Όπως σε όλα τα μέρη της Ελλάδας, έτσι και στον Πόντο τον Μάιο (ή Καλομηνά, όπως τον αποκαλούσαν) έφτιαχναν στεφάνια και τα κρεμούσαν έξω από την πόρτα του σπιτιού τους, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα έχουν την υγεία και τη ζωντάνια της φύσης. Μπορεί ο Μάιος να είναι ο τελευταίος μήνας της Άνοιξης, όμως στον Πόντο συχνά ο μήνα αυτός ήταν ιδιαίτερα βροχερός και μάλιστα σε πολλές περιοχές έπεφτε και χαλάζι.
Την πρώτη του μήνα οι τσοπάνοι και οι παρχαρομάνες έβγαζαν τα ζώα από το μαντρί, να βοσκήσουν και να κατεβάσουν γάλα, στολίζοντάς τα με κορδέλες και κουδούνια, και μέχρι το τέλος του μήνα τα ανέβαζαν στα παρχάρια.
Προλήψεις και δοξασίες
Ο Μάιος στον Πόντο συνοδευόταν από διάφορες δοξασίες. Οι Πόντιοι πίστευαν ότι το μήνα αυτόν κινδύνευαν από τα μάγια, γι’ αυτό και προσπαθούσαν να προφυλαχθούν με σκόρδα και μαγιοβότανα.
Στην Κερασούντα, όπου ο Μάιος θεωρούνταν μήνας των μαγισσών, προκειμένου να προφυλαχτούν από την επήρειά τους έκαναν αυτοσχέδιους σταυρούς από βάτα ή φλοιούς δέντρων τους οποίους κρεμούσαν έξω και πάνω από την εξώπορτα του σπιτιού.
Στο Σταυρίν δεν γίνονταν γάμοι τον Καλομηνά γιατί θεωρούσαν: «Καλομηνά χαρά ‘κί γίνεται, μαϊσσούνταν οι νεόπαντροι και ίλιαμ’ η ταένυφος».
Πίστευαν επίσης ότι παιδί που γεννιέται τον Μάη (Καλομηνέσ’ παιδίν) είναι όμορφο, γελαστό, τυχερό, αξιαγάπητο, και ρέπει προς τον έρωτα. Έλεγαν λοιπόν το εξής δίστιχο: «Το αίμαν ατουν γλυκήν έν’ ήτ’ οστούδ’ ν’ ατουν αγαπίεται».
Οι γιορτές του Μάη
Στις 9 Μαΐου οι Πόντιοι τιμούσαν τον Άγιο Χριστόφορο τον μεγαλομάρτυρα που καταγόταν από τα Σούρμενα του Πόντου.
Στις 21 Μαΐου με μεγάλη ευλάβεια και πανηγυρισμούς γιόρταζαν τη μνήμη των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
