Είπεν έναν ημέραν ο πετεινόν τα κοσάρας.
– Πάμε βόσκουμες εξουκές σα χορτάρε και λάσκουμες ολίγον.
Είπαν ατόν και τα κοσάρας:
– Εμείς φογούμες, α’ σην αυλήν έξ’ κι εβγαίνουμε.
– Όντας είμαι εγώ αδά με τ’ εσάς, ξάι μη φογούστουν. Ελάτε πάμε, είπεν ο πετεινόν.
Επήραν το θάρρος τα κοσάρας κι εξέβαν με τον πετεινόν εξουκές να βόσκουνταν. Αναχάπαρτα εφάνθεν σον ουρανόν κιάν είνας τσαϊλάγος. Πρώτος είδεν ατόν ο πετεινόν κι α’ σον φόβον ατ’ το πολλά εσέγκεν κα το κηφάλ’ κι έφυ’εν. Τα κοσάρας σίτ’ έτρεχαν εκείνα απ’ οπίσ’ ατ’ έλεγαν ατον:
– Κι εντρέπεσαι κέλα και φεύ’ς πρώτος; Αστο εφογούσ’νε κι υστέρως γιατί εκόμπωσες μας, κι ατώρα αμόν άγουρος τεή εσύ πα, επήρες να κι εξέβες σο λασίον!
Είπεν ατς κι ο πετεινόν:
– Εγώ ασό εμ’νε μικρόν πιλιτζόπον, εχπάραξε με μίαν ο τσαϊλέγον και από τότες κιαν φογούμ’ατον! Για τ’ ατό εσκώθα κι έφυγα!
[κοσάρα = κότα | εξουκές = έξω μεριά | λάσκουμαι = γυρίζω, κάνω περίπατο | ξάι =καθόλου | αναχάπαρτα = ξαφνικά | τσαϊλάγος = γεράκι | εσέγκεν = έβαλε κάτω | σήτε = ενώ όταν | κέλα= κιόλας | εκόμπωσες να = να ξεγέλασες | τεή = δήθεν | λασίον = περίπατος | πιλιτζόπον = κοκοράκι | εχπάραξε = τρόμαξε]
Παρουσίαση: Τάσος Κοντογιαννίδης
