Η μουσικολόγος Βέρα Ταριβερντίγεβα αφηγείται στο pontos-news.gr.
Η Ελλάδα ζει στον καθέναν από μας, ακόμα κι αν δεν μας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να την επισκεφτούμε. Το «γονίδιο» της Ελλάδας μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Κάποιοι από τους προπάτορες έχτιζαν την Ακρόπολη, κάποιοι την κατέστρεφαν. Όπως και να έχει όμως, εμείς μεγαλώνουμε από γενιά σε γενιά με ένα μύθο στα χείλη. Ένας μεγάλος πολιτισμός, που έβαλε θεμέλια στον σημερινό κόσμο, ζει μέσα μας. Με αυτές τις σκέψεις προετοιμάστηκα για το ταξίδι μου στην Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι.
Οι διακοπές στην Αθήνα ήταν για μένα ένα ξαφνικό γεγονός. Μετά από πολλά χρόνια με βρήκε στο Facebook μια φίλη μου από το Καζακστάν, με την οποία γνωριζόμασταν από το νηπιαγωγείο. Ξαναβρεθήκαμε για ένα μικρό χρονικό διάστημα στο Ωδείο και ύστερα χαθήκαμε εκ νέου για αρκετά χρόνια.
Η Ευγενία Ταμπουλίδου (στη φωτογραφία είμαστε στον αρχαιολογικό χώρο του Ηραίου, στην Περαχώρα) ήταν «ο πρώτος Έλληνας», που γνώρισα στη ζωή μου. Πριν από περίπου είκοσι χρόνια μετακόμισε από την πόλη Κράσνονταρ της Ρωσίας στην Αθήνα. Είναι καθηγήτρια πιάνου και χάρη σ’ αυτήν μου δόθηκε η ευκαιρία να ανακαλύψω την πραγματική Ελλάδα και τους αληθινούς Έλληνες.
Οι αρχαίοι Έλληνες μας ακολουθούν παντού
Στην Ελλάδα αισθάνεσαι πολύ έντονα το παρόν. Μάλλον επειδή ο ήλιος λάμπει έντονα, παντού ανθίζουν οι πορτοκαλιές και η ομορφιά της θάλασσας σε συναρπάζει. Αλλά πιο έντονα νιώθεις το παρελθόν. Οι αρχαίοι Έλληνες σε ακολουθούν παντού, τους βλέπεις σαν αντικατοπτρισμούς στους ανθρώπους που περνούν πάνω από τα αρχαία αλλά και στην ανατολή και τη δύση του ήλιου.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου στην Ελλάδα συχνά συνομιλούσα με αξιόλογους ανθρώπους για το ένδοξο παρελθόν και την ιστορία της αλλά και για τα σημερινά προβλήματα. Ένας από αυτούς είναι ο ιστορικός και δημοσιογράφος Βασίλης Τσενκελίδης, που μας ξενάγησε φιλικά στις ακτές του Κορινθιακού κόλπου, για να αντικρίσουμε τη δύση του Ηλίου στο Ηραίον δίπλα στο χωριό Περαχώρα. Επισκεφτήκαμε και το μοναστήρι του Αγίου Πατάπιου το οποίο βρίσκεται πολύ ψηλά, πάνω από τον Ισθμό και την πόλη του Λουτρακίου. Μια από τις επιγραφές στην είσοδο του ναού έγραφε: «Τον αμαρτωλό τον συγχωράει και τον αγαπάει ο Θεός. Τον εγωιστή ποτέ».
Η Μονή του Αγίου Παταπίου
Όλη την ημέρα, ίσως και τη νύχτα, μπροστά στη σπηλιά όπου βρίσκονται τα θαυματουργά λείψανα του Αγίου κάθεται σιωπηλά μια καλόγρια. Εκείνη προστατεύει τα οστά του Αγίου Παταπίου ή ο Άγιος αυτήν; Νομίζω ότι συμβαίνει και το ένα και το άλλο.
Η μοναχή όταν άκουσε τη χώρα προέλευσής μου, μου χάρισε τις εικόνες του Αγίου Παταπίου και της Αγίας Υπομονής και μου ζήτησε να πω για το μοναστήρι τους στη Ρωσία.
