Είνας γυρευός, σκύλλ’ υιός, πολλά δέβολος έτον. Νέ στραβός έτον, νέ κοτσός, αν ερωτάς, καλοφαινεμένος πα έτον. Άμα για να πονούν ατόν οι ανθρώπ’ εκάθουντουν σα στράτας, ανεστέναζεν κι έλεεν:
– Ν’αϊλλοί εμέν’ τον σσιλέκλερον, εννέα μήνας εκείμ’νε σην φυλακήν και δύο χρόνε πα σο ξύλον δεμένος έμ’νε!
Μίαν, δύο, ένας ερίφ’ς ποι εδίνεν ατον παράδες, ερώτεσεν και ντο έμαθεν. Την φυλακήν επήκεν ση μάνας ατ’ την κοιλίαν και σο ξύλον δεμένος πα έτον σο γουντάχ’ και σην κούνιαν!…
– Έι, τον αφώτιστον! είπε ο ερίφ’ς.
[γυρευός = ζητιάνος | κοτσός = κουτσός | σσιλέκλερον = φουκαρά | εκείμνε = κοιμόμουν | ερίφ’ς = άνθρωπος | γουντάχ’ = φάσκεμα, το περιτύλιγμα του μωρού]
Παρουσίαση: Τάσος Κοντογιαννίδης
