Καλόγερον εκάθουντουν απέσ’ σο Άε βήμαν, κι έρθεν σο ξημολόεμαν είνας ερίφς Κρωμέτες.
– Αχ, δέσποτα μ’, εμέν’ αξίζ’ να βάλνε με ’ς σο μνήμαν, πολλά είν’ τα αμαρτίας ι μ’ πατούνε σίλτς χωρέτες.
– Και γιατί ερούξες άπιστε εσύ ’ς σην αμαρτίαν κι ατόσα εποίκες άπρεπα; Ογλήγορα για πέ με.
– Ω, δέσποτα μ’ ορκίσκουμαι ’ς σην άγιαν κοινωνίαν τιδέν ’κ’ ευτάγω μοναχός, ο δέβολον τουρτεύ’ με.
– Ο δέβολον πολλά θα λέει, άμα εσύ μ’ ακούς ατον.
– Και ντο να ευτάγω ο άχαρον; Ατώρα πα τουρτεύ’ με έναν φλουρίν ’ς σον δέσποταν για δώσ’ ατον λέει με.
– Ευλογημένε, δίκαιον έχ’ς. Κάποτε πα ν’ ακούς ατον!
[σίλτς χωρέτες = χίλιους χωριανούς | ερούξες = έπεσες | τουρτεύ’με = με γαργαλάει,
με σπρώχνει]
Παρουσίαση: Τάσος Κοντογιαννίδης
