάθε βεβαιότητα μας
[τα ’χει προμηνύσει.
Μ’ ακρίβεια και προσοχή αρκεί κανείς να σκύψει στον λόγο τον προφητικό και θα το
[καταλάβει.
«Για μια ’βδομάδα σε ισχύ», μας γράφει ο Προφήτης, «θα είναι η διαθήκη αυτή που ’χει
[αφεθεί για τότε»∙ και συνεχίζει άμεσα και λέει παρακάτω:
«Στης εβδομάδας τα μισά, τότε θε να σιγήσει της Θείας Λατρείας το καύχημα, το κέντρο, το
[στολίδι».
Κι αυτό έτσι ερμηνεύεται: για τρία χρόνια και μισό είναι που θα κηρύξουν
οι δυο καλοί μας Άγιοι Προφήτες που θα ’ρθούνε, τον ερχομό της Δεύτερης, που λέμε,
[Παρουσίας.
Τα άλλα τρία και μισό τ’ ακόλουθα τα χρόνια, ο άδικος αντίχριστος θα ‘χει κυριαρχία
κι αυτούς που Σ’ αναμένουνε σκληρά θα βασανίζει,
ω, δικαιότατε Κριτή!

ζ’. Φύτρα κατάλληλη θα βρει ο αντίχριστος και θα ’ρθει, φύτρα πικρή, φύτρα κακιά και
[δηλητηριασμένη∙ και απ’ αυτήν θα γεννηθεί.
Βλέπεις τι θέλει ο πονηρός, ο πιο απεχθής που υπάρχει, ο την αλήθεια που μισεί και ποιος
[είν’ ο καημός του;
Χριστού τη Θεία Γέννηση, την ενανθρώπισή Του, ψάχνει πως να την μιμηθεί και να την
[αντιγράψει.
Κι έτσι, σώμα θα πάρει∙ η διαβολή κι η πονηριά θα βρει κι αυτή εργαλείο, ώστε με σάρκα και
[οστά στη γη να περπατήσει.
Μία γυναίκα αμαρτωλή κι ακάθαρτ’ ολωσδιόλου, μέσα απ’ τις φαντασίες της, λέει, θα τον
[γεννήσει.
Θ’ εξαπατήσει όσους ζουν μέσα στην αμαρτία, πως τάχα λέει πως κι αυτόν τον γέννησε
[παρθένος.
Και ψευτοθαύματα πολλά, της φαντασίας κόλπα, θα κάνει ο ανόσιος και της ψευτιάς
[πατέρας.
Κι όσοι το νόμο Σου Θεέ δεν τήρησαν- δεν θέλαν- αυτόν θα αγαπήσουνε κι Εσένα θ’
[αρνηθούνε,
ω, δικαιότατε Κριτή!

η’. Ώστ’ έτσι θα εμφανιστεί ο τρισκαταραμένος, ετούτος ο τρισάθλιος που διάβολο τον λέμε,
τον που το κάθε τι καλό εχθρεύεται με μίσος.
Και της απώλειας ο γιός μ’ έπαρση θα κορδώνεται, καθώς θα προσκυνιέται σαν να ’τανε
[κανάς θεός.
Ότι έτσι θα λογίζεται απ’ όσους θα πλανήσει με κόλπα, τρικ σατανικά και μ’ άλλα μαγιολίκια.
[Κι όλοι θα τον παραδεχτούν∙
όλ’ όσοι, εννοείται, που δεν αγάπησαν ποτέ και δεν καταδεχτήκαν τη μία και μοναδική Αλήθεια που υπάρχει που ’ν’ η αλήθεια του Χριστού.
Την πίστη τους προτίμησαν να δώσουν οι καημένοι στα δολερά τα ψέματα του πλάνου
[απατεώνα.
Αχ… και τι λόγια έχει να πει, παχιά και ξινισμένα, ενάντια στον Ύψιστο τ’ ανήμερο θηρίο…
Επίθεση ολομέτωπη τότε θα εξαπολύσει, θα κυνηγήσει όλους τους που Εσένα αναμένουν
ω, δικαιότατε Κριτή!

