Ο οργανωμένος ποντιακός χώρος, ο οποίος είναι ένα ελάχιστο ποσοστό των Ελλήνων Ποντίων, βρίσκεται ενώπιον ενός κρίσιμου διλήμματος το οποίο μπορεί να καθορίσει την πορεία του τα επόμενα χρόνια: ή θα ενωθεί, ή θα παραμείνει σε ένα επικίνδυνο τέλμα. Η εντροπία του αυξάνει, και η κατάληξη μιας ολοένα αυξανόμενης εντροπίας είναι ο θάνατος.
Η ευκαιρία δίνεται από την παραίτηση εννέα (εκ των δεκαεννέα) μελών του Διοικητικού Συμβουλίου.
Μια παραίτηση που έγινε με προσωπική οδύνη αλλά που κρίθηκε επιβεβλημένη, για να δώσει ένα ηχηρό μήνυμα πως στραβά αρμενίζουμε και δεν είναι ο γιαλός που μας φταίει.
1. Η πορεία του οργανωμένου χώρου τα τελευταία αρκετά χρόνια ήταν μια ευθύγραμμη παραγωγή παθογενειών. Άνθρωποι με πείρα στο χώρο, διαπίστωσαν πως οι συνθήκες ήταν ώριμες για ένα ποιοτικό άλμα. Για μια τομή στη συνέχεια που θα διαμόρφωνε νέες καταστάσεις από τη δυναμική που θα προσέδιδε η ενότητα. Και επιχείρησαν να εκτεθούν στις εκλογές. Οι αρχικοί προβληματισμοί και ενδοιασμοί τους άφησαν ανεκμετάλλευτα τα πρώτα χρονικά περιθώρια να πετύχουν το στόχο τους. Δεν πήγαν, όμως, άσχημα. Η διαφορά της προσπάθειας αλλαγής από τη συντήρηση, ήταν μία μόλις ψήφος στο Διοικητικό Συμβούλιο. Όλοι ήλπιζαν πως το μήνυμα ελήφθη και πως η κατεστημένη πλειοψηφία θα προβληματιζόταν από τη βούληση της βάσης. Όμως αυτό δεν συνέβη.
2. Η κατεστημένη πλειοψηφία έχει τη νοοτροπία κλειστής ομάδας: νιώθει πρωτοπορία στο χώρο, έχει μια πατερναλιστική λογική, έχει κατανείμει ρόλους (καθοδήγησης, προπαγάνδας, σύγκρουσης κτλ.) και δεν είναι διατεθειμένη να παραχωρήσει τίποτε αν μπορεί να τα κρατήσει όλα. Στο Διοικητικό Συμβούλιο, η μια ψήφος έκανε τη διαφορά στις αποφάσεις. Από την πρώτη συνεδρίαση του ΔΣ φάνηκαν οι διαθέσεις της «Ομάδας». Κράτησε στο περιθώριο ανθρώπους με τεράστια συμβολή –οργανωτική και θεωρητική– στον ποντιακό χώρο και ανέθεσε υψηλές αρμοδιότητες σε πρόσωπα των οποίων οι δυνατότητες δεν αντιστοιχούν στις ευθύνες τους.
Η λογική αυτού του καταμερισμού ήταν η συμμετοχή στην ομάδα. Ανήκεις στην ομάδα, αναλαμβάνεις ό,τι αποφασιστεί. Δεν ανήκεις, σε ανεχόμαστε, απλώς, στο Διοικητικό Συμβούλιο.
3. Η επόμενη αξιολόγηση του τρόπου λειτουργίας του Διοικητικού Συμβουλίου αφορούσε την ανάληψη ευθυνών στις Επιτροπές. Πρόσωπα με ιστορία και προσφορά στον ποντιακό χώρο, έλεγαν πως στο παρελθόν είχαν αναλάβει σημαντικές –και επιτυχείς– πρωτοβουλίες από την αίσια έκβαση των οποίων έγινε επισταμένη προσπάθεια να αποσιωπηθεί η καθοριστική συμβολή τους. Αυτό διαπιστώθηκε αμέσως ως νοοτροπία και του νυν Διοικητικού Συμβουλίου. Για να μην αναλώνω χώρο και χρόνο, σας παραπέμπω σε όσα υποστήριξε, δημοσίως, ο Νίκος Ασλανίδης: έκανε προτάσεις για τις εκδηλώσεις το 2019 οι οποίες πέρασαν στο χρονοντούλαπο. Μόνο μετά από επίμονες παρεμβάσεις του προωθήθηκαν στους συλλόγους.
