Η ΕΕ αλλά και όλο το οικοδόμημα της Δύσης κλυδωνίζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Οι δυτικές ελίτ είναι υποχρεωμένες να κάνουν κρίσιμες επιλογές για το μέλλον. Διακυβεύεται η εξουσία τους, ίσως για πρώτη φορά τόσο σοβαρά από τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Μάης του ’68 προκάλεσε αναταραχή αλλά αποδείχθηκε ευεργετική ένεση ανανέωσης, μπήκε φρέσκο αίμα στους κύκλους της εξουσίας. Τυπικό σύμβολο ο Κον Μπεντίτ, αν και ο συγκεκριμένος αποδείχθηκε απλή μετριότητα. Η πτώση της ΕΣΣΔ ήταν κι αυτή ευεργετική για το σύστημα, αλλά δημιούργησε αυταπάτες, ειδικά στις ΗΠΑ, περί του τέλους της Ιστορίας (κάτι σαν το χιλιόχρονο, χιτλερικό, Ράϊχ) και οι θετικές επιπτώσεις ήταν προσωρινές.
Τα προβλήματα επανέρχονται με δριμύτητα και ο κόσμος στη Δύση αναδεύεται σαν να ξυπνάει από λήθαργο. Ίσως ο κομουνιστικός κίνδυνος να είναι ακόμα χρήσιμο σκιάχτρο για τους ανόητους. Ίσως οι κραυγές περί φασιστικού κινδύνου να παρασύρουν μερικούς, εξίσου ανόητους. Ωστόσο πρόκειται για ασπιρίνες ενώ ο ασθενής πάσχει από προϊούσα παράλυση.
Ο κίνδυνος για τις ελίτ είναι πλέον η αφύπνιση του κόσμου, των μεσαίων και των λαϊκών στρωμάτων. Και κυρίως ότι αυτή η αφύπνιση γίνεται αργά αλλά πολύ σταθερά. Αποκτά θεμέλια. Δεν είναι αποτέλεσμα ταραχών (έργο ενίοτε ύποπτων μηχανισμών) και παρορμητικών εξεγέρσεων. Ο κόσμος παρακολουθεί, ενστικτωδώς, προσεκτικά και με περίσκεψη, τα λάθη των ελίτ, την αναίδειά τους, την προσβολή της απλής λογικής, την ακαλαισθησία τους, την υστερική επιδίωξή τους να εμφανίσουν προσωπικές επιλογές (π.χ. τις ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές προτιμήσεις) ως κοινωνικό υπόδειγμα και παράδειγμα προς μίμηση. Η ξεδιάντροπη παρέμβαση των ελίτ στην προσωπική, πολιτική και οικονομική ζωή, προκαλεί κάθε άνθρωπο ατομικά, χωρίς απαραίτητα την καθοδήγηση ηγετών μηδενικής αξίας.
Δεν υπάρχει εξέγερση αλλά συσσώρευση θυμού, οργής.
Με την υπαρκτή Αριστερά νεκρή (στην καλή περίπτωση) ή υπηρέτη του συστήματος, αλά ΣΥΡΙΖΑ, οι προτάσεις από τα δεξιά έχουν ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό: είναι αντίπαλες δυνάμεις στις κυρίαρχες ελίτ με αιχμή του δόρατος την αποκατάσταση παραδοσιακών αξιών και την απεξάρτηση από ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως το ευρωιερατείο. Αρέσει δεν αρέσει όταν ο Ιταλός Σαλβίνι αποκαλεί μεθύστακα τον Γιούνκερ και απαιτεί σεβασμό στην Ιταλία, δεν το κάνει ως φασίστας (και ιμπεριαλιστής), αλά Μουσολίνι, αλλά επειδή αρνείται την υποταγή στις Βρυξέλλες/Γερμανία. Το χειρότερο θα είναι αν δεχόμασταν ότι μόνο ακροδεξιοί ή/και φασίστες υπερασπίζονται την εθνική κυριαρχία.
