Πάσχα 2013, χωρίς όνειρα για χιλιάδες οικογένειες στρατιωτικών και Ελλήνων πολιτών, που φέτος θα δυσκολευτούν να κάνουν Πάσχα.
Του Αντισυνταγματάρχη (ΣΔΓ)
Ανέστη Τσουκαράκη
Αυτές τις ημέρες οι παλαιότεροι αναπολούμε τις ξέγνοιαστες εκείνες ημέρες όταν σαν μικρά παιδιά περιμέναμε με αγωνία τη Μεγάλη Εβδομάδα, τη Βδομάδα των Παθών, για να πάμε στην εκκλησία και να ζήσουμε έστω και νοερά τα Άγια Πάθη. Να μεταφερθούμε λίγο φανταστικά στους Αγίους Τόπους και να περπατήσουμε στα ίδια μονοπάτια που περπάτησε και ο Θεάνθρωπος. Να ανοίξουμε τα αυτιά μας και να ακούσουμε τη διδασκαλία Του. Να ακούσουμε τις συζητήσεις που ακολουθούσαν τα λόγια Του.
Τί όμορφες στιγμές. Τί ωραία μηνύματα. Άδολη η καρδιά των μικρών παιδιών, χωρίς προβληματισμούς. Αθώες σκέψεις, αναμένοντας την Ανάσταση. Αναμένοντας την Κυριακή του Πάσχα, που μαζί με φίλους και οικογένεια, από νωρίς το πρωί με τραγούδια και χορούς, θα τσουγκρίσεις τα κόκκινα αυγά, θα φας το τσουρέκι, θα γυρίσεις το αρνί στη σούβλα, θα τσιμπήσεις λίγο από το λίπος, την πέτσα.
Και ξαφνικά στην πραγματικότητα. Πάσχα 2013. Χωρίς όνειρα. Χωρίς φανταστικά σενάρια. Δυστυχώς η πραγματικότητα δεν σε αφήνει να ονειρευτείς. Να υπερβείς για λίγο τον εαυτό σου και σαν μεγαλύτερος, πλέον, μαζί με τα μικρά παιδιά σου, να περπατήσεις στα ίδια φανταστικά μονοπάτια και να μεταφερθείς σε εκείνη την εποχή. Η νέα εποχή που ζεις δεν σου επιτρέπει να κάνεις τις ημέρες του Πάσχα τίποτε περισσότερο απ΄ ότι η καθημερινότητά σου. Δύσκολες συνθήκες. Σύγχρονα – εκσυγχρονισμένα προβλήματα, που πατάνε όμως στην ίδια βάση.
Χιλιάδες οικογένειες στρατιωτικών, όπως εκατομμύρια Ελλήνων πολιτών, δεν θα εορτάσουν φέτος το Πάσχα, όπως τα Ελληνικά ήθη και έθιμα προστάζουν. Ο εορτασμός αυτός θα γίνει μόνο από κάποιους (που γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά ποιοι είναι) ωσάν να μη συμβαίνει τίποτα. Για φέτος το όνειρο και το φανταστικό θα είναι η ίδια η πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα δεν παύει να είναι ζοφερή. Δεν μπορούμε να την κρύψουμε κάτω από το χαλί. Να πατήσουμε το pause, να περάσει ο χρόνος και μετά πάλι play. Αυτά, πλέον, δεν γίνονται.
Ο χρόνος τρέχει. Ή ακολουθούμε όλοι μαζί ή παραμένουμε απαθείς θεατές. Αυτό που αξιοποιούμε, περισσότερο, τις ημέρες αυτές είναι η επαφή. Η συζήτηση. Η γνωριμία. Η σύνδεση των κρίκων μιας απέραντης αλυσίδας. Της αλυσίδας που θα εγκλωβίσει αυτούς που μας απαγόρευσαν το όνειρο. Αυτούς που απομάκρυναν τον ήλιο. Όλοι μας κοινωνοί, πλέον, των ίδιων προβλημάτων. Κανείς πιο πάνω από τον άλλον. Όλοι το ίδιο. Είμαστε ένα. Είμαστε και πρέπει να παραμείνουμε δυνατοί. Τροφή μας η ενότητα, η συμπαράσταση, η αλληλεγγύη, η εμπιστοσύνη. Ξεφεύγουμε όλοι μαζί από το μικρόκοσμό μας. Δεν υπάρχει, πλέον, διαφορετικότητα. Η γροθιά γίνεται συμπαγής. Διογκώνεται. Σκληραίνει. Οι καρποί πολύ σύντομα θα αποδώσουν. Το γνωρίζουν. Το τρέμουν. Δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν. Οι κινήσεις τους αποδεικνύονται κινήσεις άπειρων. Δεν μας πειράζει καθόλου αυτό. Μας αρέσει.
Μπορούμε, άραγε, να ξαναφέρουμε το όνειρο στη ζωή μας; Μπορούμε να κάνουμε το μαύρο άσπρο; Πολύ σύντομα.
Πηγή: onalert.gr