θ’. Το σύστημα τ’ Εβραϊκό τότε θα κατορθώσει να χτίσει εκ νέου τον ναό επιβλητικό και πάλι.
Κι αυτός ο αρχιπαράνομος θε να πλανήσει κι άλλους
με ψεύτικα έργα, θαύματα, της φαντασίας παιχνίδια.
Μορφές θ’ αλλάζει συνεχώς μπροστά στα μάτια όλων και στο αέρα θα πετά,
και τους πανούργους δαίμονες, ήγουν τα δουλικά του, ίδιους με αγγέλους στη μορφή θα μας
[τους εμφανίζει
και όλ’ αυτοί οι δαίμονοι με προθυμία, με ζέση θα σπεύδουν να υπηρετούν όλες τις διαταγές
[του.
Και τους ανθρώπους τότε πια η θλίψη θα πλακώνει∙ και η ανάγκη η βαριά, ή αμέτρητη ανάγκη θα τους συνθλίβει τόσο λες που να τους βγει το λάδι.
Και έτσι θα δοκιμαστούν σκληρά απ’ την ανάγκη όσοι θα μείνουνε πιστοί δούλοι δικοί Σου
[Θεέ μου,
ω, δικαιότατε Κριτή!

ι’. Η πείνα θα ’ναι φοβερή, θα πέσει μαύρη πείνα, κι η γη άλλο δεν θα δέχεται να δίνει τους
[καρπούς της.
Βροχή από τον ουρανό δεν θα ’χει ούτε για δείγμα,
κι όλα του κόσμου τα φυτά θα μαραθούν μεμιάς τους και τα λιβάδια κι οι βοσκές θα
[ξεραθούν τελείως.
Τόπο θα ψάχνουν οι άνθρωποι και τόπο δεν θα βρίσκουν, να βρουν, να εγκατασταθούν, να
[ζήσουν τη ζωή τους∙ κι ο θρήνος τους ατέλειωτος σταματημό δεν θα ’χει.
Και ο διωγμός των άγιων, κείνων εκεί των δούλων που κράτησαν την πίστη τους, θα είναι
[λυσσαλέος.
Στα όρη τα ερημικά και στ’ άγρια κορφοβούνια και στις σπηλιές θα κρύβονται
απ’ το φόβο του τυράννου∙ φυγάδες όλοι θα γενούν, τον δράκο θ’ αποφεύγουν
και θα φωνάζουν με φωνή μεγάλη στον Θεό μας: «Σκύψε και δες μας Κύριε, τα βάσανά μας κοίτα και σώσε μας τους δούλους Σου φιλεύσπλαχνε Θεέ μας,
ω, δικαιότατε Κριτή!

ια’. Με περισσή δολιότητα το πρόσωπο το άσχημο του απόλυτου κακού, τον πράο θα υποκριθεί∙ θα αρχίσει να υποδύεται ρόλο καλού ποιμένα, στον τύπο, δήθεν, του Χριστού.
Θα μιμηθεί και τη χροιά που έχει η φωνή κάθε φιλότιμου βοσκού, όταν καλεί τα πρόβατα να
[βγουν από τη στάνη κι όλα μαζί να πορευτούν κοντά του για να πάνε.
Θα γελαστούν τότε πολλοί και θα παρασυρθούνε, σ’ αυτόν θα προσχωρήσουνε οι δόλιοι
[απατημένοι.
Τι κι αν είχαν το σφράγισμα εκείνοι του Σωτήρα; O απατεώνας τότ’ αυτός με μιας θα τους το
[σβήσει
και το δικό του σφράγισμα που θα ’ν’ για το χαμό τους, θα το χαράξει τότε ευθύς στα άτυχα κορμιά τους.
Και όσοι δεν θα ξεγελαστούν, δεν πέσουν στην παγίδα, μακριά του θα απομείνουνε
[βουλώνοντας τ’ αυτιά τους,
ότι μισούν, σιχαίνονται την ψεύτικη φωνή του και μόνο Εσένα αγαπούν Χριστέ και Κύριε μας,
ω, δικαιότατε Κριτή!