Οι νόμοι είναι νόμοι. Οι κανόνες είναι κανόνες. Πάντοτε το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Το μικρό ψάρι φοβάται, τρέμει το μεγάλο. Κάπως έτσι, με αυτό το μόνιμο και αδιαμφισβήτητο και σενάριο εξελίσσεται η ζωή. Σε αυτή τη βάση κινούνται οι κοινωνίες και οι ανθρώπινες σχέσεις. Και κυρίως η πολιτική. Το ανθρώπινο μυαλό διδάσκεται και γαλουχείται απο γεννησιμιού του με αυτές τις απαράδεκτες και απάνθρωπες «νομοτέλειες». Τις διδάσκεται τόσο καλά που στο τέλος τις υιοθετεί, τις θεωρεί δίκαιες, κανονικές και «καθώς πρέπει». Με αυτές τις θεωρίες ζει, αυτές μεταλαμπαδεύει στα παιδιά και στα εγγόνια του. Έτσι ώστε αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας να συνεχίζει να υπάρχει και να ονειροβατεί με γνώμονα την αδικία. Με την ίδια και απαράλλαχτη δηλαδή στάση και φιλοσοφία: «Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό».
Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την αδικία, τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τον εξευτελισμό, την καταπίεση, την εκμετάλλευση. Προφανώς είναι ίδιο χαρακτηριστικό του ανθρώπου να ελέγχει.
Να θέλει να κυριαρχεί σε ό,τι περισσότερο μπορεί. Nα απλώνει το χέρι του, να μαζεύει. Να μαζεύει και τα δικά του αλλά κι όσα δεν είναι δικά του, από τη στιγμή που είναι ο δυνατός! Ο δυνατός έχει τους τρόπους να επιβάλλεται. Να ελίσσεται με μοναδικό στόχο να κερδίζει τον μικρό και τον αδύναμο. Το μεγάλο ψάρι, χωρίς κανένα ενδοιασμό δεν αναβάλλει ποτέ με την πρώτη ευκαιρία να διαλύσει ό,τι βρει μπροστά του έτσι ώστε να δυναμώσει και να κυριαρχήσει ακόμα περισσότερο.
Τούτες τις ώρες, καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, η μικρή πατρίδα βρίσκεται σε μια επικίνδυνη αμαξοστοιχία. Στις ράγες ενός μυστήριου τρένου που κουβαλά άγνωστα και σκοτεινά βαγόνια. Τούτες τις ώρες η 43χρονη μαχαιριά που δεχτήκαμε βιώνει ένα ακόμα ακονισμένο μαχαίρι. Ένα καινούριο μαχαίρι στον κρόταφο. Ποιός κρατά το μαχαίρι; Ποιός είναι ο χειριστής του τρένου; Ποιός σχεδίασε το χάρτη και τις διαδρομές; Ποιοί παρακολουθούν τις απότομες και τις απρόσμενες στροφές περιμένοντας το τρένο να φτάσει στη στάση που οργάνωσαν ή να καταρρεύσει μαζί με όλα εκείνα τα όνειρα που καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανά μέσα στον μισό σχεδόν αιώνα απο τον βιασμό της παρτρίδας;
Σε περίπου δέκα μέρες το ημερολόγιο θα αναγράφει μια γνώριμη και σημαδιακή ημερομηνία: Ιουλίου είκοσι. Όσοι απο μας βιώσαμε αυτή τη μέρα πριν 43 χρόνια σίγουρα μάθαμε καλά το μάθημά μας.
Ότι το μεγάλο ψάρι κατασπάραξε το μικρό ψάρι. Κι ότι όσο κράτησε αυτό το πάρτι, όσο κράτησε αυτό το φαγοπότι, όλα τα μεγάλα ψάρια απανταχού της οικουμένης ούτε είδαν, ούτε κοίταξαν. Κι αν είδαν, προσποιήθηκαν ότι δεν είδαν. Γύρισαν το κεφάλι αλλού… Σίγουρα θα μάθαμε επίσης με πόση αγάπη θα πρέπει να διαφυλάσσουμε τον τόπο μας ώστε κανένα θηρίο να μην μπορεί να το αρπάζει. Σίγουρα θα μάθαμε ότι στη ζούγκλα που ζούμε τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι κλειδωμένο και τίποτα δεν παραμένει δικό μας αν δεν το προσέχουμε με νύχια και με δόντια.
Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Μπορεί όμως, σίγουρα, το μικρό ψάρι να κανει τη ζωή του μεγάλου ψαριού δύσκολη. Πολύ δύσκολη. Μέχρι σε σημείο που να τα καταφέρει και να ξεφύγει ακόμα! Φτάνει να ξέρει καλά τους δικούς του βυθούς, εκεί όπου του έμελλε να βρεθεί και να ζήσει… Φτάνει να αγαπά βαθιά την πατρίδα του και τις χρυσές ακρογιαλιές του…
Πόλυς Κυριάκου
αρθρογράφος εφ. «Σημερινή.»
