Αθρόα προβλέπεται η προσέλευση του λαού στο συλλαλητήριο της Κυριακής για τη Μακεδονία στην Πλατεία Συντάγματος των Αθηνών. Είναι εντυπωσιακή η κινητοποίηση από τις περί την Αθήνα μητροπόλεις και όχι μόνο από αυτές, αλλά και από όλα τα διαμερίσματα Ελλάδος, συμπεριλαμβανομένων των μητροπόλεων της Θράκης, της Μακεδονίας, της Ηπείρου, καθώς και των Αιγαιοπελαγίτικων και των Ιονίων νήσων. Δυστυχώς δεν κινητοποιήθηκε η Αρχιεπισκοπή Αθηνών, ούτε θα παραστεί και δεν θα μιλήσει ο Αρχιεπίσκοπος. Η ΔΙΣ πάντως όρισε αντιπροσωπεία εκ των Μητροπολιτών Σύρου Δωρόθεου, Δράμας Παύλου και Χίου Μάρκου, που θα παραστεί στο συλλαλητήριο. Ο Μητροπολίτης Σύρου, ως αντιπρόεδρος της ΔΙΣ, θα αναγνώσει το Δελτίο Τύπου, που Αυτή εξέδωσε.
Πατριωτικές, κοινωνικές και εκκλησιαστικές οργανώσεις επίσης συμμετέχουν.
Πρόκειται για μιαν αυθόρμητη, δημοκρατική και ειρηνική εκδήλωση, ένα αυθόρμητο ξέσπασμα-διακήρυξη, ότι η Μακεδονία είναι Ελλάδα και ο λαός απορρίπτει κάθε σφετερισμό συστατικού στοιχείου της, όπως είναι το όνομά της. Όσο μπορεί ένα άλλο κράτος να ονομάζεται Ελλάδα, τόσο και ένα άλλο κράτος μπορεί να λέγεται Μακεδονία.
Η αμηχανία της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου στο Μακεδονικό και η τάση της για έναν «έντιμο συμβιβασμό» που θα περιλαμβάνει την ονομασία «Μακεδονία» με έναν πρόσθετο όρο, θυμίζει την αμηχανία του πολεμικού συμβουλίου στη Μεγάλη Βρετανία, όταν ο Χίτλερ είχε καταλάβει μεγάλο μέρος της Ευρώπης και την απειλούσε με εισβολή. Ο διευθυντής της Εστίας Μαν. Κοττάκης στο άρθρο του της Δευτέρας 29 Ιανουαρίου 2018 αναφέρεται στην εξαιρετική κινηματογραφική ταινία Η πιο σκοτεινή ώρα, που παίζεται αυτές τις ημέρες στους κινηματογράφους. Στο σχετικό άρθρο του περιγράφει την υπόθεσή της, αναφέρεται στα γεγονότα κατά τις κρίσιμες ημέρες για την Βρετανία εν όψει ενδεχόμενης εναντίον της επίθεσης της ναζιστικής Γερμανίας, και δίνει μια πολιτική ερμηνεία, ότι με αυτήν επιδιώκεται να τονωθεί το ηθικό των Βρετανών, εν όψει του Brexit.
Στην ερμηνεία του Μ. Κοττάκη προσθέτω τη δική μου σκέψη, όταν είδα την ταινία:
Από τη μία ήταν μια άβουλη, αδύναμη και πρόθυμη να συνθηκολογήσει με τον πανίσχυρο Χίτλερ βρετανική κυβέρνηση, που διευρυμένη σχημάτιζε και το πολεμικό συμβούλιο. Από την άλλη ήταν ένας δυναμικός πρωθυπουργός, ο Τσόρτσιλ, που ήταν αμετακίνητος στην άποψη ότι κάθε συμβιβασμός με τον Χίτλερ θα ήταν ταπεινωτικός και θα οδηγούσε στην ήττα, χωρίς να αποφευχθούν οι απώλειες σε ζωές. Έχοντας απέναντί του όλα τα μέλη του πολεμικού συμβουλίου κατέβηκε από το πρωθυπουργικό αυτοκίνητο και επιβιβάστηκε στο μετρό του Λονδίνου. Εκεί αφουγκράστηκε άμεσα τη θέληση του λαού: ποτέ συμβιβασμός, ποτέ υποχώρηση, αλλά άμυνα και αντίσταση μέχρις ενός. Κατέβηκε στο σταθμό του Γουέστμινστερ, πήγε κατευθείαν στο υπουργικό συμβούλιο που τον περίμενε, και αφού τους είπε ότι συζήτησε με εκπροσώπους του λαού που τον ενθάρρυναν στην αποφασιστική θέση του, ότι μόνο η αντίσταση και ο αγώνας για τη νίκη είναι η απάντηση στον Χίτλερ, είπε ότι πήρε την απόφασή του η Βρετανία να μπει στον πόλεμο και δεν τη συζητά.
