Η Γερμανία δεν θέλει να διαλυθεί η ΕΕ. Θέλει την ΕΕ ενωμένη και τους εταίρους υπηρέτες της, οικονομικά και πολιτικά. Μόνη της είναι αδύναμη, σχεδόν ασήμαντη, στο πλανητικό πεδίο ενώ αν δέσει πίσω της τους εταίρους θα έχει ρόλο και λόγο.
Η διαίρεση των εταίρων σε νότιους και βόρειους, λες και είναι Αμερικάνοι στον εμφύλιο, είναι παραπλανητική.
Οι εταίροι δεν συμμαχούν με βασικό κριτήριο τον πλούτο αλλά με επίκεντρο την εξουσία. Αλλιώς Γαλλία και Ιταλία θα ήταν με τη Γερμανία και θα εκμεταλλεύονταν μαζί τους άλλους. Αλλά αν υπάρχει στην Ευρώπη κάποιος «μοναχοφάης» που θα ‘λεγε ο Κοτζιάς, αυτός δεν είναι η Ελλάδα αλλά η Γερμανία. Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, τρώνε διαρκώς καρπαζιές από τη Γερμανία που δεν θέλει επ’ ουδενί ομοτράπεζους.
Οι Ισπανοί ή οι Ιταλοί, για να μην πούμε για τους λιπόψυχους Γάλλους, σφυρίζουν αδιάφορα όταν το λογαριασμό τον πληρώνει άλλος π.χ., η Ελλάδα, όπως έκαναν όταν μας έβαλαν στα μνημόνια. Όταν οι ίδιοι έχουν πρόβλημα, ουρλιάζουν ώσπου να τους πετάξουν κάποιο ξεροκόμματο, όπως στο τελευταίο ευρωγκρούπ.
Η ΕΕ δεν θα διαλυθεί τώρα, ούτε στο μέλλον εφόσον αυτό εξαρτάται από τις κυβερνήσεις. Επειδή καμία χώρα και καμία κυβέρνηση, δεν έχει βλέψεις ούτε ικανότητες να συγκροτήσει συμμαχίες για ένα αυτόνομο ρόλο εντός ή εκτός Ευρώπης.
Οι ηγέτες τους είναι άνθρωποι χωρίς ανάστημα, χωρίς ιδεολογία, χωρίς όραμα και στρατηγική και χωρίς πατριωτισμό. Είναι ασήμαντοι.
Αν είμαστε ειλικρινείς αυτά ισχύουν και για τη χώρα μας από δεκαετίες. Η Ελλάδα είναι μικρή με μεγάλη Ιστορία. Αυτό θα είχε αξία αν το πιστεύαμε αντί να το παπαγαλίζουμε και κάναμε ότι χρειάζεται για να το πιστέψουν και οι άλλοι. Για να μη μας θεωρούν αμελητέους, όπως τώρα.
Η ΕΕ μπορεί κάποια στιγμή να διαλυθεί, όπως έχει συμβεί με όλες τις προηγούμενες προσπάθειες ενοποίησης της Ευρώπης από την εποχή του Καρλομάγνου το 800 μ.Χ. Μπορεί να διαλυθεί από μια παγκόσμια οικονομική κατάρρευση. Ή από μια σεισμική σύγκρουση των ισχυρών μεγέθους παγκοσμίου πολέμου και φυσικά από ένα συνδυασμό τους. Την ΕΕ μπορεί να τη διαλύσουν οι συνθήκες ενάντια στη θέληση των ιθυνόντων, όπως κατάρρευσε η Ρώμη τότε και τώρα. Αλλιώς, πάμε σε εξελίξεις ελεγχόμενες επ’ ωφελεία όσων έχουν γνώση και ισχύ.
