Σε αυτές τις ευρωεκλογές κατάρρευσε η ψευδεπίγραφη αριστερά των σαλονιών, κυρίαρχη τις τελευταίες τρεις δεκαετίες στην Ευρώπη, με ιδρυτή και πνευματικό πατέρα τον Βρετανό πρώην πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ και στην Ελλάδα τον Κ. Σημίτη με διάδοχο τον Τσίπρα. Στην Ελλάδα κατάρρευσε με πάταγο, ενώ στη δυτική Ευρώπη επιταχύνθηκε η πολύχρονη καθοδική πορεία της προς την τελική της εξαέρωση, με πρώτo θύμα τo ΚΚ Ιταλίας. Στη Γαλλία ο Μελανσόν, αποδιώχνοντας τους «εθνικιστές», ακολούθησε στην καταστροφή το γαλλικό ΚΚ.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό των ευρωεκλογών, συνοδευτικό της κατάρρευσης της συγκεκριμένης Αριστεράς, είναι ο βαθύς διχασμός της δεξιάς και η τάση ισχυρής μερίδας της να επανέλθει σε πατροπαράδοτες αξίες:
Αντίσταση στον ηθικό εκφυλισμό, στον «από-εθνισμό» και στη μετανάστευση, που εφάρμοσαν οι παγκοσμιοποιημένες ελίτ στις ΗΠΑ και Δυτική Ευρώπη, με όργανα την κατεστημένη δεξιά και τη συστημική αριστερά. Την ανατροπή άρχισε ο Τραμπ στις ΗΠΑ. Ο απεσταλμένος του στην Ευρώπη Στιβ Μπάνον συγκροτεί παρασκηνιακά αντιγερμανικό μέτωπο με κόμματα της αντισυστημικής δεξιάς και ταυτόχρονα φιλοαμερικανικά, π.χ. Όρμπαν, αλλά και Σαλβίνι, ενώ κρατάει αποστάσεις από τη Λεπέν με τις «γκωλικές» αποχρώσεις και τις φιλίες με τους Ρώσους.
Αν αυτές οι δυνάμεις διατηρήσουν τη δυναμική τους, θα χάσει κάθε αξία η θεωρία των ελίτ περί ακροδεξιάς και φασισμού, επειδή οι όποιες θέσεις και κατηγορίες έχουν αξία αν αυτός που τις εξαπολύει έχει ισχύ και πείθει την πλειοψηφία. Αλλιώς ο κατήγορος γίνεται ανυπόληπτος. Στην ανυποληψία περιπίπτουν οι συνεργασίες των χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλιστών, αλλά στην πράξη ομοειδών, νεοφιλελεύθερων και παγκοσμιοποιημένων κομμάτων.
Δεν καταβαραθρώθηκε μόνο η ψευδεπίγραφη αριστερά των σαλονιών. Και η ομόσταυλη δεξιά στριμώχτηκε ακόμα και στο κάστρο της, τη Γερμανία. Στην καταβύθιση της νεοφιλελεύθερης δυτικής οικονομίας και στην παρακμή του δημόσιου βίου έχει προστεθεί το δίλημμα της διάλυσης ή σωτηρίας της πατρίδας, του Έθνους. Εδώ, συμβολικά, μπορεί να συγκριθεί η εισβολή στο Ιράκ με πρωτεργάτη τον Μπλερ και το Σκοπιανό με πρωταγωνιστή τον Τσίπρα.
Ο Μπλερ είχε αποκτήσει την προσωνυμία, επί Κλίντον, «σκυλάκι των Αμερικανών». Τον είχαν περί πολλού, έως ότου αποκαλύφθηκε ότι είπε ψέματα πως ο Σαντάμ είχε όπλα μαζικής καταστροφής. Ο Μπλερ άνοιξε το δρόμο για την εισβολή.
