Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016. Ένα ταξίδι –σύντομο (τριήμερο) αλλά προγραμματισμένο από τον Αύγουστο– βρίσκεται στο παρά 1΄ να ακυρωθεί λόγω απεργίας της Lufthansa. Με τα πολλά (και μετά από απανωτά εγκεφαλικά) τελικά σώζεται, και μάλιστα με… μπόνους 10 ολόκληρων επιπλέον ωρών, καθώς η νέα πτήση αναχωρεί στις 06:20!
Άφιξη: 07:55 τοπική ώρα
Αχανές το αεροδρόμιο, τα μάτια κολλημένα στις ταμπέλες «Ausgang-Exit», μην την πατήσω σαν την προηγούμενη φορά που χρειάστηκε να το γυρίσω δύο φορές επειδή έχασα μία στροφή… Βγαίνω· με περιμένουν· ανακούφιση και… χαλάλι όλα (το άγχος μην ακυρωθεί ΚΑΙ αυτή η πτήση, η ολονυχτία στην Αθήνα με καφέ και τσιγάρα μην και δεν ακούσω το ξυπνητήρι στις 02:30, κτλ. κτλ. κτλ…).
Από την παραλαβή στην παράδοση: Άφιξη στο Daglfing (ένα ήσυχο προάστιο στα μισά της διαδρομής αεροδρόμιο-Μόναχο), οι οδηγίες σαφείς(;).
Πέσε κοιμήσου κι έλα να μας συναντήσεις στο κέντρο, ώρα τάδε, τρένο τάδε, σταθμός τάδε. Klar? Klar!
Και δώσ’ του χάρτες στο τραπέζι, κι άντε να θυμηθώ αυτά που ήξερα από το κέντρο του Μονάχου 20 χρόνια πριν…
Χάρτες μικροί, χάρτες μεγάλοι, και post-it με οδηγίες δίπλα στον πρώτο χριστουγεννιάτικο καφέ
Ενθουσιασμός Vs ύπνος: 1-0
Σε 2-3 ωρίτσες το παίρνω απόφαση. Δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρω να κοιμηθώ, οπότε βουρ για εξερευνήσεις! Ακολουθώ τις οδηγίες για το σταθμό: βγαίνεις από το σπίτι, στρίβεις δεξιά και αριστερά και ξανά αριστερά, κατεβαίνεις, ανεβαίνεις, περιμένεις. S-Bahn 8, στάση αποβίβασης Marienplatz. Μάλιστα! Ευκολάκι! Το ’χουμε!
Ησυχία, κρύο, και ακρίβεια γερμανικού σιδηροδρόμου στο όμορφο Daglfing
Και μετά: Κατεβαίνεις Marienplatz, κατευθύνεσαι προς Hofbräuhaus, και τα υπόλοιπα είναι σημειωμένα στο χάρτη. Το ’χουμε; Το ’χαμε, αλλά το χάσαμε… Μαζί με το μυαλό μας! Διότι καλές οι οδηγίες και οι χάρτες και τα όσα ξέραμε από 20ετίας, αλλά… Εν μία νυκτί, 24 προς 25 Νοεμβρίου, το Μόναχο έχει αλλάξει όψη.
Το Μόναχο είναι κόκκινο και πράσινο και χρυσαφί, το Μόναχο στραφταλίζει και μυρίζει ζεστό κρασί με μπαχαρικά, το Μόναχο είναι ολόκληρο ένα χριστουγεννιάτικο χωριό!
Βγαίνοντας από το μετρό στη Marienplatz υπό Κ.Σ. τα κτήρια (πελώρια, επιβλητικά, πανέμορφα) σε καθοδηγούν. Μόνο που τώρα η κλίμακα έχει μικρύνει. Ποιος τα κοιτά τα κτήρια; Δεκάδες (πολλές δεκάδες) σπιτάκια σε τραβάνε να χαθείς ανάμεσά τους.