4. Όπως –ρητώς και κατηγορηματικώς– τονίσαμε όλοι μας κατά τη συνέλευση που προηγήθηκε της εκλογικής διαδικασίας, κύριος στόχος μας θα ήταν η ενότητα. Πιστεύουμε στην ενότητα όχι ως ένα είδος φετίχ, αλλά διότι αφού κύριος στόχος μας είναι η αναγνώριση της Γενοκτονίας, ο στόχος αυτός δεν μπορεί να επιτευχθεί με τους Ποντίους διασπασμένους. Δεν υπάρχει διεθνής οργανισμός που θα αντιμετωπίσει σοβαρά μια προσπάθεια με έντονα τα στοιχεία του διχασμού. Γνωρίζαμε καλά ότι η ενότητα σε έναν χώρο κατακερματισμένο που υπέφερε πολλά από προσωπικές πολιτικές και αντιπαραθέσεις, δεν είναι εύκολα επιτεύξιμη. Δεν είχαμε τη μαξιμαλιστική αντίληψη πως θα πετυχαίναμε την οργάνωση των Ποντίων σε μία Ομοσπονδία. Σκεφθήκαμε, όμως, πως είναι ρεαλιστική η πρόταση για κοινή απόδοση τιμής, στις 19 Μαΐου, στους προγόνους μας που έπεσαν θύματα της γενοκτόνας πολιτικής της Τουρκίας.
5.- Η πρότασή μας ήταν απλή και κατετέθη στο Διοικητικό Συμβούλιο: να πραγματοποιήσουμε όλοι μαζί, όλες τις εκδηλώσεις της ΠΟΕ στην πλατεία Αγίας Σοφίας, όπως γίνεται κάθε χρόνο, και στη συνέχεια να πορευθούμε προς τον Λευκό Πύργο, χώρο όπου τελεί τις εκδηλώσεις της η άλλη Ομοσπονδία. Να υποστείλουμε τη σημαία και να πορευθούμε, διαδηλώνοντας, προς το τουρκικό προξενείο. Ουσιαστικά, η παραχώρηση που κάναμε προς την άλλη Ομοσπονδία, ήταν η υποστολή της σημαίας στον Λευκό Πύργο.
6. Επειδή, πέραν του ουσιαστικού, που είναι η απόδοση τιμής στους προγόνους μας, υπάρχει και μια προσπάθεια αποστολής μηνύματος στη διεθνή κοινότητα από τις εκδηλώσεις αυτές, ο Λευκός Πύργος προσφέρεται για την ευκολότερη και πιο κατανοητή μετάδοση του μηνύματος αυτού.
Δηλαδή, τον Λευκό Πύργο θα έπρεπε να τον εφεύρουμε και όχι να μας προκαλεί αλλεργία…
7. Την ίδια στιγμή που η πρότασή μας για κοινή εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη απορριπτόταν, η πλειοψηφία του ΔΣ είχε ήδη αποφασίσει να πραγματοποιήσει κοινή εκδήλωση στον Πειραιά! Αυτό, δηλαδή, που απέρριπτε για τη Θεσσαλονίκη, το αποφάσισε απνευστί για τον Πειραιά. Με ποιον μαζί; Με το όνομα που θεωρούν ως «απόλυτο κακό». Το όνομα που επικαλούνταν για να απορρίψουν την πρόταση για την κοινή εκδήλωση της Θεσσαλονίκης: τον Στέφανο Τανιμανίδη! Ομιλητές, λοιπόν, στην εκδήλωση του Πειραιά θα είναι: ο Γ. Παρχαρίδης, ο Στ. Τανιμανίδης και ο Γ. Μαρινάκης, πρόεδρος του «Ολυμπιακού», επιχειρηματίας και εφοπλιστής.
