Ο προεκλογικός κουρνιαχτός για τον κίνδυνο της ανερχόμενης ακροδεξιάς καταλάγιασε με το κλείσιμο της κάλπης των Ευρωεκλογών εδώ και σε όλη την Ευρώπη. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ο κίνδυνος ήταν κίβδηλος, ένα σκιάχτρο να φοβίζει τα σπουργίτια. Για τον πραγματικό αντίπαλο, όμως, δεν τόλμησε να μιλήσει κανείς, αν και είναι εκτεθειμένος στην κοινή θέα.
Ο αντίπαλος των ελίτ -και της ευρωπαϊκής αυτονομίας- είναι ο Τράμπ, με άτυπο αλλά ουσιαστικό εκπρόσωπό του στην Ευρώπη τον Στιβ Μπάνον, επικεφαλής της νικηφόρας προεκλογικής εκστρατείας του αμερικανού προέδρου.
Στόχος του Μπάνον δεν είναι να συγκροτήσει μια διεθνή της ακροδεξιάς. Η έμφαση στην ιδεολογία (ακροδεξιά, φασιστική) είναι παραπλανητική και κρύβει τον πολιτικό στόχο: Να βάλει σε ένα αμερικανικό σακί τα κόμματα που είναι αντίθετα στην κυριαρχία της Γερμανίας και στην παγκοσμιοποίηση. Αν είναι ακροδεξιά, γούστο τους.
Οι ΗΠΑ επί Μπους προσπάθησαν να προσεταιριστούν και να αντιπαραθέσουν τη «νέα» (Ανατολική) Ευρώπη στην «παλιά» Δυτική Ευρώπη, για να σπάσουν τη γερμανική κυριαρχία, αλλά απέτυχαν. Οι ΗΠΑ, σταθερές στη στρατηγική τους, επανέρχονται με τον Τραμπ και επιχειρούν να στηριχτούν όχι στα κράτη, αλλά στα λεγόμενα «ακροδεξιά» κόμματα. Λεπέν, Σαλβίνι, Όρμπαν, αλλά και το AfD, όλα κατά της γερμανικής ηγεμονίας, εναντίον του Σόρος και της παγκοσμιοποίησης. Για την ώρα ισχύει το απόφθεγμα του Μπρζεζίνσκι: Η Ευρώπη είναι προτεκτοράτο των ΗΠΑ».
Η ακροδεξιά του Μεσοπολέμου, Χίτλερ και Μουσολίνι, είχαν ένα απεχθές, αλλά υπαρκτό και διακριτό μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας και πολέμησαν με τις δυτικές αυτοκρατορίες για την ανεξαρτησία τους και την παγκόσμια κυριαρχία. Τα σημερινά «ακροδεξιά» κόμματα δεν έχουν να αντιτάξουν στις ελίτ καμία συνολική πρόταση, ικανή να αντικαταστήσει ή να αλλάξει ουσιαστικά τα πράγματα. Η αντίθεσή τους περιορίζεται σε επί μέρους θέματα, κυρίως στη μετανάστευση, συσπειρώνουν κάποιο πλήθος, προκαλούν ελαφρύ πονοκέφαλο, αλλά καμία ανησυχία για την υγεία του Ευρωπαίου ασθενούς. Η άνοδος της ακροδεξιάς εξαρτάται από τις κοινωνικές συνθήκες που δημιουργεί ο αντίπαλος.
Δεν έχει αυτόνομη ελκτική δύναμη. Ειδικά η ΧΑ στιγματίστηκε από τις πράξεις της ως εγκληματική οργάνωση, έχει απομονωθεί στο εσωτερικό και είναι απόβλητη στην Ευρώπη.
Η Αριστερά έπαψε σταδιακά να αποτελεί ιδιαίτερο ζήτημα άξιο προσοχής. Τώρα ούτε ως εναλλακτική δεν αξίζει, ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ δώσει την εντύπωση ότι μπορεί να διατηρηθεί ως εναλλακτικός πόλος. Όσα αναχώματα και αν στηθούν, η καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ, σταδιακή παρά απότομη, είναι αναπόφευκτη, όπως του ΠΑΣΟΚ και για τους ίδιους λόγους. Δεν αρκεί δηλαδή να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του ξένου παράγοντα και των υποτακτικών ελίτ στο εσωτερικό. Πρέπει να ικανοποιούνται και οι γηγενείς δυνάμεις, οι αστοί και οι πληβείοι.