Προπολεμικά, γνήσιες φασιστικές/ναζιστικές δυνάμεις ηγήθηκαν λαϊκών στρωμάτων και είχαν βαθιά διείσδυση και επιρροή στις ελίτ δυτικών χωρών, π.χ. στη βασιλική οικογένεια της Αγγλίας, στη Γαλλία και σε ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες στις ΗΠΑ που χρηματοδότησαν τον Χίτλερ. Στο παρόν, η συστημική Αριστερά κραυγάζει περί φασισμού για να συγκαλύψει την πειθήνια συνεργασία της με τις καθεστωτικές ελίτ. Στην πραγματικότητα οι ελίτ ελέγχουν καθεστωτικές δυνάμεις και της Δεξιάς και της συστημικής Αριστεράς (που προορίζονται εναλλακτικά για την κυβέρνηση στο δικομματικό παίγνιο) και μάχονται να εξουδετερώσουν όσους αγωνίζονται «υπέρ πατρίδος». Αυτή είναι η αντίθεση που τέμνει τις δυτικές ελίτ και κοινωνίες με πιο χαρακτηριστική την οξύτατη διαπάλη στις ΗΠΑ, επειδή εκεί κρίνεται η ηγεσία του δυτικού κόσμου και κατ’ επέκταση στον πλανήτη.
Δεύτερο χαρακτηριστικό: οι αντισυστημικές δυνάμεις στην Ευρώπη δεν κερδίζουν έδαφος στις μητροπόλεις, αλλά σε αδύναμες χώρες, καταπιεσμένες, π.χ. Ουγγαρία, Ιταλία. Στην αυταρχική Γερμανία, με την εξουσιαστική συμπεριφορά έναντι παντός εταίρου, κυριαρχούν ακόμα οι κατεστημένες ελίτ και τα συνεργαζόμενα κόμματα στην κυβέρνηση. Ο κόσμος συσπειρώνεται στις δυνάμεις που εναντιώνονται στις επίσημες πολιτικές, αλλά εξαναγκάζει τα αντισυστημικά δεξιά κόμματα να λειάνουν τις γωνίες στις θέσεις τους. Η ιταλική Λέγκα στην κυβέρνηση δεν θυμίζει πολλά από τις σκληρές θέσεις του κόμματος και η Λεπέν αλλάζει σε βάθος το κόμμα της.
Οι κοινωνίες στη Δύση μοιάζουν με ηφαίστειο εν ενεργεία.
Την κατάσταση επιδεινώνει το ότι οι δυτικές ελίτ αδυνατούν πλέον να κερδίσουν τους πολέμους, που οι ίδιες προκαλούν με πρωτοβουλία κυρίως των ΗΠΑ, π.χ. στο Αφγανιστάν ή στη Συρία. Η αδυναμία αποσυσπειρώνει ακόμα περισσότερο όσους προσκολλώνται ακόμα στις επίσημες πολιτικές με βάση τον κανόνα ότι τα ποντίκια εγκαταλείπουν το καράβι που βυθίζεται. Το επιχείρημα ότι π.χ. στο Ιράκ ή στη Συρία προασπίζονται τις αξίες της Δημοκρατίας φθίνει, επειδή είτε αποδείχθηκε ότι είπαν ξεδιάντροπα ψέματα (Ιράκ) είτε επειδή είναι ανίκανες να νικήσουν. Οι ελίτ αγνοούν και καταπατούν καθημερινά τις όποιες δημοκρατικές αξίες π.χ. στα δημοψηφίσματα, με τελευταίο παράδειγμα το δημοψήφισμα στα Σκόπια και προηγουμένως στην Ελλάδα με την «κωλοτούμπα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι ΗΠΑ ως πλανητική δύναμη και η Γερμανία σε ευρωπαϊκό επίπεδο εργάζονται συστηματικά για τη διάλυση των μικρότερων εθνών. Αυτό δείχνουν τα γεγονότα, πέρα από συνωμοσιολογίες και εικασίες. Τα κράτη στη Μ. Ανατολή ισοπεδώθηκαν από τις ΗΠΑ (Ιράκ, Λιβύη, Υεμένη) και χωρίς τη Ρωσία θα είχε ισοπεδωθεί και η Συρία. Στα Βαλκάνια διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία από τη Γερμανία και τώρα, όσοι βλέπουν λίγο πέρα από τη μύτη τους, καταλαβαίνουν ότι κινδυνεύουμε εμείς με αιχμή τον επεκτατισμό των Σκοπίων και πρόσχημα τη σκλαβωμένη (!) «Μακεδονία».
Του Απ. Αποστολόπουλου