8. Εκείνο που αξίζει να προβληματίσει τον αναγνώστη είναι ότι ενώ η ΠΟΕ είναι συνδιοργανωτής της κοινής εκδήλωσης του Πειραιά, το θέμα δεν ετέθη στο Διοικητικό Συμβούλιο! Αναρωτιέμαι: πώς μπορεί η πλειοψηφία μόνη της να αποφασίζει για τέτοιας μορφής συνδιοργάνωση χωρίς να θέσει το θέμα στο ΔΣ; Δεν είναι παράτυπη μια τέτοια απόφαση; Δεν παραπέμπει στη λογική «μαγαζί μου είναι, ό,τι θέλω κάνω»; Κατά πληροφορίες, στην ερώτηση γιατί και πώς με τον Τανιμανίδη, η απάντηση ήταν: τον επέβαλε ο επιχειρηματίας! Δηλαδή ένας επιχειρηματίας μπορεί και επιβάλλει ως συνομιλητή τον Στ. Τανιμανίδη, ενώ χιλιάδες Πόντιοι και τα εννέα από τα δεκαεννέα μέλη του ΔΣ δεν μπορούν να προτείνουν τη συνδιοργάνωση εκδήλωσης με μια Ομοσπονδία στην οποία, απλώς, συμμετέχει –δεν είναι πια πρόεδρος– ο Τανιμανίδης!
9.- Δεν μπορούσαμε πλέον να ανεχθούμε αυτήν την παρακμή, τη σήψη και τον ετσιθελισμό μιας κλειστής ομάδας ανθρώπων που θεωρεί την ΠΟΕ ιδιοκτησία της και κάτι σαν ίδρυμά της, όπως ο Τανιμανίδης την «Παναγία Σουμελά». Το απόστημα έπρεπε να σπάσει για να είμαστε συνεπείς με όσα υποσχεθήκαμε στους Ποντίους που μας εμπιστεύθηκαν με την ψήφο τους. Η παραίτησή μας αποσκοπεί στο να σπάσει αυτό το απόστημα. Δεν θα πετύχουμε τίποτε αν όλοι οι Πόντιοι, οργανωμένοι και μη, δεν πιέσουν για να δρομολογηθούν εξελίξεις που θα υπερβαίνουν τις δυνάμεις που τους κρατούν σε τέλμα. Υπάρχουν πρόσωπα που πρόσφεραν στο ποντιακό κίνημα πολλά, και μάλιστα ανιδιοτελώς. Που επιβαρύνθηκαν και οι ίδιοι οικονομικά. Αρκετά από τα μέλη της πλειοψηφίας, όπως και η ισχυρή παρουσία του πρώην προέδρου Γιώργου Παρχαρίδη, ανήκουν στην κατηγορία αυτή. Οφείλουμε να τα τιμήσουμε. Αλλά και τα ίδια αυτά πρόσωπα οφείλουν να διευκολύνουν τις θετικές εξελίξεις στον ποντιακό χώρο.
Οι ηγέτες, στις κρίσιμες στιγμές, στέκονται πάνω από τα προσωπικά τους πάθη. Μια τέτοια κρίσιμη στιγμή είναι αυτή που διανύουμε.
10. Τέλος, μήπως είναι ώρα να σκεφτούμε τη λειτουργία του ποντιακού ελληνισμού, οργανωμένου και μη, ως ένα είδος δικτύου; Όπου θα υπάρχουν κόμβοι, ανάλογα με τη βαρύτητά τους, που θα αλληλοεπηρεάζονται; Ίσως είναι ένας τρόπος να διατηρηθούν οι υπάρχουσες δομές, αν δεν μπορούν να ξεπεραστούν, αλλά να έχουν μια αλληλοεπίδραση όλες μεταξύ τους. Η κατάληξη θα είναι πολλαπλάσια σε δύναμη και επιρροή από την οίηση της ΠΟΕ: «είμαι η πιο ισχυρή Ομοσπονδία και επιλέγω τους συνομιλητές μου». Δεν αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο; Και αν αυτοί δεν το καταλαβαίνουν, δεν πρέπει να τους πιέσουν οι Πόντιοι; Οργανωμένοι και μη; Σε ό,τι μας αφορά κάναμε ό,τι μπορούσαμε.