Η πόλη των Αθηνών
Κάθε πρωί η Ευγενία πότιζε τα λουλούδια της στο μπαλκόνι. Στην απέναντι πολυκατοικία τα λουλούδια του πότιζε και ο γείτονας, ο κύριος Κυριάκος. Με ιδιαίτερη χαρά τον χαιρετούσα κάθε πρωί. Κάθε Κυριακή, ο Κυριάκος ψέλνει με τη χορωδία της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στο κέντρο της Αθήνας. Βρήκαμε λοιπόν την αφορμή να επισκεφτούμε το ναό Κυριακή για να εκκλησιαστούμε και να ακούσουμε τη χορωδία που απαρτίζεται από τριάντα άτομα.
Κανένας επισκέπτης της Αθήνας δεν μπορεί να αποφύγει την επίσκεψη στην Ακρόπολη. Το να αισθανθείς τη ζωή που έβραζε στον τόπο αυτό στην αρχαιότητα είναι κάτι το εξαιρετικό. Αλλά το συναίσθημα της ένωσης με τον αρχαίο κόσμο με κυρίευσε ολοκληρωτικά στο Ηρώδειο.
Κι εμείς, σαν τους αρχαίους Έλληνες, καθόμασταν στα μαρμάρινα σκαλιά του θεάτρου και ακούγαμε τη συμφωνική ορχήστρα με τους μουσικούς από την Ελλάδα και τη Δυτική Ευρώπη. Πλήρης αρμονία!
Αντικρίζοντας το Αιγαίο και το Ιόνιο
Συνέχεια είχαμε νέες εμπειρίες. Μια μέρα, για να πιάσουμε στρείδια, καθίσαμε μέχρι το βράδυ στη θάλασσα. Αποδείχτηκε ότι υπάρχουν διαφόρων ειδών στρείδια, τα οποία έχουν διαφορετικές συνήθειες. Το «κυνήγι» τους ήταν απίστευτα συναρπαστικό, το ίδιο όμως και η κατανάλωσή τους.
Για δύο μέρες περιοδεύσαμε στην Πελοπόννησο. Οδηγός και συνοδοιπόρος μας ήταν ένας Έλληνας του Πόντου, ο Κόλιας. Μου ερχόταν συνεχώς να τον πω «θείο Κόλια» – περισσότερο λόγω της εμφάνισής του και λιγότερο για την ηλικία του. Ο Κόλιας ήθελε να ελέγχει τα πάντα γύρω του. Τον ίδιο όμως τον έλεγχε απόλυτα η σύζυγός του η Ρόζα. Ένα πρότυπο «ιταλικού ζευγαριού»...
Μια νύχτα μείναμε στο εξοχικό τους. Εκεί, για πρώτη φορά, έκοψα μόνη μου ένα πορτοκάλι από το κλαδί της πορτοκαλιάς. Ήταν το πιο γλυκό πορτοκάλι που είχα φάει ποτέ!
Χάρη στον Κόλια και τη Ρόζα επισκεφτήκαμε τις εκκλησίες της Αγίας Θεοδώρας και της Παναγίας Πλατανιώτισσας. Οι ιεροί αυτοί τόποι σημάδεψαν τη ζωή μου.
Παναγία Πλατανιώτισσα
Επιστρέφοντας από την Πελοπόννησο έκανα ακόμη μια βουτιά υπό το φως των αστεριών στο μαγικό Αιγαίο. Από μακριά φαινόταν η λάμψη από τον φωτισμό των διυλιστηρίων της Ελευσίνας, που στα μάτια μου φάνταζε ρομαντικός. Δυστυχώς, το σκοτάδι και η απόσταση έκρυβαν τα μάρμαρα των αρχαίων ναών και τους χώρους των Ελευσίνιων Μυστηρίων. Όμως εγώ ένιωθα πως ο αρχαίος κόσμος είναι δίπλα μου. Με την αίσθηση αυτή αλλά και τη θλίψη του αποχωρισμού την επόμενη μέρα αναχώρησα για τη Μόσχα.
*Η Βέρα Ταριβερντίγεβα είναι μουσικολόγος, πρόεδρος του Ιδρύματος Μικαέλ Λεόνοβιτς Ταριβερντίγεβ, που φέρει το όνομα του συζύγου της, του διάσημου Ρώσου συνθέτη, ο οποίος απεβίωσε στις 25 Ιουλίου του 1996. Έχει συγγράψει τη Βιογραφία της μουσικής (για τη ζωή και το έργο του διάσημου μουσικοσυνθέτη).
Τις εντυπώσεις της διηγήθηκε στον Βασίλη Τσενκελίδη, για το pontos-news.gr.
