1 Φεβρουαρίου του 1924 η οικογένεια του Σπύρου Παπαδόπουλου εγκαταλείπει το Λυκάστ’

Ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στη μνήμη των ανθρώπων που είδαν το Λυκάστ’ της Κρώμνης για τελευταία φορά την 1η Φεβρουαρίου 1924, όταν αναγκαστικά έφυγαν για την Ελλάδα λόγω της Ανταλλαγής. Ο Στέλιος Γκαλάς γράφει για τον παππού του (τον δάσκαλο Σπύρο Παπαδόπουλο) και για τη μητέρα του Γαλήνη, που γεννήθηκε λίγες μέρες μετά τη φυγή, στο καράβι της προσφυγιάς.

Το βουνό αυτό έκρυψε τον τελευταίο χειμώνα (1923-24) τους κυνηγημένους αντάρτες του Ευκλείδη Κουρτίδη.

Χωριό εξαρτημένο από την Κρώμνη ήταν και το Λυκάστ’, τόπος καταγωγής της μητέρας μου Γαλήνης. Χτισμένο πάνω σ’ έναν θεόρατο βράχο (υψόμετρο 1.800 μ.), που εποπτεύει την είσοδο της Κρώμνης από τα Διπόταμα και αντικρίζει το Παρτίν, τη Βαρενού, τους κήπους πλάι στο ποτάμι και τα νεόχτιστα σπίτια χαμηλά στην κοιλάδα, δεσπόζει το Λυκάστ’, η αετοφωλιά της Κρώμνης. 

Με το ναό του Αγίου Χριστοφόρου λουσμένο στο φως, να αντέχει στον χρόνο και την εγκατάλειψη. Με τον ναό του Αγίου Θεοδώρου πλάι στα ερείπια του σχολείου. Με τα αρχοντικά καλοχτισμένα σπίτια, γκρεμισμένα όμως από τον χρόνο και το κακόβουλο ανθρώπινο χέρι. 

Με το σπίτι του δάσκαλου να στέκει ακόμη όρθιο και να δείχνει τον δρόμο προς το βουνό όπου έκρυψε τον τελευταίο χειμώνα (1923-24) τους κυνηγημένους αντάρτες του Ευκλείδη.

Στέλιος Γκαλάς

• Πηγή: kromni.blogspot.com.