Το 2016, περί τα τέλη Ιουλίου, επισκέφθηκα την περιοχή του Χαμψίκιοϊ παρέα με τον Φαχρετίν Ερτογάν, εξισλαμισμένο Έλληνα. Πήγα μαζί του και συνάντησα τον ξάδερφό του Μιράτζ, που μόλις είχε τελειώσει το ξενοδοχείο που ετοίμαζε. Ξύλινο, χειροποίητο και με θέα μοναδική. Μετά ανεβήκαμε στον Αεσέρ, στο σημείο που οι Μύριοι είπαν το γνωστό «θάλαττα-θάλαττα», και γενικά πήγαμε σε όλη την περιοχή της Ματσούκας. Το ξενοδοχείο όπου έμενα ήταν δίπλα από την κεντρική πλατεία της Τραπεζούντας.
Μέσα στην πόλη βέβαια έχει ζέστη και υγρασία που κολλάει τα ρούχα πάνω στο δέρμα.
Έτσι την επόμενη χρόνια, τέλη Ιουλίου του 2017 που ξαναπήγα στην Ματσούκα, στο γραφείο του Φαχρετίν Ερτογάν, του ζήτησα να μείνω στην περιοχή και με πρώτη επιλογή το ξενοδοχείο του ξαδέρφου του, Μιράτζ. Μετά από επικοινωνία που είχε μαζί του, κλείσαμε δωμάτιο που ευτυχώς είχε για όσο θέλαμε. Το ξενοδοχείο, αν και καινούργιο, έκανε κρατήσεις μέσω internet και ήταν σχεδόν γεμάτο. Στη συνέχεια πήγαμε για φαγητό μέσα στη Ματσούκα. Δοκίμασα τα γνωστά αλά τούρκα πεϊνιρλί και τα λαχματζούν. Το πεινιρλί το ζήτησα με κασέρι και αυγό. Απίστευτο ζυμάρι και γεύση παρχαρίσια το κασέρι. Το λαχματζούν είναι φύλο ψιλό από ζυμάρι στρογγυλό και επάνω του απλώνουν κιμά από αρνί, ντομάτα, κρεμμύδι… Γεύσεις Ανατολής!
Αφού βράδιασε αρκετά και έξω άναψαν οι λάμπες σε μια βροχερή και κρύα Ματσούκα, ξεκίνησα για το Χαμψίκιοϊ που απέχει περίπου 25 χιλιόμετρα. Πίστευα ότι θα το έβρισκα μόνος μου. Η νύχτα σκοτεινή, με άφθονη ομίχλη και βροχή που άλλαζε το τοπίο. Χάθηκα και σταμάτησα να ρωτήσω μια-δυο φορές τους ντόπιους. Την δεύτερη φορά, μάλιστα, είδαν οι άνθρωποι ότι δεν έβγαζα άκρη και μπήκαν στο αυτοκίνητο τους, μπροστά αυτοί πίσω εγώ, και έτσι βρήκα το ξενοδοχείο. Τους ευχαρίστησα προσφέροντάς τους ένα κουτάκι Nescafé και συνάντησα τον ξενοδόχο Μιράτζ για να τακτοποιηθώ.
Η συνεννόησή μας βέβαια στα ρούμτσε, τα ποντιακά!
Νύχτα βροχερή, σκοτεινή, ομιχλώδης και καταθλιπτική. Άγρια και τρομακτική νύκτα, βλέπετε η Ζύγανα ήταν μόλις λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω και έβαζε την σφραγίδα της. Δεν μπορούσα να δω τίποτε από το τοπίο που είχα στο μυαλό μου. Το όνομα του ξενοδοχείου Seyir tepe, μα από θέα τίποτε. Τακτοποιήθηκα στο δωμάτιο και έπεσα για ύπνο. Η θερμοκρασία 18°C, κρύο, και μόνο με ψιλό πάπλωμα ο ύπνος.
Την επομένη το πρωί κατέβηκα για πρωινό στη βεράντα, που ήταν ήδη γεμάτη με Άραβες, παντού Άραβες κυκλοφορούν στην Τραπεζούντα. Το θέαμα μου έκοψε την ανάσα… Έβγαλα φωτογραφίες για να αποτυπώσω αυτήν την ομορφιά και την έκλεισα στην ψυχή μου, απολαύστε την…
Κείμενο, φωτογραφίες: Μιχάλης Καϊκουνίδης.
