Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που κατηγορούν τους Έλληνες που επιλέγουν να παρακολουθούν τις τουρκικές σειρές στην τηλεόραση. Στην πλειονότητά τους οι εν λόγω σειρές είναι παλιομοδίτικες σαπουνόπερες οι οποίες καταπιάνονται με παρωχημένα κοινωνικά ζητήματα και εξετάζουν οπισθοδρομικούς προβληματισμούς άλλων εποχών (η γυναίκα που δεν μπορεί να βγει από το σπίτι, κ.ά.). Πρόσφατα ωστόσο έπεσα πάνω σε μια διαφήμιση της σειράς με τίτλο «Sen anlat Karadeniz» («Πες τα εσύ, Μαύρη Θάλασσα»).
Αν και ξεκίνησε ως ενοχλητική διαφήμιση, το βίντεο μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον λόγω της ελληνικής ποντιακής μουσικής και του μοναδικού ποντιακού τοπίου.
Δίχως να ασχοληθούμε με την πλοκή και τη γενικότερη ποιότητα, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η σειρά αξιοποιεί την υπερήφανη ποντιακή μουσική με τρόπο μοναδικό και ανεπανάληπτο για τα ελληνικά δεδομένα. Το μεγαλείο της ποντιακής μουσικής φαίνεται να συνοδεύει και να συνοδεύεται από σοβαρές αποφάσεις για τους χαρακτήρες, υπογραμμίζοντας με σοβαρό ύφος τα σημαντικά ζητήματα, και τέλος να τα πλαισιώνει, δίνοντάς τους μια μεγαλεπήβολη αισθητική και ένα ειδικό βάθος. Όπως ακριβώς μεγαλεπήβολη και σύνθετη είναι και η ίδια η μουσική των Ελλήνων του Πόντου.
Με άλλα λόγια, στην εν λόγω τουρκική σειρά ένα στοιχείο της ελληνικότητας, όπως αυτό της ποντιακής μουσικής, παρουσιάζεται με το κύρος και το σεβασμό που του αξίζει.
Στον αντίποδα βρίσκεται η ελληνική χρεοκοπημένη τηλεόραση, η οποία στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων που καταπιάστηκε με ζητήματα του Πόντου, το έπραξε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Κανείς δεν ξεχνά τις άθλιες, υβριστικές και παιδαριώδεις τηλεταινίες με τα «ποντιακά ανέκδοτα», ή –ακόμα και πιο πρόσφατα– τις σειρές με πόντιους χαρακτήρες, όπου η ελληνική ποντιακή διάλεκτος και η μουσική μας χρησιμοποιήθηκαν με φτηνό σατιρικό τρόπο, ως «κωμική ανακούφιση» και μουσική υπόκρουση εξευτελισμού ή γκάφας των χαρακτήρων. Η σύγκριση είναι βέβαια αναπόφευκτη και ξεγυμνώνει τις ελληνικές μιντιακές απόπειρες στην αθλιότητα.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, ωστόσο, οφείλουμε να εξετάσουμε το ζήτημα στη ρίζα του. Για ποιον λόγο τα στοιχεία της ελληνικότητας παρουσιάζονται σε τρίτες χώρες διατηρώντας το μέγεθος και το μεγαλείο τους, ενώ εντός της Ελλάδας η καθεστηκυία τάξη τα παρουσιάζει με τρόπο απαξιωτικό, μειώνοντάς τα με κομπλεξικές ειρωνείες και λοιδορώντας τα με απολίτιστους ψόγους;
Η απάντηση είναι δυστυχώς πολύ απλή: η ίδια η ελληνικότητα τελεί υπό διωγμό εντός της Ελλάδας.
Τα ελληνικά ποιοτικά χαρακτηριστικά και στοιχεία, η ελληνική ιστορία και ο πολιτισμός βρίσκονται δεκαετίες τώρα στο στόχαστρο της πτωχευμένης μεταπολίτευσης και των κομμάτων-παρασίτων της. Για την επιβίωση της άθλιας υπόστασής τους, οι πολιτικοί και οι συν αυτώ παρατρεχάμενοι επέλεξαν να επιτεθούν, να μειώσουν και να αφανίσουν την ελληνικότητα, όντας αυτή η μόνη ικανή να αναδείξει την ανεπάρκεια, την ανικανότητα και, όπως βιώσαμε πρόσφατα, την προδοσία τους, αφυπνίζοντας τους πολίτες και εκπαραθυρώνοντάς τους από κάθε θέση ηγεσίας. Αντ’ αυτής, το ανθελληνικό πολιτικό σύστημα προτάσσει μια ψευτοκαινοτόμα ψευτοκουλτούρα της πολιτικής ορθότητας, του τίποτα, της ειρωνείας των πάντων, του ηθικού και αισθητικού ξεπεσμού, και εντέλει της ίδιας της καταστροφής του έθνους.
Το έχουμε πει πολλές φορές και δεν θα σταματήσουμε να το λέμε. Η χώρα αυτή χρειάζεται να επιστρέψει στις αρχές της ελληνικότητας, που τόσο θαυμάζει και μιμείται ολόκληρος ο πολιτισμένος κόσμος. Να τιμήσει την κληρονομιά και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της, σεβόμενη πάντα τους πολίτες του κόσμου και τα υπόλοιπα κράτη. Ιδιαίτερα δε, η Ελλάδα χρειάζεται να σεβαστεί και να προωθήσει τα ένδοξα ποντιακά στοιχεία της, με την ανάδειξη πραγματικών Ποντίων και αληθινών πατριωτών σε θέσεις ισχύος στη χώρα.
Πραγματικών και αληθινών, και όχι κίβδηλων προδοτών σαν αυτούς που παρέδωσαν την Μακεδονία όπως ο τέως υφυπουργός με το ποντιακό επίθετο.
Χρειαζόμαστε λοιπόν την ανάδειξη πραγματικών και αληθινών «Ελλήνων» με όλη τη σημασία της λέξης, κάτι που ποτέ δεν συνέβη στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας.
Σταύρος Καλεντερίδης