Το πρόβλημα είναι ότι η κατάρρευση όχι απλώς των ποσοστών, αλλά της αξιοπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ, αφήνει το δικομματικό σύστημα «ανάπηρο», με ένα πόδι. Το πολιτικό κενό το είχαν προβλέψει οι επικυρίαρχοι από την εποχή των «αγανακτισμένων», αλλά οι απόπειρες, π.χ. με τον Μαρκεζίνη, να «κλείσει η τρύπα» δεν πέτυχαν. Τώρα ο Ν. Παπανδρέου έχει την επιθυμία και το όνομα, αλλά δεν έχει τη χάρη. Το πρόσφατο εύρημα ακούει στο όνομα Γιάνης Βαρουφάκης. Πλην όμως, ο «κύριος Γιάνης» βασίζεται, φαίνεται, στις παλιές ελίτ -Σόρος, Μέρκελ, «ομάδα Ομπάμα-Κλίντον». Ο Τραμπ θα βολευτεί και μ’ αυτόν, αλλά θα ψάχνει για άλλον.
Ο κ. Βαρουφάκης ίσως μπει στη Βουλή ακολουθώντας τη στρατηγική «ανεμομαζώματα- διαβολοσκορπίσματα», μαζεύοντας από τη ΛΑΕ του Λαφαζάνη τον γνωστό σκιτσογράφο Στάθη, έως τον συγκροτημένο νεοφιλελεύθερο δημοσιογράφο Τ. Μίχα. Το ξεκαθάρισμα, όπως έκανε και ο Τσίπρας, θα έρθει αργότερα. Ο κ. Βαρουφάκης έχει ήδη δώσει, πάντως, δημοσίως εξετάσεις στις ελίτ του συστήματος, όχι όμως στην Ελλάδα, αλλά εκεί που έχει σημασία: Στη Γερμανία, αποκαλώντας τον Πούτιν «εγκληματία πολέμου». Αλλά τι μας νοιάζει; Η Ελλάδα, ως γνωστόν, ανήκει στη Δύση…
Σε ομαλές συνθήκες ίσως αυτά να είχαν μικρή σημασία. Αλλά οι συνθήκες δεν είναι ομαλές. Το πολιτικό σύστημα παραπαίει, οι εθνικές απειλές οξύνονται και οι αδυναμίες στα Οικονομικά κάνουν το μίγμα εκρηκτικό.
Κάθε χώρα, όχι ειδικά η Τουρκία, επωφελείται από στιγμές αδυναμίας του αντίπαλου. Μετά τη φαρμακερή δόση των Πρεσπών, με ευθύνη όχι των Τούρκων, αλλά των ΗΠΑ και πρωτίστως του ΣΥΡΙΖΑ, σειρά παίρνουν οι απειλές για θερμό ελληνοτουρκικό επεισόδιο.
Γιατί όμως; Οι ΗΠΑ έχουν επαρκέστατες δυνάμεις για να αποτρέψουν και την υποψία θερμού επεισοδίου. Ο Ερντογάν είναι τόσο προσεκτικά επιθετικός όσο και στο παρελθόν. Επίπλεον, απολύει εκατό και πλέον χιλιάδες στρατεύσιμους, πράγμα που δεν συνάδει με επικείμενη σύγκρουση. Ο Ερντογάν μιλάει για το πετρέλαιο/αέριο στην Κύπρο, θέμα άμεσης και αποκλειστικής «αρμοδιότητας» των ΗΠΑ, των Γάλλων κτλ, με τις πανίσχυρες εταιρείες εξόρυξης. Τα περί επεισοδίου προέρχονται αποκλειστικά από τις ΗΠΑ (και τον Άγγλο κολαούζο τους).
Οι τουρκικές ΕΔ, λένε αρμόδιοι, δεν έχουν κάνει καμία από τις κινήσεις προετοιμασίας που προηγούνται απαραίτητα πριν από κάθε σοβαρή επιθετική ενέργεια. Το θερμό επεισόδιο κατατάσσεται στην κατηγορία «απίθανο γεγονός, αλλά υπαρκτός εκβιασμός». Για να αποδεχθούμε ΜΟΕ που γκριζάρουν όλο το Αιγαίο. Οι ΗΠΑ κάνουν κηδεία (του Αιγαίου) με ξένα κόλλυβα, τα δικά μας. Εσπευσμένα η κυβέρνηση, αν και στα τελευταία της, έστειλε στην Τουρκία εντεταλμένους να το συζητήσουν. Ο πολιτικός κόσμος σιωπά. Οι έξωθεν απειλές αναπαράγονται ενθουσιωδώς από τους εδώ συνοδοιπόρους. Πρωτοστατεί ο γνωστός κ. Σημίτης.
Απόστολος Αποστολόπουλος