Δεν χρειάζεται να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα για να δούμε τα παιχνίδια εξουσίας και εκμετάλλευσης που ανενδοίαστα παίζουν π.χ., το Βερολίνο εις βάρος των εταίρων, οι εταίροι εναντίον της Κίνας και της Ρωσίας (αποσιωπώντας π.χ., τη βοήθεια της Μόσχας στις ΗΠΑ), οι ΗΠΑ και οι εταίροι μεταξύ τους κλέβοντας ο ένας από τον άλλο ιατρικό υλικό όπως οι μάσκες που τους στέλνει η Κίνα, λέγοντας ταυτόχρονα όλοι μαζί ότι οι κινέζικες μάσκες (που έκλεψαν) είναι άχρηστες. Σ’ αυτό το κλίμα «αλληλεγγύης», δυτικά και αραβικά πρακτορεία προβάλλουν «ρεπορτάζ» ότι οι Έλληνες κακομεταχειρίστηκαν στον Έβρο «τους Σύρους πρόσφυγες» που ήθελαν να ζητήσουν άσυλο στην Ελλάδα. Τα λένε γιατί αν δεν μπουν εδώ, ο Ερντογάν μπορεί να τους στείλει σ’ αυτούς.
Οι μόνοι που έφυγαν από την ΕΕ (BREXIT) είναι οι Άγγλοι επειδή, ακόμα και ως απολειφάδι της αυτοκρατορίας, μπορούν να κινούνται πλανητικά, ημιαυτόνομα, με τις πλάτες των ΗΠΑ και έχουν τεράστια πείρα στα διεθνή παίγνια. Έφυγαν όταν το παλάτι και η ισχυρή μερίδα της αγγλικής ελίτ έκριναν ότι η χώρα πρέπει να κινηθεί ανεξάρτητα προβλέποντας ή σχεδιάζοντας «πράματα και θάματα», εξελίξεις και δεινά που ούτε στα όνειρά μας δεν τα φανταζόμαστε. Αλλά για να καταφέρουν να φύγουν τους πήρε δυο χρόνια επειδή είναι επίσης ισχυροί και όσοι, εντός και εκτός ΕΕ, δεν ήθελαν έξω τους Βρετανούς, καρφί στο μάτι του Βερολίνου. Διόλου τυχαία ο Ομπάμα αποχωρώντας έχρισε το Βερολίνο ηγέτη της Δύσης, για να μην ξεχνιόμαστε. Ο Ομπάμα, ως πολιτικός ηγέτης των ελίτ υπέρ της παγκοσμιοποίησης, όρισε τους Γερμανούς ως αφέντες της Ευρώπης επειδή είχε επίγνωση ότι η «ομάδα» του, υπό την Κλίντον, πήγαινε όχι για μια πρόσκαιρη απώλεια της εξουσίας αλλά για μια παρατεταμένη μάχη με το πλεονέκτημα στους αντίπαλους, τους ρεπουμπλικάνους του Τραμπ. Το χρίσμα στο Βερολίνο ήθελε να αποκλείσει τη μετατόπιση της ΕΕ στο στρατόπεδο εθνικισμού/πατριωτισμού. Εξ ου η διαμάχη Τραμπ-Μέρκελ.
Καθοριστικός παράγων εξελίξεων παραμένουν οι χώρες αλλά με απαραίτητο συμπλήρωμα το ιδεολογικό υπόβαθρο. Οι «παγκοσμιοποιητές» (π.χ., Σόρος) εναντίον των ελίτ του εθνικού συμφέροντος που εκπροσωπούν οι Βρετανοί και ο Τραμπ με όλες τις αδυναμίες, τις αντιφάσεις και τον ασυγκράτητο ιμπεριαλισμό τους. Η αριστερά έχει εκμηδενιστεί. Κυκλοφορεί παραπατώντας σαν θλιβερό απομεινάρι, με ψευδώνυμα τύπου Ποδέμος, ΣΥΡΙΖΑ, «ανυπότακτη αριστερά» του Μελανσόν κ.τλ.
Η Ελλάδα
Δεν υπάρχουν φίλοι. Μόνο συμφέροντα. Μπορεί σ’ αυτή τη βάση να υπάρξουν και για την Ελλάδα σύμμαχοι. Αλλά πρέπει να χαράξουμε μια γραμμή και να την παλεύουμε με νύχια, με δόντια και θυσίες.
Θυσίες θα κάνουμε θέλουμε δεν θέλουμε. Αν δεν τις επιλέξουμε θα μας τις επιβάλλουν.
Στις συγκρούσεις, τωρινές και επερχόμενες, κανείς δεν θα μείνει αμέτοχος ούτε αλώβητος. Αλλά αν οι θυσίες ξαναπάνε στράφι, όπως τόσες φορές στο παρελθόν, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Απ. Αποστολόπουλος
