Ένα πικρόν δειλινόν, οι Τούρκ’ εσέβαν σο χωρίον.
Αέτς αναχάπαρα η ζωή εμούν έμελλεν ν’ έλλαζεν.
Το κισμέτ εμούν να εκλώσκουτον,
μαύρον να ίνουτον η ψυ’ν εμούν.
Οι Τούρκ’ σα οσπίτια απές εβάλαν γυναίκ’ς, παιδία,
ροκόφυλλα ετοπλάεψαν, ολόερα ας ατά,
έψαν άψιμον… κορμία εκάαν, μανάδες εγκάλια
με τα παιδία, σαχτάρ επέμναν.
Ατώρα, σάρκες εμύριζεν ο τόπος ο ευλοημένον
ο ουρανόν ελίβωσεν.
Τα καταπράσινα βουνά με τα μανουσάκια αναστενάζνε,
μάρτυρες φρίκης και πόνου εγίνηκαν
κι η λύρα πονεμένη θρηνά.
Κορτσόπα και μανάδες ατίμαζαν.
Και επεκεί έκοφταν κεφάλαι
επροστά σ’ ομάται τη παιδίων,
μερ’ εβάρκιζαν για τη μάνα τουν.
Στην αγκάλεμ μ’ επέρα τα μωρά μ’ κι έτρεχα – ελάχμαξα.
Ώρες επορπάνα.
Να σώζω τα αθώα τα ψύα τουν. Έτρεχα και ετέρνα οξοπίς.
Τη στράταν για το λιμάν επέρα.
Η στράτα για τη σωτηρίαν εν ατό έξα,
πίσσα σκοτάδ αδά. Θεέ μ’ Θεέ μ’ να βάλ’ς το χέρι σ’.
Αγκώνες έκοφτα σ’ αχάντια απές, μαύρο μονοπάτ’ επέρα,
πόσα φοράς κι ερούξκα αφκά και κ’ εντόκα!
Γεράδας σα γόνατα αμόν χερόπα. «Μάνα, Μάνα»
τα μωρά μ’ να κλαίγνε
ελέπω τον Τούρκον το παιδί μ ν’ αρπάζ’,
το ματωμένο το χαντζάρ το τρυφερόν τη γούλα κόφτ’
εσκότωσεν τ’ αγγελούδι μ’… Το πρόσωπο μ’ κόκκινο εβάφτεν.
Εσκώθα απάν και εκούιξα
«Επάρτεν εμέν, εμέν επάρτε,
αφκά τα χέρια σουν α’ σα χάταλα μ’»,
αντήχησε στα δακρυσμένα βουνά.
Μ’ όλην την δύναμην τα στήθη μ’ να κρούω,
ένα βουβό κλάμαν… «Επάρτεν εμέν».
Κανείς κι έξε με, ούτε ο Θεόν.
Πεσμέντσα αφκά απές σα αίματα εύρανε μεν
ανθρώπ’ μερ’ εδαιβαίναν, κι επήραν εμέ μαζί να τουν,
το παιδί μ’ αραεύω.
Μια λαοθάλασσαν πονεμένων ψυχών
ξυπόλτ, πολλοί αντί για λώματα τσουβάλ’ εφόρναν
απές σο κρύο, ο αέρας αμόν δέβολον να λυσσομανά,
τα φορέματα να στάζνε αίμα.
Δύο μικρά αδέλφαι εχώρτσαν ατά, σε έναν βάρκαν το ένα
και σε έναν άλλο τ’ άλλο. Το ουρλιαχτό των ορφανών
ποτέ ’κί θα ανασπάλω.
Θεέ μ’, ποίσον ν’ αγνεφώ και κακόν όραμα όλον ατό να έν.
Τα δάκρυα ντο εξύαν κάμπους και βουνά επότσαν
Και άσπρα κρίνα της Παναΐας εξέβαν!
Η γη του Πόντου ένα κεντημένο σάβανον
από αποκεφαλισμένα σώματα αθώων
που γύρεψαν την Ελευθερία των.
Οι θηριώδεις δολοφονίες κατά των Ποντίων εσυνεχίστηκαν
οι Τσέτες του Τοπάλ Οσμάν με μανία σφαγίαζαν και
«Μπράβο, μπράβο Κεμάλ» ετραώδνανε,
των Γερμανών τα παλιά σχέδια εποίναν.
Και εγώ, μοναχέσα φεύω χωρίς τα παιδία μ’, τον άντρα μ’,
μέρ’ πάγω; Ντο να ηβρίσκω; Μοναχέσα, άμον καλαμίδ σον κάμπον,
αετοί εκατήβαν και εσπόγξαν τα δάκρυα μ’
τα στράτας εσπαλίαν για τ’ εμέν, μόνον οι ουρανοί
διάπλατα ανοιχτοί, αγνάντευαν,
κι η θάλασσα, σ’ ατέν θε να ρούζω.
Νίνα Αλέξη
Από την ποιητική συλλογή Ανίν Ιξελά, εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2017.