Ο Μπλερ, όμως, κατάστρεψε μια ξένη χώρα, όχι την πατρίδα του. Τελικά είναι ο μακρινός πρόγονος του Brexit. Ο Τσίπρας έπληξε καίρια την Ελλάδα και οι Πρέσπες έγιναν βρόχος θανάτου για την κυβέρνηση στις ευρωεκλογές. Στο προσωπικό του μέλλον συσσωρεύονται μαύρα σύννεφα. Οι ισχυροί προστάτες είθισται να εγκαταλείπουν τους ευκαιριακούς συνεργάτες τους όταν δεν έχουν πλέον να τους προσφέρουν χρήσιμες υπηρεσίες. Ίσως, θα πουν πολλοί, είναι πρόωρος ο ισχυρισμός ότι ο Τσίπρας δεν ήταν παρά ένας εξαιρετικά λαμπερός διάττων αστέρας που σβήνει στον ορίζοντα. Αλλά, έτσι ή αλλιώς, η μαγεία του ηγέτη που υπερπηδάει με στιλ τα εμπόδια και δεν χάνει ό,τι κι αν συμβεί, είναι παρελθόν.
Χωρίς μαγεία, στον πεζό «Κόσμο της Λογικής», ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ως ενιαία οντότητα, έχουν προσγειωθεί στη χώρα των θνητών, όπου τα σφάλματα πληρώνονται. Υποσχέθηκαν Ελπίδα και αυτοδιαψεύστηκαν επιδεικνύοντας παγερή αδιαφορία για τους πολλούς που επιχείρησαν στο τέλος άγαρμπα να εξαγοράσουν.
Επιγραμματικά: Ουδείς λόγος υπάρχει να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ όσοι δεν τον ψήφισαν στις ευρωεκλογές. Ούτε όσοι τον ψήφισαν έχουν κίνητρο να τον ξαναψηφίσουν. Τουλάχιστον όχι ο «καλός λαός» κατά Βάρναλη, που λέει στη θανατερή του απόφαση: «Φρόνιμα και τακτικά πάω με κείνον που νικά». Η ψήφος δίδεται είτε επειδή προσφέρει ελπίδα, είτε για τα «ωφελήματα ημών». Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσφέρει τίποτα από τα δυο. Οι «προειδοποιήσεις» ότι η δεξιά αποτελεί απειλή μόνο και μόνο επειδή είναι δεξιά δεν νουθετούν, ενοχλούν. Αντίστροφα, μόνο παλαιολιθικοί νεοφιλελεύθεροι μπορούν να ανακαλύψουν στον ΣΥΡΙΖΑ ίχνη αριστεράς.
Στο ευρωπαϊκό πεδίο η υπαρκτή ΕΕ μας αφήνει «πεινώντες και διψώντες», αλλά ούτε τα «ακροδεξιά» κόμματα ούτε άλλος παρουσιάζουν ιδέες και προτάσεις για μια άλλη εφικτή Ευρώπη.
Το μείζον πολιτικό πρόβλημα στην ΕΕ είναι η γερμανική αλαζονεία. Το μέλλον είναι ασαφές. Το ευρωιερατείο / Βερολίνο για να διασώσει την ισχύ του στο σύνολο της ΕΕ θα μπορούσε να προσφέρει συμβιβασμούς σε Σαλβίνι και Λε Πεν, εφόσον επικρατήσουν σε εθνικές εκλογές. Αλλά αυτά ας τα δούμε πρώτα.
Στην Αθήνα προκαλεί απορία ότι η ηγεσία της κυβέρνησης δεν κρύβει τον αιφνιδιασμό της από το αποτέλεσμα. Γνωρίζει άριστα ο πρωθυπουργός ότι η κοινή γνώμη διαμορφώνεται πολύ πριν από τις εκλογές. Είχε ενημερωθεί π.χ. ο κ. Τσίπρας από τον Γενάρη του 2012 για το ακριβές ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, πέντε μήνες αργότερα, τον Μάιο, το έχω ξαναγράψει. Και τώρα ο κ. Τσίπρας και το στενό περιβάλλον του γνώριζαν τι επέρχεται, αλλά το κράτησαν για τον εαυτό τους, για να μην προκαλέσουν πανικό ή επειδή δεν το πίστεψαν από αλαζονεία, λένε άλλοι.
Πάντως, δείχνουν να τα έχουν χαμένα. Μάλλον επειδή η επιβεβαίωση στην κάλπη της πρόβλεψης, προ τριμήνου τουλάχιστον, του αποτελέσματος των ευρωεκλογών επισφραγίζει την ακρίβεια και της δεύτερης πρόβλεψης ότι τα γκρίζα σύννεφα του Μάη μαυρίζουν τον Ιούλιο.
Απόστολος Αποστολόπουλος
