Η ψύ’ την ψύ’ν σίτε κι θέλ’ ποπά ντο στεφανών’τς;
Δύο μασσέρε δίστομα εσύ φέρ’τς κι ανταμών’ τς.
Η μια ψυχή όταν δεν θέλει την άλλη, ιερέα, γιατί τις στεφανώνεις;
Δύο μαχαίρια δίστομα συ φέρνεις και ανταμώνεις.
Αγάπην που κι εγάπεσεν, φιλίαν που κι εποίκεν
χαϊβάν έρθεν κ’ επέρασεν καλαπαλούκ’ εποίκεν.
Όποιος αγάπη δεν αγάπησε, και φιλία δεν έκανε,
ζώο ήρθε σ’ αυτήν τη γη, άχρηστο πράγμα έκανε.
Εμέν’ κι εσέν’ ποι θα χωρίζ’ ψωμίν να μη χορτάζ’νε
κάθαν βραδύν σον ύπνον ατουν, λείψανα να μονάζ’νε.
Εμένα κι εσένα, όποιος μας χωρίσει, ψωμί να μην χορτάσουν,
κάθε βράδυ στον ύπνο τους, λείψανα να μονάζουν.
