Τη ξενιτείας το νερόν, πικρόν κι ποτισκάται,
ποι πίνει ατο μαραίνεται, ποι νίφκεται ματούται.
Το νερό της ξενιτιάς είναι πικρό και δεν πίνεται,
όποιος το πιει μαραίνεται, όποιος πλυθεί ματώνεται.
Τ’ αρνόπο μ’ κείται άρρωστον, κι εγώ σύρω τα πόνε,
Θεέ μ’ κόψον και δος ατο, τ’ εμά τ’ ημ’ψά τα χρόνε.
Η αγάπη μου κείτεται άρρωστη κι εγώ υποφέρω από τους πόνους
Θεέ μου κόψε από εμένα και δος της τα μισά μου χρόνια.
Δείξον την στράτα να ’ρχουμαι, χωρίς να σασσιρεύω,
σα ξένα πόρτας κι επορώ, την ψύ’ μ’ να σιρινεύω.
Δείξε μου κατεύθυνση να έρθω χωρίς να χάσω το δρόμο μου,
στις ξένες πόρτες δεν μπορώ την ψυχή μου να ταλαιπωρώ.
