Η τελευταία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην Ιταλία λέγεται «Βuona Scuola» (Καλό Σχολείο) και στο επίκεντρό της βρίσκονται οι υπερεξουσίες που αποκτούν οι διευθυντές των σχολείων.
Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στη χώρα μας, στην Ιταλία οι διευθυντές των σχολείων δεν εκλέγονται από τους συναδέλφους τους.
Και αν στην Ελλάδα στόχος της εκπαιδευτικής πολιτικής είναι ο «εκδημοκρατισμός» της σχολικής μονάδας, στην Ιταλία είναι η «αυτονομία» της. Σε αυτό το πνεύμα, ο διευθυντής του ιταλικού σχολείου γίνεται ενός είδους μάνατζερ, με πλήρη εξουσία στις προσλήψεις των εκπαιδευτικών αλλά και την αξιολόγησή τους, η οποία θα συνδέεται και με τις απολαβές τους.
Το σχέδιο της μεταρρύθμισης παρουσιάστηκε στην ιταλική κοινή γνώμη τον Σεπτέμβριο του 2014 κι έγινε νόμος του ιταλικού κράτους πριν από μερικές ημέρες, ξεσηκώνοντας πλήθος αντιδράσεων τόσο από εκπαιδευτικούς όσο και από γονείς, με τη βασική ένσταση να αφορά τις υπερεξουσίες τους.
Η ιδέα της αυτονομίας της σχολικής μονάδας ακόμη και σε θέματα ιδιωτικών χορηγιών, καθώς και η συμμετοχή των μαθητών στην αξιολόγηση, δεν είναι καινούρια.
Ανάλογη πρόταση κατέθεσε προ ημερών στην Ελλάδα η Συνήγορος του Παιδιού προς την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.
Το θέμα αυτό συνδέεται αφενός µε το δικαίωμα έκφρασης της γνώµης των µαθητών, αφετέρου δε µε τη βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης. Μία από τις προτάσεις που έχουν διατυπώσει επανειλληµµένα µαθητές προς τη Συνήγορο και έχει αναδείξει η Αρχή ως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, είναι «να µελετηθεί ένα σύστηµα για τη συµµετοχή και των µαθητών στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών µε βάση κριτήρια όπως η µεταδοτικότητα, η διεξαγωγή του µαθήµατος µε ενδιαφέροντα τρόπο και η προσωπική επαφή τους µε τους µαθητές».
