Πάντα το γέλως κι’ εν’ χαρά, τα δάκρε κι’ είναι πόνε
είν’ γέλτα ντο σκοτώνε ψήν, δάκρε ντο δίγ’νε χρόνε.
Το γέλιο δεν είναι πάντα χαρά, τα δάκρια δεν είναι πόνοι,
είναι γέλια που σκοτώνουν την ψυχή, δάκρυα που δίνουν χρόνια.
Ανάθεμα και τα μακρά, όθεν κι πάει λαλία
τ’ ομάτε μ’ εσκοτείνεψαν, ασήν αροθυμία.
Ανάθεμα στους μακρινούς τόπους, όπου δεν φθάνει η φωνή,
τα μάτια μου έχουν σκοτεινιάσει, από την έντονη επιθυμία.
Να σαν εκείνον που αποθάν’, σόν τόπο π’ εγεννέθεν,
που κι εφέκεν τα χώματα τ’, και που κ’ εξενιτεύτεν.
Χαρά σ’ εκείνον που πεθαίνει, στον τόπο που γεννήθηκε,
που δεν άφησε τη γενέτειρά του, και που δεν ξενιτεύτηκε.
