Πόσες φορές έχει τύχει να παρακολουθούμε μικρά παιδιά να σκέφτονται καθώς ζωγραφίζουν, διαβάζουν ή παίζουν και κατά διαστήματα να βγάζουν έξω τη γλώσσα τους; Πολλές φορές, και πάντα αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο κάνουν άραγε κάτι τέτοιο.
Την εξήγηση έρχεται να δώσει επιστημονική έρευνα υποστηρίζοντας τη θεωρία πως η γλώσσα που μιλάμε εξελίχθηκε από χειρονομίες και γκριμάτσες. Προκειμένου να διερευνηθεί αυτή η τάση των παιδιών, ομάδα επιστημόνων από τη Βρετανία και τη Σουηδία παρατήρησαν και κατέγραψαν 14 παιδιά από τη Σουηδία (όλα 4 ετών), την ώρα που εκτελούσαν περίπλοκες διαδικασίες, οι οποίες απαιτούσαν συγκέντρωση.
Καθεμία από αυτές απαιτούσε και κάτι διαφορετικό. Η πρώτη απαιτούσε λεπτή κινητικότητα (όπως το να παίζουν με ένα κλειδί και μια κλειδαριά), η δεύτερη εστίαζε στην επικοινωνία (όπως το να επικοινωνούν με έναν ενήλικο παίζοντας με τα χέρια), η τρίτη αφορούσε την κατανόηση μιας ιστορίας και η τελευταία την ικανότητα των παιδιών να ανακαλούν λεπτομέρειες από μια μικρή ιστορία που άκουγαν.
Κατά τη διάρκεια καθεμιάς εξ αυτών, τα παιδιά έβγαζαν κατά διαστήματα έξω τη γλώσσα τους κυρίως τις στιγμές που χρειαζόταν περισσότερη σκέψη και περισσότερο κατά τη δεύτερη διαδικασία.
Αυτή περιλάμβανε το εξής παιχνίδι: κάθε φορά που ένας ενήλικας χτυπούσε με το χέρι του το τραπέζι, έπρεπε κι εκείνα να το χτυπήσουν με την παλάμη τους. Εκείνη τη στιγμή έβγαζαν έξω τη γλώσσα τους. Αυτό αποτέλεσε έκπληξη για τους ερευνητές που περιμέναν να το καταγράψουν περισσότερο στη δοκιμασία λεπτής κινητικότητας.
Όπως εξηγεί ένας από τους συντάκτες του άρθρου –που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Cognition– το αποτέλεσμα αυτό έχει νόημα στο πλαίσιο της εξελικτικής ιστορίας της γλώσσας καθώς «το παιχνίδι στο τραπέζι περιλαμβάνει γρήγορη ανταπόκριση, κίνηση με τα χέρια και δομικούς κανόνες. Στοιχεία που είναι θεμελιώδη για ένα σύστημα επικοινωνίας και αποτελούν βασικά στοιχεία της γλώσσας».