Η πρώτη εικόνα, ο πρώτος ενθουσιασμός
Άλλα με στολίδια (ξύλινα, γυάλινα, τσόχινα), άλλα με απίστευτα γλυκά, άλλα με παραδοσιακό Glühwein (το ζεστό μυρωδάτο κρασί που λέγαμε), κι άλλα με τα ακόμη πιο παραδοσιακά λουκάνικα.
Όλες οι αισθήσεις στο φουλ, και όλες παραζαλισμένες και εκστασιασμένες!
Το πιο εντυπωσιακό και όμορφο; Οι ντόπιοι περισσότεροι από τους τουρίστες. Οι άνθρωποι εδώ την ΖΟΥΝΕ την πόλη τους. Το σλόγκαν «Πόλη για να ζεις» εδώ βρίσκει το νόημά του. Οι άνθρωποι το ζούνε καθημερινά, το ζούνε και στο όμορφο πανηγύρι των Χριστουγέννων. Κι ας είμαστε ακόμη 30 μέρες μακριά.
Rotkreuzplatz: άλλη πλατεία, λιγότερο κεντρική – Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε γειτονιά του Μονάχου
Κάθε πλατεία, κάθε εσωτερική αυλή δημόσιου κτηρίου, κι ένα μικρό ή μεγαλύτερο «χωριό». Και όλα γεμάτα κόσμο! Χαρούμενοι ή λιγότερο χαρούμενοι, ξανθογαλανομάτηδες ή νεοπρόσφυγες, αρτιμελείς ή με αμαξίδια* – δεν έχει σημασία. Είναι άνθρωποι ορατοί, παρόντες, άνθρωποι που ζούνε την πόλη τους!
Και μια ενδιαφέρουσα αλλαγή: Σε σχέση με πριν από 20 χρόνια, οι κάτοικοι του Μονάχου είναι πολύ πιο πρόσχαροι,
και (το εντυπωσιακό) πολύ πιο πρόθυμοι να επικοινωνήσουν στα αγγλικά!
Και καλά όλα αυτά, αλλά παραδίπλα τι γίνεται; Μήπως είναι η μαγική εικόνα πολλών μεγαλουπόλεων που η χαρά κρατά μέχρι εκεί που φτάνει, μέχρι να σβήσει, ο ήχος της μπάντας και η μυρωδιά του Glühwein; Ε λοιπόν, όχι! Και παραδίπλα, στα στενά, οι Μοναχέζοι μια χαρά συνεχίζουν τη γιορτή τους.
Μικροί-μεγάλοι στον καφενέ, που λένε και στο χωριό μου, φίσκα οι μπιραρίες ακόμα και στα στενάκια, με κέφι αληθινό και όχι μεθυσμένο, υπό την επήρεια ίσως του ραβδιού που άγγιξε τη Marienplatz και άλλαξε τις συντεταγμένες της – αλλά ακόμα κι έτσι, γιατί όχι;
Πόσο μας επηρεάζει εμάς, στην Αθήνα για παράδειγμα, το «χωριό» στην πλατεία Κοτζιά, ή παλιότερα στο Σύνταγμα;
Δεν ξέρω αν το Μόναχο διεκδικεί δάφνες «ερωτικής» πόλης (καημένη Θεσσαλονίκη με το λεκέ σου…), σίγουρα όμως είναι μια πόλη αγάπης: Την αγαπάς με το που πατάς το πόδι σου ως τουρίστας, την αγαπούν (κι αυτό φαίνεται παντού, γιατί την σέβονται) οι κάτοικοί της. Εμένα αυτό μου φτάνει.
Κείμενο, φωτογραφίες, βίντεο: Χριστίνα Κωνσταντάκη.
____
*Προ εικοσαετίας –προ 2004, δηλαδή– μου είχε κάνει εντύπωση πόσοι άνθρωποι κυκλοφορούσαν στους δρόμους του Μονάχου με υπερσύγχρονα ηλεκτροκίνητα αμαξίδια. Τότε δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμα το απλό: ότι εμείς εδώ τους κρύβουμε, τους καταδικάζουμε στην αφάνεια. Σε ποιον δρόμο, σε ποιο πεζοδρόμιο της Αθήνας μπορεί να κινηθεί ΑΜΕΑ άλλωστε;