Με την ίδια αποφασιστικότητα ο Τσόρτσιλ παρουσιάστηκε στη Βουλή. Μίλησε από καρδιάς και με πατριωτικό ενθουσιασμό που παρέσυρε υπέρ του όλο το Κοινοβούλιο. Πήρε τη θετική ψήφο όλων, και του υπό τον Τσάμπερλεϊν Συντηρητικού Κόμματός, που έως την τελευταία στιγμή είχε επιφυλάξεις.
Έτσι η «πιο σκοτεινή ώρα» της αγγλικής ιστορίας μετατράπηκε σε φωτεινή και σωτήρια για την ανθρωπότητα.
Στην Ελλάδα ζούμε τώρα μια παρόμοια «σκοτεινή ώρα». Μια αμήχανη και άβουλη κυβέρνηση, έτοιμη για τον συμβιβασμό που επιδιώκουν να επιβάλουν οι ισχυροί της Γης και έναν λαό που την ξεπερνά, δεν δέχεται να ταπεινωθεί και ζητεί να αντισταθεί. Μια χαώδης διαφορά με την τότε Βρετανία. Στον πρωθυπουργό. Αντί ενός Τσόρτσιλ η Ελλάδα έχει έναν Τσίπρα…
Να σημειώσω ότι οι Έλληνες του 2018 είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι από εκείνους του 1904 –ναι, καλά διαβάσατε, του 1904– όταν άρχιζε ο Μακεδονικός Αγώνας. Τότε έγιναν στην Αθήνα συλλαλητήρια, αλλά όχι για το Μακεδονικό! Γράφει η Εστία στις 19 Φεβρουαρίου του 1904:
Καθ’ ον χρόνον οι Βούλγαροι φωνάζουν: Ζήτω η Μακεδονία! Οι Έλληνες πολίται αντιβοούν. Κάτω οι φόροι!
Θέλομεν την Μακεδονίαν! λέγουν εκείνοι.
Δεν θέλομεν φόρους! Λέγουν οι ημέτεροι.
Και ενώ εν Βουλγαρία οργανούνται και κινούνται και κινούν κομιτάτα Μακεδονικά, εν Ελλάδι οργανούνται και κινούνται κομιτάτα κομματικά. Εκεί δια να εξεγείρουν υπέρ της Μακεδονίας και υπέρ πάσης δια τα εθνικά των ιδεώδη θυσίας. Εδώ δια να εξεγείρουν υπέρ του Κόμματος και κατά πάσης νέας Εθνικής θυσίας! Αυτή είναι η σημασία των συλλαλητηρίων, άτινα προκαλεί η κομματική αντίδρασις. Σημασία υβριστική του εθνικού μας εγωισμού, του εθνικού μας φρονήματος, της Ελληνικής Ιστορίας.
Και διερωτάται η εφημερίδα: «Πταίει ο λαός;», για να απαντήσει: «Όχι! Πταίουν οι παραπλανώντες τον Λαόν, οι διαβουκολούντες αυτόν με ψεύδη».
Και σήμερα υπάρχουν αυτοί που επιχειρούν να εξαπατήσουν το λαό με ψευδείς ελπίδες και ωραία λόγια. Όμως μετά τον Μακεδονικό Αγώνα, τους Βαλκανικούς Πολέμους και τα όσα υποστήκαμε στη Μακεδονία και στη Θράκη κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είμαστε περισσότερο συνειδητοποιημένοι στα εθνικά ζητήματα.
Γνωρίζουμε πλέον αυτό που και ο Τσόρτσιλ σκέφθηκε, ότι τις περισσότερες φορές ο «ρεαλισμός» στα εθνικά θέματα οδηγεί τους λαούς στην ήττα και στην ταπείνωση.
Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος
